Αθλητισμός
Σύγχρονη αθλήτρια
Είναι μία κοινωνική ενασχόληση στην οποία επιδίδεται ο άνθρωπος με σκοπό τη διατήρηση και βελτίωση των φυσικών του δυνατοτήτων.
Ετυμολογία[]
Η ονομασία " Αθλητισμός" σχετίζεται ετυμολογικά με την λέξη "άθληση".
Κοινωνική Σημασία[]
Αρχαίος Έλληνας Αθλητής
Η άθληση είναι ένα Κοινωνικό Φαινόμενο πάρα πολύ παλαιό. Αρχικά η επίδοση στον αθλητισμό σήμαινε για τον άνθρωπο απόκτηση σωματικού κάλλους και ανάπτυξη του μυϊκού συστήματος σε τέλειο βαθμό, για να εκτελεί με ακρίβεια τις εντολές του νου.
Αλλά και πριν ακόμα από τη δημιουργία της πρώτης ανθρώπινης κοινωνίας, ο αθλητισμός, κατά κάποιο τρόπο, υπήρξε μια δεύτερη φύση για τον άνθρωπο, που χρησιμοποιούσε το τρέξιμο για την αναζήτηση της τροφής του ή για τη φυγή του μπροστά στον κίνδυνο, το ακόντιο και την πέτρα για τους πολεμικούς σκοπούς κλπ.
Όλα αυτά δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η θεμελίωση των αρχών του αθλητισμού. Έτσι μπορούμε να πούμε ότι ο αθλητισμός γεννήθηκε με τον άνθρωπο. Εξ' άλλου η κίνηση, που είναι χαρακτηριστικότατο στοιχείο για τον άνθρωπο, είναι αυτή καθ` εαυτή μια μορφή αθλητισμού, ακατέργαστη βέβαια.
Σήμερα ο αθλητισμός έχει επικρατήσει σε παγκόσμια κλίμακα και συγκινεί όχι μόνο αυτούς που αθλούνται ή με οποιοδήποτε άλλο τρόπο εργάζονται για τον αθλητισμό, αλλά και τις πλατιές μάζες του κόσμου, που παρακολουθούν με μεγάλο ενδιαφέρον τους αθλητικούς αγώνες και τις επιδόσεις των αθλητών.
Ο χαρακτήρας του αθλητισμού είναι πολυεθνικός, οι κανόνες που τον διέπουν είναι κοινοί για όλα τα κράτη, επειδή ακριβώς σε μια αθλητική συνάντηση, τις περισσότερες φορές, παίρνουν μέρος αθλητές από πολλά διαφορετικά κράτη.
Αυτό είναι ίσως και το μεγαλύτερο προτέρημα του αθλητισμού, η κατάργηση δηλαδή των γεωγραφικών ορίων, η απάλειψη του μίσους και των παθών (στους αρχαίους χρόνους οι εχθροπραξίες σταματούσαν κατά τη διάρκεια των μεγάλων αθλητικών εκδηλώσεων), η συναδέλφωση αθλητών που όλοι αγωνίζονται για τον ίδιο σκοπό, το έπαθλο της νίκης.
Τα μεγάλα αθλητικά γεγονότα (διεθνείς αγώνες) καλύπτονται κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο από όλα τα μέσα ενημέρωσης (εφημερίδες, ραδιόφωνο, τηλεόραση), για την ταυτόχρονη πληροφόρηση των εκατομμυρίων φιλάθλων. Σήμερα με τον όρο "αθλητισμός" εννοούμε όλα τα αγωνίσματα που περιλαμβάνονται στο ολυμπιακό πρόγραμμα και χωρίζεται σε δύο μεγάλες γενικές κατηγορίες:
- Στον ελαφρύ αθλητισμό (δρόμο, άλματα, ρίψεις, πένταθλο, δέκαθλο, αθλοπαιδιές), και
- στο βαρύ αθλητισμό (άρση βαρών, πάλη, πυγμαχία).
Ιστορία[]
Δεν είναι γνωστό πότε μπήκαν τα θεμέλια του αθλητισμού με τη σημερινή μορφή, δηλαδή καθαρά ως σωματική επίδοση και όχι ως ανάγκη για αυτοσυντήρηση, που είδαμε ότι ήταν η πρώτη μορφή του αθλητισμού. Υπάρχουν ενδείξεις και μαρτυρίες που βεβαιώνουν την ανάπτυξη του αθλητισμού, με τη μορφή παιχνιδιών μάλλον, σε διάφορους λαούς πριν από το 2000 π.Χ. Οι ρίζες όμως της σημερινής μορφής του αθλητισμού πρέπει να αναζητηθούν στην αρχαία Ελλάδα.
