Αναπνευστικό Σύστημα
Καλυπτήριο Σύστημα (Integumentary System) Μυικό Σύστημα (Muscular System) Ερειστικό Σύστημα (Skeletal System)
Αισθητήριο Σύστημα (Sensory System) Νευρικό Σύστημα (Nervous System) Ενδοκρινικό Σύστημα (Endocrine System)
Αναπνευστικό Σύστημα (Respiratory System) Πεπτικό Σύστημα (Digestive System) Κυκλοφορικό Σύστημα (Circulatory System)
Απεκκριτικό Σύστημα (Urinary System) Ανοσοποιητικό Σύστημα (Immune System) Αναπαραγωγικό Σύστημα (Reproductive System)
Αναπνευστικό Σύστημα. Διακρίνονται: 3.ρινική κοιλότητα, 6.φάρυγγας, 7.λάρυγγας, 11.τραχεία, 12&33. πνεύμονες, 29.βρόγχοι, 35.αναπνευστικές κυψελίδες.
- Ένα Οργανικό Σύστημα.
Ετυμολογία[]
 Οργανισμοί
|
|---|
| Συστήματα
|
| Ομάδα Α |
|
| Ομάδα Β |
|
| Ομάδα Γ |
|
| Ομάδα Δ |
|
Η ονομασία "Αναπνευστικό" σχετίζεται ετυμολογικά με την λέξη "αναπνοή".
Εισαγωγή[]
Το αναπνευστικό σύστημα είναι το σύστημα εκείνων των οργάνων που χρησιμεύουν στην πρόσληψη του ατμοσφαιρικού αέρα από το περιβάλλον, την εισαγωγή του στους πνεύμονες, την παραλαβή του οξυγόνου από αυτόν και την απόδοση σε αυτόν του διοξειδίου του άνθρακα. Όλη αυτή η διαδικασία που τροφοδοτεί τον άνθρωπο με το απαραίτητο στη ζωή οξυγόνο είναι η αναπνοή.
Τα όργανα που σχηματίζουν το αναπνευστικό σύστημα του ανθρώπου είναι:
- η μύτη (ή ρίνα, από το αρχαίο ρίς-ρινός), ο ρινοφάρυγγας,
- ο λάρυγγας,
- η τραχεία,
- οι βρόγχοι και
- οι πνεύμονες.
Τα όργανα του αναπνευστικού υπάρχουν στην κεφαλή, στο λαιμό και στο θώρακα. Οι ανατομικοί αυτοί σχηματισμοί συμμετέχουν επίσης στη "λειτουργία του αναπνευστικού συστήματος".
Η μύτη, ο ρινοφάρυγγας και ο λάρυγγας αποτελούν την "Ανώτερη αναπνευστική οδό" ή "ανώτερο αναπνευστικό σύστημα", ενώ η τραχεία και οι βρόγχοι την "κατώτερη αναπνευστική οδό".
Οι πνεύμονες είναι το κατ' εξοχήν όργανο της ανταλλαγής των αερίων, όπου ο αέρας έρχεται σε έμμεση επαφή με το αίμα ενώ τα υπόλοιπα όργανα απαρτίζουν τους αεραγωγούς.
Φυσιολογία[]
Η λειτουργία της αναπνοής διακρίνεται σε δύο φάσεις,
Κατά την εισπνοή ο αέρας διέρχεται από τη μύτη στο ρινοφάρυγγα, θερμαίνεται και καθαρίζεται, στη συνέχεια περνά από τη σχισμή του λάρυγγα στην τραχεία, από εκεί στους βρόγχους που διακλαδιζόμενοι (εξ ου και "βρογχικό δένδρο") καταλήγουν στα "αεροθυλάκια", τα οποία έχουν κάτι σταφυλοειδείς προεκβολές, τις αναπνευστικές κυψελίδες, όπου καταλήγει ο εισπνεόμενος αέρας. Οι κυψελίδες αποτελούνται από ένα λεπτό τοίχωμα, που σχηματίζει την αναπνευστική μεμβράνη και γύρω από αυτές υπάρχει ένα δίκτυο μικρών αγγείων, των πνευμονικών τριχοειδών, στα οποία κυκλοφορεί αίμα που επιστρέφει από τους ιστούς, μεταφερόμενο με την κυκλοφορία. Έτσι, ανάμεσα στον αέρα και το αίμα μεσολαβούν δύο πολύ λεπτές μεμβράνες, το τοίχωμα της κυψελίδας και το τοίχωμα του πνευμονικού τριχοειδούς οι οποίες μαζί αποτελούν την προαναφερθείσα αναπνευστική μεμβράνη.
