Αντίγονος Β \Μακεδονία

Ο Αντίγονος γεννήθηκε γύρω στο 319 π.Χ., με πιθανό τόπο γέννησης τους Γόννους της Θεσσαλίας. Είχε δεσμούς με τα ισχυρότερα πολιτικά πρόσωπα της εποχής, ανάμεσα στους οποίους οι σημαντικότεροι ήταν οι Επίγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου, δηλαδή οι στρατηγοί που διαμοιράστηκαν την απέραντη αυτοκρατορία του μετά το θάνατό του.

Πατέρας του Αντίγονου ήταν ο Δημήτριος ο Πολιορκητής και πάππος του ο Αντίγονος Α' ο Μονόφθαλμος, που απέκτησε υπό τον έλεγχό του το μεγαλύτερο μέρος του ασιατικού τμήματος της Αυτοκρατορίας.

Μητέρα του ήταν η Φίλα, κόρη του Αντίπατρου. Ο τελευταίος ήταν ηγέτης της Μακεδονίας και της υπόλοιπης Ελλάδας και είχε αναγνωρισθεί ως αντιβασιλέας της αυτοκρατορίας, η οποία θεωρητικά παρέμενε ενωμένη.

Ο Αντίγονος Α' ο Μονόφθαλμος, αφού πλησίασε περισσότερο από όλους στην ένωση της διασπασθείσας Μακεδονικής Αυτοκρατορίας, ηττήθηκε και φονεύθηκε στη Μάχη της Ιψούς το 301 π.Χ. (4ος Διαδόχειος Πόλεμος) και οι περιοχές υπό την κυριαρχία του διαμοιράστηκαν μεταξύ των νικητών, τον Κάσσανδρο, τον Πτολεμαίο, τον Λυσίμαχο και το Σέλευκο.

Στρατηγία επί Δημητρίου[]

Οι Εκστρατείες[]

Η μοίρα του Αντίγονου Γονατά, που τότε ήταν 18 ετών, ήταν συνυφασμένη με αυτή του πατέρα του, του Δημήτριου του Πολιορκητού, που κατάφερε να διαφύγει από το πεδίο της μάχης με 9.000 άνδρες.

Ο τελευταίος επέτυχε να ανακτήσει μέρος της δύναμης που έχασε ο πατέρας του. Κατέλαβε την Αθήνα (297 π.Χ.) και το 294 π.Χ. αξίωσε το θρόνο της Μακεδονίας από τον Αλέξανδρο Ε' το γιο του Κάσσανδρου.

Επειδή, ο γιος του ο Αντίγονος ήταν εγγονός του Αντίπατρου και ανιψιός του Κάσσανδρου, από την πλευρά της μητέρας του, η παρουσία του ενίσχυσε τις θέσεις του πατέρα του, μαλακώνοντας τις αντιδράσεις των υποστηρικτών των προηγούμενων βασιλέων.

Το 292 π.Χ., και ενώ ο Δημήτριος ο Πολιορκητής εξεστράτευσε στη Βοιωτία, πληροφορήθηκε ότι ο Λυσίμαχος, βασιλέας της Θράκης και εχθρός του πατέρα του, συνελήφθη αιχμάλωτος από τον Δρομιχαίτη, έναν τοπικό ήγεμόνα. Ελπίζοντας να καταλάβει τα εδάφη του Λυσίμαχου στην Θράκη και την Ασία, ο Δημήτριος ο Πολιορκητής, παρέδωσε την αρχηγία των δυνάμεών του στη Βοιωτία, στο γιο του Αντίγονο και προέλασε προς το Βορρά. Κατά τη διάρκεια της απουσίας του, οι Βοιωτοί επαναστάτησαν, αλλά νικήθηκαν από τον Αντίγονο που τους απέκλεισε στη Θήβα.

Μετά την αποτυχία της εκστρατείας του στη Θράκη, ο Δημήτριος ο Πολιορκητής επέστρεψε στο πλευρό του γιου του στην πολιορκία της Θήβας. Καθώς οι κάτοικοι της πόλης αμύνονταν επίμονα, ο Δημήτριος ανάγκαζε επιπόλαια τους άνδρες του να επιτίθενται με μεγάλες απώλειες, και ας υπήρχαν λίγες ελπίδες για την κατάληψη της πόλης. Λέγεται ότι ο Αντίγονος ερώτησε τον πατέρα του γιατί άφηνε να χάνονται τόσες ζωής άδικα. Εκείνος του απάντησε να μην ενδιαφέρεται διότι δεν είναι υποχρεωμένοι να σιτίζουν τους νεκρούς. Ωστόσο έδειξε την ίδια αδιαφορία και για τη δική του ζωή καθώς τραυματίστηκε σοβαρά στο λαιμό κατά την πολιορκία.

Το 291 π.Χ. ο Δημήτριος ο Πολιορκητής κατέλαβε τελικά την πόλη χρησιμοποιώντας πολιορκητικές μηχανές για να ρίξει τα τείχη. Αργότερα είχε άλλες αψιμαχίες, κυρίως με τον Πύρρο της Ηπείρου.

Αλλά η κατάκτηση της Μακεδονίας και του μεγαλύτερου μέρους του Ελληνικού Χώρου ήταν απλά ένα βήμα για τις επόμενες φιλοδοξίες του. Ήθελε να επαναδημιουργήσει την Μακεδονική Αυτοκρατορία του Αλεξάνδρου και έκανε προετοιμασίες μεγάλης κλίμακας, συγκεντρώνοντας 98.000 πεζούς, 12.000 ιππείς και διατάζοντας την κατασκευή 500 πλοίων, μερικά από τα οποία είχαν πρωτοφανές μέγεθος.

5ος Διαδόχειος Πόλεμος (288 - 285 π.Χ.)[]

Οι προετοιμασίες αυτές και το προφανές κίνητρο πίσω τους ανησύχησε τους άλλους βασιλείς, το Σέλευκο, τον Πτολεμαίο, το Λυσίμαχο και τον Πύρρο, που συμμάχησαν αμέσως.