Οι Κρήτες άφησαν μυθικές διηγήσεις που βασίζονται στην αθλητική αξία. Η πρώτη όμως πλήρη περιγραφή αθλητικών αγώνων υπάρχει στην Ιλιάδα και αναφέρεται στους αγώνες που έγιναν προς τιμή του νεκρού Πάτροκλου, έξω από τα τείχη της Τροίας.
Οι αρχαίοι Έλληνες έδωσαν πολύ νωρίς μεγάλη σημασία στις αθλητικές εκδηλώσεις, καλλιέργησαν έντονα τον ευγενή ανταγωνισμό μεταξύ των αθλητών, διαμόρφωσαν την τεχνική των αγωνισμάτων στη σημερινή μορφή τους, αυτοί πρώτοι κωδικοποίησαν κανόνες για τη διεξαγωγή των αγώνων. Οι αθλητές ήταν άτομα περιωπής, είχαν ζηλευτή θέση στο δημόσιο βίο, απολάμβαναν τιμητικές διακρίσεις και υπήρχε ο διαχωρισμός των επαγγελματιών από τους ερασιτέχνες αθλητές, που αγωνίζονται μόνο από διάθεση για τον αθλητισμό και για να ικανοποιήσουν ορισμένες ευγενικές φιλοδοξίες.
Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι η υποδοχή των αθλητών στην πατρίδα τους, ύστερα από νίκη σε αγώνες, γινόταν με το γκρέμισμα μέρους των τειχών, για να δειχθεί ότι η πόλη δεν έχει ανάγκη από τείχη, όταν έχει τέτοιους δοξασμένους πολίτες.
Αρχαίοι Ελληνικοί Αγώνες[]
Στην αρχαιότητα είχαν καθιερωθεί τέσσερις πανελλήνιοι αγώνες:
- Τα Ολύμπια, που είναι η αρχαιότερη αθλητική εκδήλωση, συνέχεια της οποίας είναι οι σημερινοί Ολυμπιακοί αγώνες, και διεξάγονταν κάθε τέσσερα έτη στο στάδιο της Ολυμπίας,
- τα Νέμεα, που τελούνταν στη Νεμέα
- τα Ίσθμια που τελούνταν στη Κόρινθο
- τα Πύθια που τελούνταν στους Δελφούς
που τελούνταν αντίστοιχα στη Νεμέα, την Κόρινθο και τους Δελφούς.
Εκτός από αυτούς τους Πανελλήνιους αγώνες, υπήρχαν και άλλοι τοπικοί, όπως
- τα Παναθήναια στην Αθήνα,
- τα Πανιώνια την Ιωνία,
- τα Ασκληπίεια στην Επίδαυρο,
- οι Γυμνοπαιδιές στη Σπάρτη,
- τα Ελευθέρια στις Πλαταιές κ.ά.
Η μεγάλη σημασία που έδιναν οι αρχαίοι Έλληνες στον αθλητισμό φαίνεται από το ότι υπήρχαν οργανωμένα γυμναστήρια, τα οποία διευθύνονταν από τους "παιδοτρίβες", που ήταν ειδικά εκπαιδευμένοι προπονητές, οι δε αθλητές έκαναν συγκρατημένη ζωή, προετοιμάζονταν για τους αγώνες καθημερινά και εντατικά ακόμα και το χειμώνα, είχαν ιδιαίτερο διαιτολόγιο (αναγκοφαγία), χρησιμοποιούσαν δε για την προπόνησή τους μέσα που χρησιμοποιούν οι σύγχρονοι αθλητές (δερμάτινοι σάκοι στην πυγμαχία κλπ.). Οι αθλητικοί αγώνες δεν έλειπαν από καμία γιορτή κατά την αρχαιότητα, τελούνταν ακόμα και για να τιμήσουν νεκρούς ή επισκέπτες που φιλοξενούσαν σε μια πόλη.
