Ιβηρική Πόλη
Δυτική Μεσόγειος Θάλασσα . Ελληνικός Αποικισμός.
Ετυμολογία[]
Η ονομασία "[[]]" σχετίζεται ετυμολογικά με την λέξη "[[ ]]".
Ίδρυση[]
Ιστορία[]
Η Έβορα έχει ιστορία που ξεπερνά τις δύο χιλιετίες.
Ήταν γνωστή ως Ebora από τους Κελτικούς (Celtici), μια φυλετική συνομοσπονδία που κατοικούσε νότια από τους Λυσιτανούς (Lusitani) και τον ποταμό Τάγο, οι οποίοι την έκαναν επαρχιακή τους πρωτεύουσα.
Η πιθανότερη ετυμολογική προέλευση του ονόματος Ebora είναι από την αρχαία κελτική λέξη ebora/ebura, γενική πληθυντικού της λέξης eburos (είδος δέντρου, στα ελληνικά τάξος ή ήμερο έλατο). Η πόλη Υόρκη στη βόρεια Αγγλία, την εποχή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας αποκαλείτο Eboracum, από το κελτικό τοπωνύμιο Εμπόρα Κον (μέρος με τάξους). Συνεπώς, η αρχαία ονομασία της πόλης Υόρκης ετυμολογικά συνδέεται με αυτήν της Έβορα[1].
Ρωμαϊκή Εποχή[]
Οι Ρωμαίοι κυρίευσαν την πόλη το 57 π.Χ., την επέκτειναν και την περιτοίχισαν. Ακόμη και σήμερα υπάρχουν υπολείμματα αυτής της περιόδου (τείχη της πόλης και ερείπια ρωμαϊκών λουτρών). Η σημασία της πόλης αυξήθηκε λόγω του ότι βρισκόταν στο σταυροδρόμι αρκετών σημαντικών δρόμων. Κατά τη διάρκεια των ταξιδιών του στη Γαλατία και τη Λουσιτανία, ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος επισκέφθηκε επίσης την Έβορα και την ανέφερε στο βιβλίο του"Naturalis Historia" ως Ebora Cerealis, εξαιτίας των πολλών αγρών σιταριού που την περιέβαλαν. Εκείνη την εποχή, η Έβορα έγινε μια ακμάζουσα πόλη.
Η υψηλή της θέση ανάμεσα στους δήμους της Ρωμαϊκής επαρχίας της Ισπανίας (Hispania) γίνεται φανερή από πολλές επιγραφές και νομίσματα. Ο μνημειώδης Ρωμαϊκός ναός της Έβορα, κορινθιακού ρυθμού, στο κέντρο της πόλης, χρονολογείται από τον πρώτο αιώνα και ανεγέρθηκε ενδεχομένως προς τιμή του αυτοκράτορα Αύγουστου.
Τον 4ο αιώνα, η πόλη είχε ήδη αποκτήσει επίσκοπο. Κατά τη διάρκεια των Μεγάλων Μεταναστεύσεων, η Έβορα περιήλθε υπό τον έλεγχο του Βησιγότθου βασιλιά Λεοβίγιλδου το 584 μ.Χ. Αργότερα αναβαθμίστηκε σε καθεδρική πόλη. Ωστόσο, ήταν μια περίοδος παρακμής και ελάχιστα τέχνεργα παραμένουν από αυτή την περίοδο.
Μεσαιωνική Εποχή[]
Το 715, η πόλη κυριεύθηκε από τους Μαυριτανούς, υπό τον Ταρίκ ιμπν-Ζιγιάντ, ο οποίος την αποκάλεσε Γιαμπουράχ. Κατά τη διάρκεια της μαυριτανικής κυριαρχίας (715-1165), η πόλη, ως τμήμα του μουσουλμανικού βασιλείου της Μπαδαχόθ, άρχισε με αργούς ρυθμούς να ευημερεί ξανά και μετεξελίχθηκε σε αγροτικό κέντρο με φρούριο και τέμενος. Ο σημερινός χαρακτήρας της πόλης αποκαλύπτει τη μαυριτανική επιρροή. Κατά τη διάρκεια εκείνης της περιόδου, αρκετές αξιόλογες προσωπικότητες κατάγονταν από την Έβορα.
Οι Μαυριτανοί έχασαν την Έβορα το Σεπτέμβριο του 1165 μετά από μια αιφνίδια επίθεση που εξαπέλυσε ο Γεράλδος ο ατρόμητος (Geraldo sem pavor). Η πόλη πέρασε το 1166 υπό τον έλεγχο του Πορτογάλου βασιλιά Αλφόνσου Α' της Πορτογαλίας. Έκτοτε άκμασε ως μια από τις πιο δυναμικές πόλεις στο Βασίλειο της Πορτογαλίας κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα και ιδίως κατά το 15ο αιώνα. Η αυλή της πρώτης και της δεύτερης δυναστείας διέμενε εδώ για μακρές περιόδους και κατασκεύασε παλάτια, μνημεία και κτήρια θρησκευτικού ενδιαφέροντος. Στην πόλη έλαβαν χώρα πολλοί βασιλικοί γάμοι και πάρθηκαν πολλές σημαντικές αποφάσεις.