Την άνοιξη του 288 π.Χ. ο στόλος του Πτολεμαίου έκανε την εμφάνισή του, υποκινώντας τις πόλεις σε επανάσταση. Ταυτόχρονα, ο Λυσίμαχος επιτέθηκε στη Μακεδονία από την Ανατολή και ο Πύρρος από τη Δύση. Ο Δημήτριος άφησε στον Αντίγονο τον έλεγχο της Νότιας Ελλάδας και επέστρεψε εσπευσμένα στη Μακεδονία.

Οι Μακεδόνες ευγενείς με τη σειρά τους, είχαν αγανακτήσει με την υπερβολή στη συμπεριφορά και την αλαζονεία του Δημητρίου και δεν ήταν διαθετημένοι να διεξάγουν ένα δύσκολο πόλεμο για χάρη του. Το 287 π.Χ., ο Πύρρος κατέλαβε τη Βέροια και ο στρατός του Δημητρίου λιποτάκτησε, πηγαίνοντας με το μέρος του αντιπάλου τους, τον οποίο και θαύμαζαν για τη γενναιότητα του.

Η Μακεδονία στο μεταξύ διαιρέθηκε ανάμεσα στον Πύρρο και το Λυσίμαχο, ωστόσο τα επόμενα έτη φιλονίκησαν και ο Λυσίμαχος εξεδίωξε τον Πύρρο (285 π.Χ.) παραμένοντας μόνος στον Μακεδονικό θρόνο.

Ο Δημήτριος κατέφυγε στην Κασσάνδρεια. Προ αυτής της κακοτυχίας, η Φίλα, η μητέρα του Αντίγονου, αυτοκτόνησε με δηλητήριο.

Ωστόσο, ο Δημήτριος ο Πολιορκητής ανέκτησε τη δύναμή του και έκανε νέο γάμο.

Εν τω μεταξύ στην Ελλάδα, η Αθήνα επαναστάτησε (Ιούνιος 287 π.Χ.). Ο Δημήτριος επέστρεψε και πολιόρκησε την πόλη, αλλά σύντομα έγινε ανυπόμονος, ζητώντας περισσότερη δράση. Για άλλη μια φορά άφησε τον Αντίγονο στη θέση του, συγκέντρωσε το στόλο του και επιβιβάστηκε με 11.000 πεζούς και το ιππικό του για να επιτεθεί στην Καρία και τη Λυδία, επαρχίες του Λυσίμαχου (τέλη 287 π.Χ.).

Όταν ο Δημήτριος αποβιβάσθηκε στην Μικρά Ασία προέλασε προς την οροσειρά του Ταύρου όπου αντιμετώπισε τους στρατούς του Λυσίμαχου και του Σέλευκου.

Στο μεταξύ στην Μέση Ελλάδα, ο Αντίγονος είχε αρκετές επιτυχίες. Ο στόλος του Πτολεμαίου υποχώρησε και η Αθήνα παραδόθηκε (αρχές 286?).

Το 285 π.Χ., ο Δημήτριος, εξαντλημένος από την χωρίς αποτέλεσμα εκστρατεία του, παραδόθηκε στον Σέλευκο. Στο σημείο αυτό έγραψε στο υιο του και στους ανθρώπους του στην Αθήνα και την Κόρινθο να τον θεωρούν νεκρό και να αγνοήσουν όσα γράμματα λάβουν με τη δική του σφραγίδα.

Ο θάνατος του Δημητρίου[]

Παρά την ήττα του πατέρα του, ο Αντίγονος συνέχισε να του συμπαρίσταται. Έγραψε σε όλους τους βασιλείς, ειδικά στο Σέλευκο, προτείνοντας ακόμη και τη δική του κράτηση ως ομήρου προκειμένου να απελευθερωθεί ο πατέρας του. Αλλά μάταια. Το 283 π.Χ., σε ηλικία 55 ετών, ο Δημήτριος ο Πολιορκητής απέθανε στην αιχμαλωσία στη Συρία. Όταν έμαθε ότι το σώμα του πατέρα του αποστελλόταν σε αυτόν, έπλευσε με τον στόλο του και συνάντησε τα πλοία του Σέλευκου στις Κυκλάδες, και μετέφερε τα λείψανα στην Κόρινθο όπου διοργάνωσε μια περίλαμπρη τελετή. Κατόπιν, τα μετέφερε στη Δημητριάδα, μια πόλη που ίδρυσε ο πατέρας του στη Θεσσαλία.

Η σύγκρουση με τον Λυσίμαχο[]

Στην συνέχεια (ίσως 284) ο Λυσίμαχος κατέλαβε την Θεσσαλία όπου πιθανότατα συγκρούσθηκε με τον Αντίγονο.

Ο Αντίγονος διατήρησε μόνον την οχυρή Δημητριάδα.

Στην συνέχεια (283) έπλευσε στις Κυκλάδες όπου παρέλαβε τον σορό του αποθανόντος πατέρα του, από τον στόλο του Σελεύκου.

Το 282 π.Χ., ο Σέλευκος κήρυξε τον πόλεμο στο Λυσίμαχο (6ος Διαδόχειος Πόλεμος) και το επόμενο έτος τον νίκησε και τον φόνευσε στη Μάχη του Κουροπεδίου (Φεβρουάριος 281). Τότε διεκπεραιώθηκε στην Ευρώπη να διεκδικήσει τη Θράκη και τη Μακεδονία.

Ωστόσο, στο Άργος της Θράκης, ο Σέλευκος δολοφονήθηκε (ο φόνος του αποδόθηκε από πολλούς στον Πτολεμαίο τον Κεραυνό, υιό του Πτολεμαίου) (Σεπτέμβριος 281).

Κληρονόμος του ισχυρότατου στρατού του, ο Πτολεμαίο έσπευσε κεραυνοβόλα στη Μακεδονία και κατέλαβε τον θρόνο της.

Λίγο αργότερα (χειμώνας 281/0), ο Πτολεμαίος Γ' εξουδετέρωσε την Αρσινόη, χήρα του Λυσιμάχου, που είχε διατηρήσει κάποιες κτήσεις με έδρα την Κασσάνδρεια (πρώην Ποτίδαια)

Η Σύγκρουση με τον Πτολεμαίο Κεραυνό[]

Ο Αντίγονος αποφάσισε να διεκδικήσει το βασίλειο του πατέρα του.