Παρακμή του Αρχαίου Αθλητισμού[]
Με την παρακμή των μεγάλων αρχαίων ελληνικών πόλεων αρχίζει και η παρακμή του αθλητισμού και του αθλητικού πνεύματος. Γίνεται πολλαπλασιασμός των χρηματικών επάθλων και σημειώνονται τα πρώτα κρούσματα δωροδοκιών, καθώς αθλητές δεν αγωνίζονται για την πατρίδα τους, αλλά για άλλες πόλεις. Στους ρωμαϊκούς χρόνους η έννοια του αθλητικού πνεύματος έχει πια φθαρεί και οι μόνες αθλητικές εκδηλώσεις είναι οι αρματοδρομίες, όπου συχνά ο νικητής έβγαινε με δόλια μέσα και οι αγώνες μεταξύ μονομάχων ή μονομάχων με άγρια θηρία, που πάντοτε έπρεπε να καταλήξουν σε φόνο. Η συνεχιζόμενη παρακμή των Ολυμπιακών αγώνων έφθασε στο αποκορύφωμά της, όταν το 394 μ.Χ. ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου Θεοδόσιος διέταξε την κατάργησή τους, με αποτέλεσμα να διεξάγονται μόνο παλαιστικοί αγώνες και ιπποδρομίες.
Σύγχρονος Αθλητισμός[]
Η αναβίωση του πνεύματος του αθλητισμού και των αθλητικών αγώνων στη σύγχρονη εποχή έγινε στις αγγλοσαξονικές χώρες. Στη Σκωτία, στη διάρκεια των γιορτών του Μπρέμαρ (11ος αι.), γίνονταν αγώνες ρίψης δοκών και λίθων, καθώς και δρόμων ταχύτητας.
Ο Εδουάρδος Γ' της Αγγλίας απαγόρευσε κάθε αθλητική εκδήλωση, για να καταργήσει το διάταγμά του ο Ιάκωβος Α' το 1617 με ένα άλλο διάταγμα, που επέτρεπε τη διεξαγωγή αθλητικών αγώνων.
Στους χρόνους που ακολούθησαν διεξάγονταν αθλητικοί αγώνες, χωρίς όμως κανονισμούς, με αθλητές επαγγελματίες και ερασιτέχνες.
Το 1828 αρχίζουν να αναβιώνουν ορισμένα αγωνίσματα που γίνονταν κατά την αρχαιότητα μετά από πρωτοβουλία του διευθυντή του κολλεγίου Ράγκμπι, που θέσπισε και μερικούς κανονισμούς για τα αγωνίσματα αυτά.
Το 1850 έγιναν αθλητικοί αγώνες μεταξύ των κολεγίων Έξετερ και Ήτον.
Το 1857 και 1860 διοργανώνονται αγώνες μεταξύ των κολλεγίων Κέμπριτζ και Οξφόρδης με τη μορφή φοιτητικού πρωταθλήματος.
Μετά από αυτή την ώθηση που έδωσαν στον αθλητισμό τα αγγλικά κολέγια, αυτός διαδόθηκε σε όλη την Αγγλία και αγκαλιάστηκε από όλα τα λαϊκά στρώματα.
Ο σύγχρονος αθλητισμός έχει κιόλας γεννηθεί και μαζί μ` αυτόν οι πρώτοι κανονισμοί των αγωνισμάτων, καθώς επίσης και των χώρων διεξαγωγής τους.
Το 1868 κατασκευάζεται στο Λονδίνο ο πρώτος στίβος για αθλητικούς αγώνες, που έχει μήκος 506 μ.
Το 1871 στην Αμερική διεξάγονται οι πρώτοι αγώνες για το αμερικανικό πρωτάθλημα.
Λίγα χρόνια αργότερα ξεκινά και στη Γαλλία μια εκστρατεία για την άνθηση του αθλητισμού.
Νεοελληνικός Αθλητισμός[]
Η Ελλάδα, πατρίδα του αθλητισμού, ακολουθεί το παράδειγμα των παραπάνω χωρών, αλλά χωρίς επιτυχία στην αρχή και διοργανώνει αγώνες το 1860 (πλατεία Ελευθερίας), το 1870 και 1875 (στο στάδιο). Παράλληλα αρχίζουν να ιδρύονται και οι πρώτοι αθλητικοί σύλλογοι, όπως ο " Αθλητικός Σύλλογος" (1897), ο "Πανελλήνιος Γυμναστικός Σύλλογος" (1891), η "Παναχαϊκή" (1898), ο "Πανιώνιος Γυμναστικός Σύλλογος" (1898) με έδρα τη Σμύρνη.