Εδώ ο νέος εισπνεόμενος αέρας είναι πλούσιος σε οξυγόνο και το αίμα που επιστρέφει από τους ιστούς (έχει δώσει το οξυγόνο στα κύτταρα και έχει πάρει από αυτά το διοξείδιο του άνθρακα- βλέπε Κυτταρική Αναπνοή).
Το αέριο οξυγόνο έχει την ιδιότητα να προσκολλάται στα ερυθρά αιμοσφαίρια που υπάρχουν στο αίμα ενώ το αέριο διοξείδιο του άνθρακα φεύγει από αυτά και περνά στον αέρα των κυψελίδων. Τώρα ο αέρας έχει αλλάξει και είναι φτωχός σε οξυγόνο και πλούσιος σε διοξείδιο του άνθρακα, είναι δηλαδή έτοιμος για αποβολή, που γίνεται με την εκπνοή. Ο "βρόμικος" αέρας τώρα οδηγείται με την αεροφόρο οδό στη μύτη και αποβάλλεται.
Ακολουθεί νέα εισπνοή που θα φέρει νέο καθαρό αέρα στις κυψελίδες.
Αυτός ο αναπνευστικός κύκλος απαναλαμβάνεται διαρκώς, επιτυγχάνεται με τις "αναπνευστικές κινήσεις" του θώρακα που ρυθμίζονται από ένα ειδικό κέντρο στον εγκέφαλο, το "αναπνευστικό κέντρο του εγκεφάλου".
Αυτό είναι ένα μικρό εργαστήριο που μετρά συνεχώς την πυκνότητα του διοξειδίου του άνθρακα στο αίμα και όποτε χρειάζεται αυξομειώνει τον αριθμό των αναπνευστικών κινήσεων, ανάλογα με τις ανάγκες του οργανισμού. Ο συνήθης αριθμός αναπνευστικών κινήσεων σε κατάσταση ηρεμίας είναι περίπου 24 κινήσεις στο λεπτό. Το νούμερο αυτό όμως δεν είναι πολύ σταθερό γιατί,
- πρώτον η αναπνοή δεν είναι απόλυτα αυτόματη λειτουργία (μπορούμε δηλαδή να την ελέγξουμε ως ένα βαθμό με τη θέλησή μας),
- δεύτερον η όποια προσπάθεια αυξάνει τις ανάγκες σε οξυγόνο κι έτσι αυξάνονται και οι αναπνευστικές κινήσεις (λαχάνιασμα και κοντανάσα),
- τρίτο μερικές λειτουργίες του σώματος (η πέψη, η μυϊκή άσκηση, η αγωνία κ.ά.) αυξάνουν τον αναπνευστικό ρυθμό.
Παθολογία[]
Οι σημαντικότερες παθήσεις του συστήματος αυτού είναι:
Υποσημειώσεις[]
Εσωτερική Αρθρογραφία[]
Βιβλιογραφία[]
Ιστογραφία[]
| Κίνδυνοι Χρήσης
|
|---|
|
Αν και θα βρείτε εξακριβωμένες πληροφορίες "Οι πληροφορίες αυτές μπορεί πρόσφατα Πρέπει να λάβετε υπ' όψη ότι Επίσης, |
- Μην κάνετε χρήση του περιεχομένου της παρούσας εγκυκλοπαίδειας
αν διαφωνείτε με όσα αναγράφονται σε αυτήν
- Όχι, στις διαφημίσεις που περιέχουν απαράδεκτο περιεχόμενο (άσεμνες εικόνες, ροζ αγγελίες κλπ.)