Έτσι, το έαρ του 280, έκλεισε συνθήκη συμμαχίας με την Αιτωλία (προφανώς αναγνωρίζοντας τις προσκτήσεις της στην Μέση Ελλάδα και την κυριαρχία της στο Δελφικό Μαντείο ενώ ίσως υποσχέθηκε και εδάφη στην Πελοπόννησο).

Ταυτόχρονα, συγκέντρωσε ναυτικές και χερσαίες δυνάμεις και αφού μαζί του συνενώθηκε το μεγαλύτερο μέρος των Αιτωλικών δυνάμεων, προέλασε στην Θεσσαλία (που πιθανότατα ήδη αποτελούσε κτήση του Πτολεμαίου του Κεραυνού) με σκοπό την εισβολή στην Μακεδονία.

Καθώς, ο Πύρρος είχε, ήδη αναχωρήσει για την Ιταλία και οι Σέλευκος και Πτολεμαίος είχαν εμπλακεί στον Συρο-Αιγυπτιακό Πόλεμο (280 - 279), οι Έλληνες Μέσης Ελλάδας και Πελοποννήσου είδαν να ανοίγεται για πρώτη φορά η δυνατότητα απαλλαγής τους από τον Μακεδονικό ζυγό των Διαδόχων.

Μια σειρά πόλεων σε Μέση Ελλάδα και Πελοπόννησο, εξεδίωξαν τις Μακεδονικές φρουρές του Αντιγόνου ανακτώντας την ανεξαρτησία τους.

Όμως, η εισβολή των Σπαρτιατών στην Οζολία Λοκρίδα και την Φωκίδα (υπό τον Αρέα) (θέρος 280 π.Χ.) ανάγκασε την Αιτωλική δύναμη να αποχωρήσει και στην επακολουθήσασα σύγκρουση ο στρατός του Κεραυνού νίκησε.

Λίγο αργότερα (ίσως θέρος 280) και ο στόλος του Αντιγόνου ηττήθηκε (στον Ελλήσποντο ?) από τον στόλο του Κεραυνού ενισχυμένο με την (ιδιαίτερα σημαντική) ναυτική δύναμη της Ηράκλειας

Χάνοντας κάθε ελπίδα για τον Μακεδονικό θρόνο ο Αντίγονος, έπλευσε στον Ελλήσποντο, αποδεχόμενος, ίσως, αίτημα της Βιθυνίας καθώς ο βασιλέας της Ζιποίτης ηγήθηκε επανάστασης στην Β.Δ. Μικρά Ασία κατά του Αντιόχου Α' (Βιθυνο-Συριακός Πόλεμος (280 - 277 π.Χ.)).

Ο πόλεμος αυτός συνεχίσθηκε από τον διάδοχό του Νικομήδη Α' ενώ και η Ηράκλεια προσχώρησε στην συμμαχία.

Η Γαλατική Εισβολή[]

Ο Πτολεμαίος Κεραυνός δεν παρέμεινε στον θρόνο επί πολύ, καθώς το χειμώνα του 280/79 π.Χ. μια ισχυρή ορδή Γαλατών εισέβαλε στη Μακεδονία από το Δούναβη και διέλυσε το στρατό του, φονεύοντας και τον ίδιο στο πεδίο της μάχης (Φεβρουάριος 279 π.Χ.).

Ο Αντίγονος, προφανώς, άρχισε να αναζητεί τρόπους απεμπλοκής του από τον πόλεμο με τον Αντίοχο στην Μικρά Ασία και επιστροφής του.

Η Μακεδονία βυθίστηκε για δύο έτη σε απόλυτη αναρχία, ενώ οι Γαλάτες συνέχισαν την εισβολή τους προς τα νότια.

Τον Πτολεμαίο διαδέχθηκε ο αδελφός του Μελέαγρος και αυτόν ο Αντίπατρος Γ' ο Ετησίας και τέλος (θέρος 279 π.Χ.) ανήλθε στην εξουσία ο Σωσθένης.

Η νίκη του Σωσθένους επί των Γαλατών του Βόλγιου (φθιν. 279 π.Χ) τον καθιέρωσε στην Μακεδονική ηγεσία απομακρύνοντας τις ελπίδες του Αντιγόνου για τον θρόνο.

Όμως, η ήττα του από την Γαλατική ορδή του Βρέννου (έαρ 278 π.Χ.) αναπτέρωσε και πάλι τις ελπίδες του. Έτσι, ίσως αμέσως μετά (ενδεικτικά, Μάιος 278 π.Χ.) ο Αντίγονος έσπευσε να τερματίσει την προσφορά υπηρεσιών στον βασιλέα της Βιθυνίας, Νικομήδη Α' και επομένως και τον πόλεμο κατά του Αντιόχου.

Με την υπογραφείσα συνθήκη ο Αντίγονος εγκατέλειψε όλες τις κτήσεις του στην Ασία, και ως επικύρωση έλαβε ως σύζυγο του Φίλα, αδελφή του Αντιόχου

Στην συνέχεια αποβιβάσθηκε στην Θράκη, την διέσχισε κατά μήκος, και εισέβαλε στην Μακεδονία σε μια προσπάθεια κατάληψης της εξουσίας. Παράλληλα πρέπει να έπλευσε κατά μήκος της ακτής ο στόλος του που πρέπει να επικράτησε σε ναυμαχία (ίσως πριν την Χαλκιδική) του παραμελημένου στόλου του Σωσθένους.

Όμως, ο Σωσθένης ανασυγκρότησε τις δυνάμεις του και τον απώθησε (αρχές θέρους 278), ίσως λίγο πριν την είσοδό του στην Κεντρική Μακεδονία.