Ολυμπιάδες[]
Σε διεθνή κλίμακα έγιναν προσπάθειες για την αναβίωση των Ολυμπιακών αγώνων. Πρωτοπόρος στις ενέργειες αυτές ήταν ο Γάλλος βαρόνος Πιέρ ντε Κουμπερντέν, που, με τις έντονες προσπάθειές του, κατάφερε να πετύχει το σκοπό του. Έτσι το 1896 γίνονται οι πρώτοι σύγχρονοι Ολυμπιακοί αγώνες στην Αθήνα, την πρωτεύουσα της πατρίδας του αθλητισμού, με απόφαση που πάρθηκε στο Διεθνές Αθλητικό Συνέδριο του Παρισιού. Πρόκειται για μια σημαντική καμπή στην παγκόσμια ιστορία του αθλητισμού.
Η Ελλάδα καταβάλλει ακούραστες προσπάθειες για τέλεια οργάνωση και διεξαγωγή των πρώτων Ολυμπιακών αγώνων που έγιναν στο Παναθηναϊκό Στάδιο, το οποίο με δωρεά του εθνικού ευεργέτη Γεωργ. Αβέρωφ είχε γι` αυτό το σκοπό επιμαρμαρωθεί. Το 1897 ιδρύεται ο Σ.Ε.Γ.Α.Σ. (Σύλλογος Ελληνικών Γυμναστικών και Αθλητικών Σωματείων). Με ελληνική πρωτοβουλία διοργανώνονται τα επόμενα χρόνια αθλητικοί αγώνες σε βαλκανικό επίπεδο (Βαλκανικοί αγώνες), όπου για πολλά χρόνια στη συνέχεια η Ελλάδα κατείχε τα πρωτεία. Οι αλλεπάλληλες όμως εθνικές περιπέτειες είχαν ανασταλτικό χαρακτήρα στον τομέα του αθλητισμού, με αποτέλεσμα η θέση της Ελλάδας να γίνει μειονεκτική απέναντι στις άλλες βαλκανικές, αλλά και ευρωπαϊκές χώρες. Τώρα πια ο αθλητισμός έχει διαδοθεί παντού. Ιδρύονται ομοσπονδίες, διοργανώνονται εθνικά πρωταθλήματα. Τα μεταπολεμικά χρόνια βρίσκουν τις σοσιαλιστικές χώρες να καλλιεργούν σε βάθος τον αθλητισμό, διδάσκοντάς τον και στα σχολεία ακόμα. Χρόνο με το χρόνο όλο και μεγαλύτερα κονδύλια διατίθενται από κάθε χώρα για την ανάπτυξη του αθλητισμού, η τεχνολογική εξέλιξη δίνει τα προϊόντα της για το σκοπό αυτόν. Τα μέσα προπόνησης, οι χώροι προπόνησης και τέλεσης των αγώνων συνεχώς τελειοποιούνται. Ο στίβος δεν είναι πια στρωμένος με κάρβουνο ή κοκκινόχωμα, όπως τα πρώτα χρόνια της αναβίωσης του αθλητισμού, αλλά με ταρτάν, μια συνθετική ουσία με ευεργετική επίδραση στις επιδόσεις των αθλητών.
Παράλληλα με τον ανδρικό, με αρκετή καθυστέρηση όμως, μεγάλη ανάπτυξη γνωρίζει και ο γυναικείος αθλητισμός. Σήμερα, εκτός από τα εθνικά και άλλα εσωτερικά πρωταθλήματα κάθε χώρας, σε διεθνές επίπεδο διεξάγονται οι Ολυμπιακοί αγώνες (κάθε 4 έτη), οι Πανευρωπαϊκοί αγώνες (κλειστού και ανοιχτού στίβου), οι Παναμερικανικοί αγώνες, οι Βαλκανικοί αγώνες, οι αγώνες μεταξύ αφρικανικών χωρών και άλλες διοργανώσεις, επίσημες και μη.
Αγωνίσματα[]
Με τον όρο "αθλητισμός" εννοούμε κυρίως τα αγωνίσματα στίβου που περιλαμβάνονται στο ολυμπιακό πρόγραμμα. Αυτά είναι ατομικά και ομαδικά και μπορούν, σε ορισμένα, να αγωνίζονται και οι γυναίκες. Αναλυτικότερα τα αγωνίσματα χωρίζονται σε δρόμους, ρίψεις και άλματα.