Κατά την περίοδο της δυναστείας των Αβίς (1385–1580), ιδίως υπό τη βασιλεία του Εμμανουήλ Α' και του Ιωάννη Γ', η Έβορα υπήρξε ιδιαιτέρως ακμάζουσα πόλη. Εξελίχθηκε σε μεγάλο κέντρο για τις ανθρωπιστικές επιστήμες και συγκέντρωσε πλήθος καλλιτεχνών. Στην Έβορα συγκεντρώθηκε επίσης ένα μεγάλο κομμάτι των σκλάβων της Πορτογαλίας. Ο Νίκολας Κλειναέρτς, Φλαμανδός δάσκαλος στην πορτογαλική αυλή, αναφέρει το 1535 ότι στην Έβορα είναι σα να βρίσκεται σε μια πόλη στην κόλαση, οπού συναντά παντού μόνο μαύρους. Μια διαθήκη του 1562 φανερώνει ότι η Ντόνα Μαρία ντε Βιλιένα, μια πορτογαλίδα στην Έβορα, ήταν ιδιοκτήτρια πολλών σκλάβων, ανάμεσα στους οποίους Ινδιάνοι, Μορίσκο (εκχριστιανισμένοι μουσουλμάνοι της Ιβηρικής), μαύροι, λευκοί, μιγάδες, Κινέζοι και άλλοι[2]. Ο σύζυγος της Μαρία, πριν αυτή χηρέψει, ήταν ο Σιμάου ντα Σιλβέιρα, ο οποίος είχε εμπλακεί σε εμπόριο σκλάβων[3]. Η πόλη έγινε αρχιεπισκοπική έδρα το 1540. Το πανεπιστήμιό της ιδρύθηκε από τους Ιησουίτες το 1559 και εδώ μετέδωσαν τις γνώσεις τους σπουδαίες προσωπικότητες της Ευρώπης την εποχή εκείνη. Το 18ο αιώνα, οι Ιησουίτες, που είχαν εξαπλώσει τον πνευματικό και θρησκευτικό διαφωτισμό μέχρι το 16ο αιώνα, εκδιώχθηκαν από την Πορτογαλία, το 1759 το πανεπιστήμιο της πόλης έκλεισε από το Μαρκήσιο του Πομπάλ (Marquês de Pombal) και η Έβορα παράκμασε. Το πανεπιστήμιο άνοιξε ξανά μόλις το 1973.
Σύγχρονη Εποχή[]
Η Μάχη της Έβορα έλαβε χώρα στις 29 Ιουλίου 1808 κατά τη διάρκεια του Πολέμου της Ιβηρικής χερσονήσου. Μια συμμαχία πορτογαλικών και ισπανικών δυνάμεων προσπάθησε να σταματήσει μια γαλλική μεραρχία υπό τη διοίκηση του Louis Henri Loison, χωρίς όμως επιτυχία. Οι Γάλλοι κατέλαβαν με έφοδο την πόλη, που την υπερασπίζονταν στρατιώτες, πολιτοφύλακες και οπλισμένοι κάτοικοι. Όταν μπήκαν στην πόλη, οι επιτιθέμενοι σφάγιασαν αδιακρίτως μαχητές και άμαχους, προτού προχωρήσουν σε εκτεταμένες λεηλασίες.
Το 1834, παραδόθηκαν στην Έβορα οι δυνάμεις του βασιλέα Μιχαήλ Α', γεγονός που σημείωσε το τέλος του Πορτογαλικού εμφυλίου ανάμεσα σε αντίπαλες ιδεολογικά ομάδες σχετικά με θέματα βασιλικής διαδοχής.
Τα πολλά μνημεία που ανεγέρθηκαν από σημαντικούς καλλιτέχνες κάθε περιόδου αποτελούν τους μάρτυρες της ζωντανής και πλούσιας πολιτιστικής, καλλιτεχνικής και ιστορικής κληρονομιάς της πόλης. Η ποικιλία αρχιτεκτονικών στυλ (ρωμανικό, γοτθικό, μανουελίνο, αναγεννησιακό, μπαρόκ), τα παλάτια και οι γραφικοί λαβύρινθοι από πλατείες και στενά δρομάκια του κέντρου της πόλης αποτελούν τμήμα της πλούσιας κληρονομίας αυτής της πόλης-μουσείου.
Υποσημειώσεις[]
- ↑ Ετυμολογία της πόλης της Υόρκηςκ. http://www.yorkshire-england.co.uk/YorkCity.html.
- ↑ Jack D. Forbes (Μάρτ 1, 1993). Africans and Native Americans: The Language of Race and the Evolution of Red-Black Peoples. εκδόσεις University of Illinois. σελ. 40. ISBN 025206321X. http://books.google.com/books?id=6aLAeB5QiHAC&pg=PA40&dq=maria+de+vilhena+azamel&hl=en&sa=X&ei=rdihT4WYIM626QGy65TrCA&ved=0CC4Q6AEwAA#v=onepage&q=maria%20de%20vilhena%20azamel&f=false. Ανακτήθηκε την 2012-05-05.
- ↑ Jorge Fonseca (1997) (στα πορτογαλικά). Os escravos em Évora no século XVI. τεύχος 2 της συλλογής Novos estudos eborenses. Câmara Municipal de Évora. σελ. 21. ISBN 9729696535. http://books.google.com/books?ei=O9uhT92UMcnf6QG-wpSDCQ&id=JrlIAAAAYAAJ&dq=maria+de+vilhena+china&q=Sim%C3%A3o+tr%C3%A1fico+1512+rei+Congo. Ανακτήθηκε την 2012-05-05.
Εσωτερική Αρθρογραφία[]
Βιβλιογραφία[]
Ιστογραφία[]
 Κίνδυνοι Χρήσης
|
|---|
|
Αν και θα βρείτε εξακριβωμένες πληροφορίες "Οι πληροφορίες αυτές μπορεί πρόσφατα Πρέπει να λάβετε υπ' όψη ότι Επίσης, |
- Μην κάνετε χρήση του περιεχομένου της παρούσας εγκυκλοπαίδειας
αν διαφωνείτε με όσα αναγράφονται σε αυτήν
- Όχι, στις διαφημίσεις που περιέχουν απαράδεκτο περιεχόμενο (άσεμνες εικόνες, ροζ αγγελίες κλπ.)