Τότε ο Αντίγονος πρέπει να στράφηκε στην Χαλκιδική (ενδεικτικά Ιούλιος 278) και να άρχισε τον αποκλεισμό της Κασσάνδρειας που βρισκόταν υπό την κυριαρχία του Απολλόδωρου. Ο αποκλεισμός αυτός διήρκεσε 10 μήνες (ενδεικτικά έως τον Μάϊο του 277)

Στο μεταξύ η εισβολή του Βρέννου στην Θεσσαλία και η προσπάθειά του να προωθηθεί στην Μέση Ελλάδα οδήγησε σε Πανελλήνια κινητοποίηση. Ο Αντίγονος συνεργάσθηκε με τους υπόλοιπους για την απόκρουση των εισβολέων, αλλά τελικά ήταν οι Αιτωλοί αυτοί που πρωτοστάτησαν στην ήττα των Γαλατών.

Το θέρος 278 π.Χ., ένας στρατός Ελλήνων με προεξάρχοντες τους Αιτωλούς, αντιστάθηκε στους Γαλάτες στις θερμοπύλες και στους Δελφούς, προκαλώντας τους μεγάλες απώλειες και τρέποντάς τους σε φυγή.

Τον επόμενο έτος (277 π.Χ.), αποβιβάσθηκε κοντά στην πόλη Λυσιμάχεια στη Θρακική Χερσόνησο. Όταν οι Γαλάτες υπό τον Κερέθριο έκαναν την εμφάνισή τους, ο Αντίγονος έστησε ενέδρα.

Εγκατέλειψε το στρατόπεδό του και έκρυψε τους άνδρες του. Οι Γαλάτες λεηλάτησαν το στρατόπεδο, αλλά όταν άρχισαν να επιτίθενται στα πλοία, ο στρατός του Αντίγονου έκανε την εμφάνισή του και τους παγίδευσε με τη θάλασσα στα νώτα τους. Με τον τρόπο αυτό τους εκμηδένισε (Αύγουστος(?) 277 π.Χ.) και διεκδίκησε το θρόνο της Μακεδονίας.

Ίσως, λίγο αργότερα (Σεπτέμβριος(?) 277) συνέτριψε την στρατιωτική δύναμη του Αντιπάτρου του Ετησία που επανα-διεκδικούσε τον θρόνο. Ο Αντίπατρος κατέφυγε στην Αίγυπτο. Φαίνεται ότι οι Ιολαΐδες στην συνέχεια συνασπίσθηκαν περί τον Αρριδαίο. Αλλά εικάζεται ότι και αυτός συνετρίβη λίγο μετά από τον Αντίγονο.

Μερικοί μήνες, ακόμη, πρέπει να καταναλώθηκαν με επιχειρήσεις κατά του Πτολεμαίου του Νίου και στην συνέχεια, μετά την φυγή και αυτού στην Αίγυπτο, κατά του αδελφού του Αλεξάνδρου (πιθανόν στην Δυτική Μακεδονία). Δεν σώζονται λεπτομέρειες.

Την εποχή αυτή συζεύχθηκε τη σύζυγό του Φίλα, κόρη του Σέλευκου, και λίγο αργότερα γεννήθηκε ο υιος και διάδοχος, ο Δημήτριος Β' ο Αιτωλικός.

Η Βασιλεία: Αντίγονος & Πύρρος[]

Απώλεια της Μακεδονίας[]

Όταν οι Γαλάτες εκθρόνισαν τον Πτολεμαίο Κεραυνό ο Πύρρος βρισκόταν στην Ιταλία.

Ελπίζοντας να κατακτήσει πρώτα την Ιταλία και μετά την Σικελία, ενεπλάκη σε πολέμους με τη Ρώμη και την Καρχηδόνα, τις δυο ισχυρότερες δυνάμεις της Δυτικής Μεσογείου. Όμως τελικά έχασε την υποστήριξη των ελληνικών πόλεων της Ιταλίας και της Σικελίας. Αναζητώντας ενισχύσεις, έγραψε στον Αντίγονο, ζητώντας στρατεύματα και χρήματα, αλλά έλαβε μια ευγενική άρνηση.

Το 275 π.Χ., οι Ρωμαίοι νίκησαν τον Πύρρο στη Μάχη Βενεβέντου με αποτέλεσμα να εγκαταλείψει τις φιλοδοξίες του και να επιστρέψει στην Ήπειρο.

Η ήττα του Πύρρου όμως, εξελίχθηκε δυσμενώς για τον Αντίγονο.

Η επιστροφή του στην Ήπειρο με 8.000 πεζούς και 5.000 ιππείς, σήμαινε ότι έπρεπε να βρει χρήματα να αποζημιώσει και να συντηρήσει τον στρατό του για μελλοντικές εκστρατείες. Οπότε, έπρεπε να καταφύγει εκ νέου σε πόλεμο.

Εν τω μεταξύ, στην Ασία εξερράγη ο 1ος Συριακός Πόλεμος (274 - 271) μεταξύ Συρίας και Αιγύπτου.

Ο Πύρρος έκρινε ότι η στιγμή ήταν κατάλληλη για ενδο-Βαλκανική διεύρυνση του Ηπειρωτικού Κράτους.

Έτσι, το επόμενο έτος, αφού προσέθεσε Γαλάτες μισθοφόρους στο στρατό του, εισέβαλε στη Μακεδονία το 273 π.Χ..

Η εκστρατεία του σημείωσε σημαντική επιτυχία. Έχοντας καταλάβει πολλές πόλεις και προσέλκυσε 2.000 πρώην στρατιώτες του Αντίγονου.

Ενισχυμένος με αυτούς επιτέθηκε στο στρατό του Αντίγονου σε μια στενή περιοχή, προκαλώντας σύγχυση. Ο Μακεδονικός στρατός υποχώρησε, αφήνοντας μερικούς μισθοφόρους Γαλάτες. Παρ' όλο που αντιστάθηκαν γενναία, τελικά φονεύθηκαν άπαντες.

Εκείνοι που ήταν υπεύθυνοι για τους ελέφαντες του Αντίγονου, αιχμαλωτίσθηκαν. Ακριβέστερα, στάθηκαν στη θέση τους, ώσπου περικυκλώθηκαν από τους άνδρες του Πύρρου και αναγκάστηκαν να παραδοθούν παραδίδοντας και τους ελέφαντες.