Δρόμοι[]
Αυτοί χωρίζονται σε δρόμους ταχύτητας, ημιαντοχής και αντοχής.
Δρόμοι ταχύτητας[]
Περιλαμβάνουν τα αγωνίσματα 100 μ., 200 μ., 400 μ., για άνδρες και γυναίκες, 110 μ. και 400 μ. με εμπόδια για άνδρες και 100 μ. με εμπόδια για τις γυναίκες.
Τα παραπάνω αγωνίσματα είναι όλα ατομικά. Στους δρόμους ταχύτητας περιλαμβάνονται και οι σκυταλοδρομίες 4Χ100 και 4Χ400 (ομαδικά αγωνίσματα).
Στους δρόμους ταχύτητας μεγάλο ρόλο παίζει η εκκίνηση, γι` αυτό και οι αθλητές εκκινούν από κατάλληλα στηρίγματα (στάρτιγκ, μπλοκ), που τους βοηθούν να δώσουν μια δυνατή ώθηση τη στιγμή της εκκίνησης.
Στις σκυταλοδρομίες η αντίστοιχη απόσταση χωρίζεται σε 4 τμήματα και κάθε τμήμα διανύει ένας αθλητής κρατώντας στα χέρια του ένα ξύλινο ραβδί (σκυτάλη), που το μεταβιβάζει στο συναθλητή του, που θα τρέξει στο επόμενο τμήμα της απόστασης.
Η μεταβίβαση (αλλαγή) της σκυτάλης απαιτεί μεγάλη τεχνική κατάρτιση των αθλητών. Αν κατά τη διάρκεια της αλλαγής ή και όλης της διαδρομής η σκυτάλη πέσει κάτω, η ομάδα μηδενίζεται.
Δρόμοι ημιαντοχής[]
Στην κατηγορία αυτή περιλαμβάνονται τα αγωνίσματα 800 μ., 1500 μ. (για άνδρες και γυναίκες) και 3000 μ. με φυσικά εμπόδια (στιπλ - μόνο ανδρικό αγώνισμα). Οι αθλητές των δρόμων αυτών πρέπει να διαθέτουν αντοχή και τεχνική. Παλαιότερα θεωρούνταν δρόμοι αντοχής και γι` αυτό στη διαδρομή και προσπάθεια του αθλητή υπήρχαν νεκρά σημεία, ενώ κανονικά οι δρόμοι ημιαντοχής απαιτούν σταθερή ταχύτητα (τέμπο), δυνάμεις μοιρασμένες σ` όλη τη διαδρομή και όχι αυξομειώσεις της ταχύτητας, που κουράζουν τους αθλητές.
Δρόμοι αντοχής[]
Στην κατηγορία αυτή συγκαταλέγονται τα αγωνίσματα 5.000 μ., 10.000 μ. και μαραθώνιος δρόμος, για άνδρες και γυναίκες.
Στο μαραθώνιο ο αθλητής πρέπει να τρέξει 42.192 μ., όση δηλ. η απόσταση υπολογίζεται ότι έτρεξε ο Φειδιππίδης από το Μαραθώνα μέχρι την Αθήνα, για να αναγγείλει τη νίκη των Ελλήνων επί των Περσών. Το αγώνισμα αυτό απαιτεί εξαντλητική προπόνηση, τεράστια αντοχή και αναπνευστική ικανότητα, για αυτό θεωρείται το πιο επίπονο αγώνισμα.
Στην ίδια κατηγορία υπάγεται και ο δρόμος σε ανώμαλο έδαφος, που διεξάγεται στο ύπαιθρο με όλες τις δυσκολίες που προκύπτουν από το γεγονός αυτό και σε αποστάσεις 6 - 13 χλμ.
Τέλος στους δρόμους πρέπει να περιλάβουμε και το αγώνισμα βάδην, που είναι αρκετά ιδιότυπο και αφύσικο, χρειάζεται ιδιαίτερη εκγύμναση και πολύ κόπο, για να προσαρμοστεί το σώμα του ανθρώπου στο αγώνισμα αυτό.
Οι κανονισμοί ορίζουν ότι ο αθλητής πρέπει να τηρείται συνεχώς σε επαφή με το έδαφος, δηλαδή το κάθε πόδι πρέπει να ακουμπήσει στο έδαφος πριν σηκωθεί το άλλο για το επόμενο βήμα. Διεξάγεται σε αποστάσεις από 10 μέχρι 50 χιλιόμετρα.
Ρίψεις[]
Στις ρίψεις υπάγονται τα αγωνίσματα σφαιροβολίας, δισκοβολίας, ακοντισμού και σφυροβολίας.
Σφαιροβολία[]
Συνίσταται στο τίναγμα και πέταγμα με τα χέρια μιας σφαίρας από τον αθλητή, όσο το δυνατό μακρύτερα. Το υλικό της σφαίρας είναι σίδερο ή ορείχαλκος και έχει βάρος 7,257 κιλά για τους άνδρες και 4 κιλά για τις γυναίκες.
Ο αθλητής στέκεται μέσα σε μια κυκλική βαλβίδα, από όπου επιχειρεί τις ρίψεις του και η οποία έχει διάμετρο 2,137 μ. Στο μπροστινό τμήμα της βαλβίδας υπάρχει στερεωμένος ένας ξύλινος πήχης, που λέγεται αναστολέας.
Η βολή θεωρείται άκυρη, όταν ο αθλητής πατήσει έξω από τη βαλβίδα, πριν η σφαίρα ακουμπήσει στο έδαφος ή όταν η σφαίρα πέσει έξω από τον κυκλικό τομέα που ορίζεται από δύο ακτίνες, που ξεκινούν από το κέντρο της βαλβίδας και περνούν από τα άκρα του αναστολέα, σχηματίζοντας μία γωνία 65(. Στους επίσημους αγώνες κάθε αθλητής έχει δικαίωμα να κάνει έξι βολές και νικητής ανακηρύσσεται αυτός που πέτυχε την πιο μακρινή βολή. Το αγώνισμα αυτό απαιτεί από τον αθλητή δύναμη και άρτια τεχνική κατάρτιση (παλμό), όπως και όλες οι ρίψεις.
Δισκοβολία[]
Αγώνισμα ιδιαίτερα σημαντικό και προσφιλές στους αρχαίους Έλληνες. Μετά την αρχαιότητα η δισκοβολία εμφανίστηκε το 15ο αι. στην Ιταλία, ενώ οι Αγγλοσάξονες την αγνοούσαν.
Το 1896 στην πρώτη σύγχρονη Ολυμπιάδα επιβλήθηκε από τους Έλληνες και μάλιστα διεξήχθη με τον αρχαίο παλμό, δηλαδή χωρίς στροφή του σώματος (τέτοιο παλμό έχει και ο περίφημος δισκοβόλος του Μύρωνα ελληνική δισκοβολία). Δέκα έτη μετά (1906) υιοθετήθηκε το ελεύθερο στιλ, παλμός που χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα.
Ο δίσκος, το όργανο του αγωνίσματος, είναι από ξύλινο ή πλαστικό υλικό με μεταλλικό στεφάνι στην περίμετρό του. Μέταλλο επίσης υπάρχει και στο γεωμετρικό κέντρο του κύκλου, για να δώσει το απαιτούμενο βάρος στο δίσκο. Ο δίσκος που χρησιμοποιούν οι αθλητές έχει διάμετρο 200 χλστ. και βάρος 2 κιλά, ενώ αυτός που χρησιμοποιούν οι αθλήτριες έχει διάμετρο 180 χλστ. και βάρος 1 κιλό. Και εδώ η ρίψη γίνεται μέσα από βαλβίδα διαμέτρου 2,50 μ.
Η βολή θεωρείται άκυρη, αν ο αθλητής πατήσει έξω από τη βαλβίδα, πριν ο δίσκος ακουμπήσει στο στίβο, ή αν η ρίψη γίνει έξω από τον τομέα ρίψης. Ο κάθε αθλητής μπορεί να επιχειρήσει έξι βολές.
Ακοντισμός[]
Η πρώτη, πανάρχαια, χρήση του ακοντίου γίνεται για τη διατροφή (κυνήγι) και άμυνα του ανθρώπου. Ο αθλητικός του χαρακτήρας δόθηκε από τους Έλληνες, που το έριχναν σε στόχο. Στα νεότερα χρόνια οι Σκανδιναβοί έδωσαν μεγάλη ώθηση στο άθλημα, χρησιμοποιώντας ακόντιο μήκους 10 - 15 μ. Στην πρώτη Ολυμπιάδα το μήκος του έγινε μικρότερο και το έριχναν με τα δύο χέρια.