Ο Πύρρος καταδίωξε και τους υπόλοιπους στρατιώτες του Αντίγονου, που έχοντας χάσει το ηθικό τους αρνήθηκαν να πολεμήσουν. Καθώς οι δύο στρατοί στάθηκαν αντιμέτωποι, ο Πύρρος κάλεσε ονομαστικά τους διάφορους αξιωματικούς πείθοντάς τους να εγκαταλείψουν τον ηττημένο.

Ο Αντίγονος διέφυγε με λίγους άνδρες κρύβοντας την πραγματική του ταυτότητα.

Ο Πύρρος είχε πλέον τον έλεγχο της Άνω Μακεδονίας και της Θεσσαλίας, ενώ ο Αντίγονος είχε υπό τον έλεγχό του τις παραθαλάσσιες πόλεις.

Όμως, στην συνέχεια η τύχη μετατράφηκε.

Καταλαμβάνοντας, ο Πύρρος, τις Αιγές, την αρχαία πρωτεύουσα της Μακεδονίας, εγκατέστησε φρουρά Γαλατών μισθοφόρων.

Όμως ο Πύρρος δεν είχε χρήματα για την μισθοδοσία τους.

Τότε οι Γαλάτες εξεγέρθηκαν και στράφηκαν στους Μακεδονικούς βασιλικούς τάφους της νεκρόπολης των Αιγών και τους δήωσαν, συστηματικά, διασκορπίζοντας τα λείψανα καθώς τους αφαιρούσαν τα χρυσά κοσμήματα και επιχρίσματα. Ο Πύρρου δεν επέβαλλε κάποια τιμωρία, όπως απαιτούσαν οι αγανακτισμένοι Μακεδόνες υπήκοοι, καθόσον έτσι απαλλάχθηκε από την μισθοδοσία των μισθοφόρων του. Το περιστατικό αυτό, προφανέστατα, έφθειρε ανεπανόρθωτα το κύρος του στην Μακεδονία.

Αντιμετωπίζοντας, λοιπόν, την έντονη εχθρότητα του Μακεδονικού πληθυσμού, δεν είχε πλέον την δυνατότητα να αποτελειώσει τον ηττηθέντα αντίπαλό του. Αφήνοντάς του τον έλεγχο των παραλιακών πόλεων, αρκέσθηκε σε επιθέσεις μικρής κλίμακας.

Η εισβολή του Πύρρου στην Λακωνία[]

Πριν την ολοκλήρωση της εκστρατείας του, ο Πύρρος αναχώρησε για μια νέα.

Το 272 π.Χ., ο Κλεώνυμος, ένας σημαντικός άνδρας στη Σπάρτη, τον προσκάλεσε να επιτεθεί στη Λακωνία.

Ο Πύρρος έλαβε έτσι αφορμή για να κατακτήσει ολόκληρη την Πελοπόννησο. Αφού συγκέντρωσε έναν στρατό 25.000 πεζών, 2.000 ιππέων, και 24 ελέφαντες, εισέβαλε στην Πελοπόννησο. Στη Μεγαλόπολη συνάντησε Σπαρτιάτες πρεσβευτές, τους οποίους εγγυήθηκε την μη επίθεσή του στην πόλη τους.

Στο μεταξύ, ο Αντίγονος αφού κατέλαβε εκ νέου τμήμα της Μακεδονίας, συγκέντρωσε δυνάμεις και έπλευσε στην Ελλάδα να αντιμετωπίσει τον Πύρρο.

Καθώς ο βασιλέας της Σπάρτης Αρεύς Α' με ένα μεγάλο μέρος του στρατού του ήταν στην Κρήτη εκείνη την εποχή, ο Πύρρος θεώρησε ότι θα ήταν εύκολο να κατακτήσει την πόλη, παραβιάζοντας τους όρκους του.

Καθυστέρησε, όμως, περιμένοντας την αυγή, δίνοντας χρόνο στους λίγους υπερασπιστές της πόλης, κυρίως ηλικιωμένους και γυναίκες, να οργανωθούν. Ήταν τόσο σθεναρή η αντίσταση από τους πολίτες, που έδωσαν την ευκαιρία σε έναν από τους στρατηγούς του Αντίγονου, τον Φωκέα Αμεινία, να φθάσει στην Σπάρτη, από την Κόρινθο με τους άνδρες του. Επίσης, ο Αρεύς επέστρεψε από την Κρήτη με 2.000 άνδρες, αντικαθιστώντας τους αμάχους που πολεμούσαν, με εκπαιδευμένους στρατιώτες. Αυτές οι ενισχύσεις δυσκόλευσαν τον Πύρρο. Στο μεταξύ σημειώθηκαν πολλές λιποταξίες καθώς η επίθεση αναβλήθηκε και ο Ηπειρωτικός στρατός περιορίσθηκε να λεηλατεί τη χώρα με σκοπό να παρέλθει ο χειμώνας.

Η εισβολή του Πύρρου στο Άργος[]

Η ισχυρότερη πόλη στην Πελοπόννησο μετά τη Σπάρτη ήταν το Άργος. Δυο επιφανείς άνδρες της, ο Αρίστιππος και ο Αριστεύς ήταν πολιτικοί αντίπαλοι. Επειδή ο Αρίστιππος ήταν σύμμαχος του Αντίγονου, ο Αριστέας κάλεσε τον Πύρρο στο Άργος, να τον βοηθήσει να καταλάβει την εξουσία.

Ο Πύρρος αποδέχθηκε την πρόσκληση και κατευθύνθηκε στη Αργολίδα ενώ ο Σπαρτιάτης βασιλέας Αρεύς προκαλούσε φθορές στο στρατό του, επιτιθέμενος κατά την διαδρομή.

Στις αψιμαχίες αυτές φονεύθηκε ο γιός του Πύρρου, Πτολεμαίος.

Ο Πύρρος εκδικήθηκε συντρίβοντας τους εχθρούς του σε μία αντεπίθεσή του.

Ο Αντίγονος, γνωρίζοντας ότι ο Πύρρος κινούνταν προς το Άργος, κατηύθυνε το δικό του στρατό προς αυτή την κατεύθυνση, καταλαμβάνοντας μια ισχυρή θέση σε κάποιο υψηλό σημείο κοντά στην πόλη. Όταν ο Πύρρος το έμαθε, στρατοπέδευσε στη Ναυπλία και την επόμενη ημέρα έστειλε πρέσβεις στον Αντίγονο, προκαλώντας τον σε ανοικτή μάχη στην πεδιάδα. Ο Αντίγονος απάντησε ότι θα διάλεγε ο ίδιος τον τόπο και χρόνο της μάχης.

Οι κάτοικοι του Άργους, φοβούμενοι ότι η περιοχή τους θα γινόταν θέατρο πολέμου, έστειλαν πρεσβευτές στους δύο βασιλείς ζητώντας τους να μεταφέρουν αλλού τη διαμάχη τους, επιτρέποντας στην πόλη να κρατήσει ουδέτερη στάση. Και οι δύο συμφώνησαν, αλλά στην συνέχεια ο Αντίγονος κέρδισε την εμπιστοσύνη των κατοίκων του Άργους, παραδίδοντας το γιο του ως όμηρο.

Ο Πύρρος, με τη βοήθεια του Αριστέα, σκόπευε να κυριεύσει την πόλη. Μέσα στη νύκτα, οδήγησε το στρατό του στα τείχη της πόλης και εισήλθε από μια πύλη που άνοιξαν οι οπαδοί του Αριστέα. Οι Γαλάτες μισθοφόροι κατέλαβαν την Αγορά, αλλά αδυνατούσαν να οδηγήσουν τους ελέφαντες μέσα στην πόλη, καθώς οι πύλες της ήταν αρκετά στενές. Αυτό έδωσε στους κατοίκους της πόλης χρόνο να αντιδράσουν. Κατέλαβαν νευραλγικά σημεία της πόλης και έστειλαν απεσταλμένους στον Αντίγονο ζητώντας βοήθεια.

Θάνατος του Πύρρου[]

Όταν ο Αντίγονος πληροφορήθηκε ότι ο Πύρρος επιτέθηκε στην πόλη με δόλο, κατέφθασε στα τείχη και έστειλε μέσα ισχυρή δύναμη με επικεφαλής το γιο του.

Ταυτόχρονα, ο Αρεύς αφίχθηκε με 1.000 Κρήτες και Σπαρτιάτες με ελαφρύ οπλισμό. Αυτές οι δυνάμεις επιτέθηκαν στους Γαλάτες στο χώρο της Αγοράς. Ο Πύρρος εισέδυσε ο ίδιος στην πόλη με μεγαλύτερη δύναμη αλλά στους στενούς δρόμους της δημιουργήθηκε σύγχυση. Έγινε παύση και οι δύο παρατάξεις περίμεναν την αυγή.

Όταν ανέτειλε ο ήλιος, ο Πύρρος είδε την ισχύ της αντίστασης και αποφάσισε να υποχωρήσει. Ανησυχώντας μήπως οι πύλες της πόλης ήταν πολύ στενές για να βγουν εύκολα τα στρατεύματά του, έστειλε μήνυμα στο γιο του, τον Έλενο, που ήταν έξω με τον κύριο όγκο του στρατού, ζητώντας να κρημνίσει ένα τμήμα των τειχών. Ο αγγελιοφόρος όμως δεν κατάφερε να μεταδώσει καθαρά τις εντολές. Παρεξηγώντας το αίτημα του πατέρα του, ο Έλενος με τους υπόλοιπους ελέφαντες εισήλθε και αυτός στην πόλη να βοηθήσει.

Με τους μισούς στρατιώτες του να προσπαθούν να βγουν από την πόλη, και με τους άλλους μισούς να προσπαθούν να μπουν, ο στρατός του Πύρρου περιήλθε σε σύγχυση. Την κατάσταση επιδείνωσε η παρουσία των ελεφάντων. Ο μεγαλύτερος έπεσε μπροστά στην έξοδο διαφυγής και ένας άλλος, ο Νίκων, έψαχνε να βρει τον αναβάτη του. Έπεσε πάνω στο κύμα των στρατιωτών που προσπαθούσαν να διαφύγουν, συντρίβοντας φίλους και εχθρούς, μέχρι που βρήκε το νεκρό του κύριο, τον έβαλε στους χαυλιόδοντές του με την προβοσκίδα του και συνέχισε την ξέφρενη πορεία του. Οι στριμωγμένοι στρατιώτες είτε ποδοπατήθηκαν, είτε απέθαναν από φιλικό ξίφος καθώς ο συνωστισμός ήταν πολύ μεγάλος και δεν μπόρεσαν να αποτραπούν ατυχήματα. Σε αυτό το χάος, ο Πύρρος δέχθηκε πλήγμα από μία κεραμίδα που του έριξε μια ηλικιωμένη γυναίκα που προσπαθούσε να υπερασπιστεί το γιο της και θανατώθηκε από το Ζώφυρο, ένα στρατιώτη του Αντίγονου, με αποκεφαλισμό. Έτσι τελείωσε η ζωή ενός σπουδαίου στρατηλάτη.

Ο Αλκυονεύς, ένας από τους υιους του Αντίγονου, μαθαίνοντας για το θάνατο του Πύρρου, βρήκε το σώμα του και κρατώντας την αποκοπείσα κεφαλή κάλπασε προς την κατεύθυνση του πατέρα του. Αφού το εναπόθεσε στα πόδια του, διαπίστωσε πως ο Αντίγονος κάθε άλλο παρά ευχαριστημένος ήταν. Αντίθετα εξοργίστηκε και επέπληξε το γιο του αποκαλώντας τον βάρβαρο. Έπειτα κάλυψε το κεφάλι του και ξέσπασε σε κλάματα, καθώς ο θάνατος του Πύρρου του θύμισε το τέλος των φιλοδοξιών του πατέρα και του παππού του. Έπειτα φρόντισε να αποτεφρωθεί το σώμα του Πύρρου σε μια μεγαλόπρεπη τελετή. Τον γιο του Πύρρου, τον Έλενο, ανακάλυψε μεταμφιεσμένο επίσης ο Αλκιονεύς, ωστόσο του φέρθηκε καλά και τον οδήγησε στον πατέρα του. Αυτή τη φορά ο Αντίγονος ευχαριστήθηκε με τη συμπεριφορά του υιου του. Συμπεριφέρθηκε στον Έλενο ως σε φιλοξενούμενο και τον έστειλε κατόπιν με ασφάλεια στην Ήπειρο.