Σήμερα η βολή γίνεται με το ένα χέρι, αφού ο αθλητής πάρει φόρα τρέχοντας σ` ένα διάδρομο μήκους τουλάχιστον 35,50 μ. και πλάτους 4 μ. Το ακόντιο είναι από ξύλο ή ελαφρό μέταλλο και έχει μήκος 2,60 μ. - 2,70 μ. και βάρος τουλάχιστον 800 γραμ. για τους άνδρες και μήκος 2,20 - 2,30 και βάρος 600 γραμ. για τις γυναίκες. Στους επίσημους αγώνες ο κάθε αθλητής έχει δικαίωμα να κάνει έξι βολές. Η βολή θεωρείται άκυρη, όταν ο αθλητής βγει έξω από το διάδρομο της φοράς ή όταν το ακόντιο πέσει έξω από τον τομέα ρίψης ή όχι με την αιχμή.
Σφυροβολία[]
Η σφύρα αποτελείται από μια σφαίρα κατασκευασμένη από συμπαγές υλικό και με τη βοήθεια ενός ατσάλινου σύρματος διαμέτρου 3 χλστ. καταλήγει σε μια μεταλλική χειρολαβή απ` όπου την πιάνει ο αθλητής. Το βάρος όλου του οργάνου είναι 7,257 κιλά και το μήκος 112 - 118 εκ.
Η βολή επιχειρείται από μια κυκλική βαλβίδα διαμέτρου 2,137 μ., που είναι περιτριγυρισμένη από ένα μεταλλικό πλέγμα, που αφήνει μόνο ένα άνοιγμα. Ο τομέας ρίψης είναι 90ο και η βολή είναι άκυρη, όταν η σφύρα πέσει έξω από τον τομέα ρίψης ή ο αθλητής πατήσει έξω από τη βαλβίδα. Και στο αγώνισμα αυτό γίνονται έξι βολές από κάθε αθλητή. Ο σφυροβόλος εκτελεί τρεις γρήγορες στροφές επιτόπου και, όταν η φυγόκεντρη δύναμη έχει φτάσει στη μέγιστη τιμή της, αφήνει τη σφύρα να φύγει από τα χέρια του. Το αγώνισμα αυτό δεν εκτελείται από γυναίκες.
Άλματα[]
Υπάρχουν τέσσερεις κατηγορίες αλμάτων:
- το άλμα σε μήκος,
- το άλμα σε ύψος,
- το άλμα τριπλούν και
- το άλμα επί κοντώ.
Άλμα σε μήκος[]
Ο αθλητής παίρνει φόρα τουλάχιστον 40 μ., για να αποκτήσει μεγάλη ώθηση το σώμα του, πριν εκτιναχτεί με το ένα πόδι του στο σκάμμα. Στο τέλος του διαδρόμου φοράς υπάρχει μια λευκή γραμμή, πέρα από την οποία, αν ακουμπήσει το πόδι του αθλητή, θεωρείται άκυρο το άλμα. Στους αγώνες ο κάθε αθλητής κάνει έξι άλματα και νικητής βγαίνει αυτός που έχει το μεγαλύτερο έγκυρο άλμα. Είναι αγώνισμα που χρειάζεται δύναμη, ταχύτητα και τεχνική.
Άλμα σε ύψος[]
Είναι η προσπάθεια να υπερπηδηθεί ένας ξύλινος πήχης τοποθετημένος με τη βοήθεια δύο στυλοβατών σε ένα ύψος, που προοδευτικά αυξάνει. Ο αθλητής μπορεί να πάρει απεριόριστη φόρα ικανή, ώστε, όταν φτάσει κάτω από τον πήχη, η οριζόντια κίνησή του να μετατραπεί σε ανύψωση με ένα χτύπημα του ποδιού στο έδαφος. Αν ο αθλητής ρίξει τον πήχη, το άλμα είναι άκυρο. Ο πήχης συνεχώς τοποθετείται σε μεγαλύτερο ύψος και οι αθλητές έχουν δικαίωμα τριών αλμάτων σε κάθε ύψος. Όταν και οι τρεις προσπάθειες στο ίδιο ύψος είναι άκυρες, ο αθλητής εγκαταλείπει τον αγώνα. Νικητής θεωρείται αυτός που πέτυχε το ψηλότερο άλμα. Αν δύο αθλητές υπερπηδήσουν το ίδιο ύψος, νικητής θεωρείται αυτός που πήδησε με τις λιγότερες προσπάθειες. Το άλμα σε ύψος, όπως και το άλμα σε μήκος, είναι και γυναικεία αγωνίσματα.