Η εισβολή του Αλεξάνδρου της Ηπείρου[]

Μετά το θάνατο του Πύρρου, ο στρατός του παραδόθηκε και ενσωματώθηκε σε αυτόν του Αντίγονου αυξάνοντας τη δύναμή του.

Τα προβλήματα του Αντίγονου με την Ήπειρο δεν είχαν όμως λάβει τέλος: λίγο αργότερα, ο υιος και διάδοχος του Πύρρου Αλέξανδρος Β', επανέλαβε το επίτευγμα του πατέρα του κατακτώντας τη Μακεδονία.

Αλλά λίγα έτη μετά τον έδιωξε ο γιος του Αντίγονου, ο Δημήτριος. Μάλιστα έχασε και την Ήπειρο και κατέφυγε εξόριστος στην Ακαρνανία (262 π.Χ.).

Η εξορία αυτή δεν κράτησε για πολύ. Οι σύμμαχοι του οι Ακαρνάνες και οι Αιτωλοί, εξεδίωξαν τους Μακεδόνες και τον επανέφεραν στην Ήπειρο (259 π.Χ.).

Ο Αλέξανδρος Β' απέθανε το 242 π.Χ. αφήνοντας τη βασιλεία στη σύζυγό του, την Ολυμπιάδα Β'. Εκείνη ήθελε καλές σχέσεις με τη γείτονα Μακεδονία και για αυτό κανόνισε γάμο μεταξύ της κόρης της, της Φθίας και το γιο του Αντίγονου, το Δημήτριο.

Ο Χρεμωνίδειος Πόλεμος[]

Μετά την ανάκτηση των εδαφών που είχε καταλάβει ο Πύρρος, και με ευγνώμονες συμμάχους στη Σπάρτη και το Άργος, καθώς και με φρουρές στην Κόρινθο και σε άλλα μέρη, ο Αντίγονος έλεγχε με ασφάλεια τη Μακεδονία και τον υπόλοιπο Ελλαδικό χώρο.

Ο ήπιος τρόπος με τον οποίο βασίλευσε υποδηλώνει πως δεν ήθελε να επαναλάβει τα λάθη που διέπραξαν ο πατέρας και ο πάππος του. Ωστόσο, στήριξε φιλομακεδόνες τυράννους στην διακυβέρνηση των Ελληνικών πόλεων.

Το αμέσως επόμενο στάδιο της βασιλείας του Αντίγονου δεν είναι καταγεγραμμένο, αλλά ανασυντίθεται από ιστορικές αναφορές. Ο Αντίγονος φαίνεται να είχε ιδιαίτερα καλές σχέσεις με τον Αντίοχο Α', το βασιλέα της Συρίας, του οποίου η αγάπη για την αδελφή του Αντίγονου, τη Στρατονίκη, έγινε ευρύτερα γνωστή.

Μια τέτοια συμμαχία σίγουρα θορύβησε τον ηγεμόνα της Αιγύπτου. Στην Ελλάδα, η Αθήνα και η Σπάρτη, παλαιές κυρίαρχοι των πολιτικών πραγμάτων, τώρα ένιωθαν καταπιεσμένες από την κυριαρχία του Αντίγονου.

Το 267 π.Χ., πιθανώς με την παρότρυνση της Αιγύπτου, ο Χρεμωνίδης, έπεισε τους Αθηναίους να συμμαχήσουν με τους Σπαρτιάτες και να κηρύξουν πόλεμο στον Αντίγονο, που έμεινε γνωστός ως Χρεμωνίδειος Πόλεμος.

Ο Μακεδόνας βασιλέας αντέδρασε ερημώνοντας την περιοχή της Αθήνας και αποκλείοντας την πόλη από θαλάσσης. Σε αυτή την εκστρατεία κατέστρεψε επίσης το άλσος και το ναό του Ποσειδώνα που υπήρχε στα σύνορα της Αττικής με τα Μέγαρα.

Για να υποστηρίξει τους Αθηναίους και να εμποδίσει την ενδυνάμωση του Αντίγονου, ο Πτολεμαίος Β' ο Φιλάδελφος, έστειλε ένα στόλο να διασπάσει τον αποκλεισμό. Ο Αιγύπτιος ναύαρχος, ο Πάτροκλος, αποβιβάστηκε σε ένα μικρή ακατοίκητη νησίδα κοντά στο Λαύριο και την οχύρωσε μετατρέποντάς την σε βάση ναυτικών επιχειρήσεων.

Οι Σελευκίδες είχαν υπογράψει συνθήκη ειρήνης με την Αίγυπτο, αλλά ο γαμβρός του Αντίοχου, ο Μάγας, έπεισε τον Αντίοχο να εκμεταλλευθεί τον πόλεμο στην Ελλάδα και να επιτεθεί στην Αίγυπτο. Για να το αντιμετωπίσει αυτό, ο Πτολεμαίος έστειλε μια μισθοφορική στρατιά να λεηλατήσουν τα εδάφη και της επαρχίες του Αντίοχου, ενώ ο στρατός του αμυνόταν, κρατώντας πίσω τον ισχυρότερο στρατό των Σελευκιδών. Παρά το γεγονός που κατάφερε να υπερασπιστεί την Αίγυπτο, ο Πτολεμαίος Β' δεν μπόρεσε παράλληλα να εμποδίσει τον Αντίγονο να καταλάβει την Αθήνα. Το 263 π.Χ., Αθηναίοι και Σπαρτιάτες, εξαντλημένοι από τον μακροχρόνιο πόλεμο, έκαναν ειρήνη με τον Αντίγονο που απέκτησε και πάλι τον έλεγχο της Ελλάδας.

Πόλεμοι μετά τον Χρεμωνίδειο Πόλεμο[]

Ο Πτολεμαίος Β' συνέχισε να παρεμβαίνει στις υποθέσεις της Ελλάδας και αυτό οδήγησε σε νέο πόλεμο το 261 π.Χ.