Άλμα τριπλούν[]
Είναι τρία συνεχόμενα άλματα σε μήκος. Το πρώτο τελειώνει με το πόδι που αρχίζει (μ` αυτό που έγινε η εκτίναξη), το δεύτερο άλμα αρχίζει με το ίδιο πόδι και τελειώνει με το άλλο, που δίνει την ώθηση για το τρίτο άλμα. Οι αθλητές επιχειρούν έξι προσπάθειες και νικητής ανακηρύσσεται αυτός που έχει το μεγαλύτερο έγκυρο άλμα. Το μήκος του άλματος μετριέται από τη γραμμή εκτίναξης μέχρι το πρώτο ίχνος που αφήνει ο αθλητής στην άμμο του σκάμματος.
Άλμα επί κοντώ[]
Ισχύουν οι ίδιοι κανονισμοί στις προσπάθειες και στην κατάταξη των αθλητών, όπως και στο άλμα σε ύψος, διαφέροντας από αυτό μόνο στην τεχνική. Συγκεκριμένα, το ύψος υπερπηδάται με τη βοήθεια ενός κονταριού μήκους περίπου 5 μ. Ο αθλητής παίρνει φόρα τρέχοντας σ` ένα διάδρομο με το κοντάρι, που το καρφώνει σε μια θήκη κάτω από τον πήχη. Τότε το κοντάρι αρχίζει να λειτουργεί ως ανυψωτικός μοχλός και δίνει στον αθλητή τέτοια ώθηση, ώστε να μπορέσει να περάσει πάνω από τον πήχη. Είναι αγώνισμα που απαιτεί μυϊκή δύναμη, ταχύτητα, ευλυγισία και τεχνική. Το κοντάρι, που είναι και το κυριότερο όργανο του αγωνίσματος, έχει εξελιχτεί σημαντικά. Αρχικά ήταν από ευλύγιστο ξύλο, μετά χρησιμοποιήθηκαν κοντάρια από μπαμπού, αργότερα από αλουμίνιο. Σήμερα κυριαρχούν τα πλαστικά κοντάρια, που έφεραν επανάσταση στο αγώνισμα και μεγάλες επιδόσεις στους αθλητές.
Σύνθετα Αγωνίσματα[]
Εκτός όμως από αυτές τις κατηγορίες αγωνισμάτων υπάρχουν δύο άλλα αγωνίσματα που είναι:
Δέκαθλο[]
Σύνθετο αγώνισμα, που αποτελείται από δέκα ξεχωριστά αγωνίσματα που διεξάγονται σε δύο μέρες: 100 μ., άλμα σε μήκος, σφαιροβολία, άλμα σε ύψος και 400 μ. μετ` εμποδίων την πρώτη μέρα και δισκοβολία, 110 μ. μετ` εμποδίων, άλμα επί κοντώ, ακοντισμός και 1500 μ. τη δεύτερη μέρα. Νικητής ανακηρύσσεται ο αθλητής που συγκεντρώνει τους περισσότερους βαθμούς, σύμφωνα με μια διεθνή αξιολόγηση των αγωνισμάτων. Είναι ανδρικό αγώνισμα και απαιτεί τεράστια αντοχή και τεχνική όλων των αγωνισμάτων.
Πένταθλο[]
Είναι το αντίστοιχο με το δέκαθλο γυναικείο αγώνισμα. Περιλαμβάνει πέντε αγωνίσματα: σφαιροβολία, άλμα σε ύψος, 200 μ., 80 μ. μετ` εμποδίων και άλμα σε μήκος.
Υποσημειώσεις[]
Εσωτερική Αρθρογραφία[]
- άθλημα
- άθληση
- Γυμναστική
Βιβλιογραφία[]
Ιστογραφία[]
 Κίνδυνοι Χρήσης
|
|---|
|
Αν και θα βρείτε εξακριβωμένες πληροφορίες "Οι πληροφορίες αυτές μπορεί πρόσφατα Πρέπει να λάβετε υπ' όψη ότι Επίσης, |
- Μην κάνετε χρήση του περιεχομένου της παρούσας εγκυκλοπαίδειας
αν διαφωνείτε με όσα αναγράφονται σε αυτήν
- Όχι, στις διαφημίσεις που περιέχουν απαράδεκτο περιεχόμενο (άσεμνες εικόνες, ροζ αγγελίες κλπ.)