Μετά από δύο έτη με ελάχιστα αποτελέσματα, ο νέος βασιλέας των Σελευκιδών ο Αντίοχος Β' ο Θεός, έκανε στρατιωτική συμφωνία με τον Αντίγονο, και έτσι άρχισε ο 2ος Συριακός Πόλεμος (260 - 253 π.Χ.).

Υπό την πίεση της συνδυασμένης επίθεσης, η Αίγυπτος έχασε εδάφη στην Μικρά Ασία και τη Φοινίκη, καθώς και την πόλη της Μιλήτου, που την κατείχε πριν ο σύμμαχός της, ο Τίμαρχος, και που κατέλαβε ο Αντίοχος Β'.

Το 255 π.Χ., ο Πτολεμαίος Β' ηττήθηκε από τον Αντίγονο κοντά στην Κω. Το ίδιο έτος έκανε ειρήνη δίνοντας εδάφη στους Σελευκίδες και αναγνωρίζοντας τον Αντίγονο ως κυρίαρχο του Ελλαδικού χώρου.

Κατά τον 3ο Συριακό Πόλεμο (246 - 241 π.Χ.), γνωστό και ως Λαοδίκειο Πόλεμο, οι Μακεδόνες επιτέθηκαν σε κτήσεις των Πτολεμαίων στο Αιγαίο (μάχη της Άνδρου).

Αντίγονος και Άρατος[]

Η Άνοδος του Άρατου[]

Έχοντας απωθήσει με επιτυχία την εξωτερική απειλή, ο κύριος κίνδυνος για την εξουσία του Αντίγονου ήταν η αγάπη των ίδιων των Ελλήνων για την ελευθερία. Το 251 π.Χ., ο Άρατος, ένας νεαρός ευγενής από τη Σικυώνα, ανέτρεψε τον τύραννο Νικοκλή, που κυβερνούσε με τη συγκατάθεση του Αντίγονου, ελευθέρωσε το λαό και κάλεσε πίσω όσους είχαν εξοριστεί. Αυτό οδήγησε την πόλη σε σύγχυση και διαίρεση. Φοβούμενος ότι ο Αντίγονος θα εκμεταλλευόταν τις διαμάχες αυτές για να επιτεθεί στην πόλη, ο Άρατος ζήτησε να ενταχθεί η πόλη του στην Αχαϊκή Συμπολιτεία, μια συμμαχία πόλεων στην Αχαΐα της Πελοποννήσου.

Προτιμώντας να χρησιμοποιήσει αναίμακτες μεθόδους, ο Αντίγονος προσπάθησε να ανακτήσει την κυριαρχία της πόλης εξαγοράζοντας τον νεαρό Άρατο. Του έστειλε ένα δώρο 25 ταλάντων, αλλά, εκείνος, αντί να διαφθαρεί τα χάρισε στους συμπολίτες του. Με τα χρήματα αυτά και ένα συμπληρωματικό ποσό που έλαβε από τον Πτολεμαίο Γ' τον Ευεργέτη, κατάφερε να κατευνάσει τα πάθη στη Σικυώνα και να ενώσει τις αντιμαχόμενες παρατάξεις.

Το γεγονός ότι ο Άρατος γινόταν δημοφιλής προβλημάτιζε τον Αντίγονο. Αν ο Πτολεμαίος αποφάσιζε να στείλει οικονομική και στρατιωτική βοήθεια στον Άρατο ίσως ήταν για αυτόν μεγάλη απειλή. Αποφάσισε λοιπόν είτε να τον πάρει με το μέρος του, είτε να τον δυσφημίσει στον Πτολεμαίο. Προκειμένου να το κάνει αυτό, του έδειξε μεγάλη ευμένεια. Κάποια φορά που έκανε θρησκευτικές προσφορές στην Κόρινθο έστειλε μεγάλες ποσότητες κρέατος στον Άρατο στη Σικυώνα και τον παίνευε στους καλεσμένους του. Τόνιζε επίσης ότι ο Άρατος ήταν φιλικά διακείμενος προς αυτόν και δεν τον εντυπωσίασαν τα πλούτη της Αιγύπτου. Οι φήμες διαδόθηκαν φθάνοντας και στα αυτιά του Πτολεμαίου, που ως ένα σημείο τις πίστεψε.

Η Κατάληψη της Κορίνθου από τον Αντίγονο[]

Ο Άρατος βέβαια δεν ήταν φίλος του Αντίγονου, αντίθετα τον θεωρούσε δυνάστη. Σαν στρατηγός της Αχαϊκής Συμπολιτείας, επόμενο βήμα του ήταν να καταλάβει την Κόρινθο. Η Κόρινθος βρίσκεται σε νευραλγικό σημείο στον Ελλαδικό χώρο, καθώς έλεγχε τον ισθμό που ένωνε την Πελοπόννησο με την υπόλοιπη Ελλάδα. Κατά συνέπεια αυτός που την είχε υπό τον έλεγχό του όριζε τις μετακινήσεις και το εμπόριο. Ο ίδιος ο Αντίγονος έδινε μεγάλη σημασία στο να την εξουσιάζει κανείς. Και μιας και η μέθοδός του δεν ήταν να νικά τους αντιπάλους του με τη στρατιωτική δύναμη, αλλά με υπομονή και πονηριά, επινόησε ένα σχέδιο.

Ο επικεφαλής της πόλης Αλέξανδρος ο Φιλόδοξος είχε μόλις πεθάνει (247 π.Χ.), αφήνοντας την αρχηγία στη σύζυγό του τη Νίκαια. Ο Αντίγονος έστειλε το υιό του το Δημήτριο να ζητήσει το χέρι της, πράγμα που την κολάκευε αφάνταστα μιας και ίδια ήταν κάποιας ηλικίας, ενώ ο Δημήτριος ένας νεαρός πρίγκιπας. Εκείνη δέχτηκε την πρόταση, αλλά δεν παρέδωσε την πόλη και δεν χαλάρωσε την άμυνά της. Ο Αντίγονος προσποιήθηκε ότι δεν το πρόσεξε και εόρτασε το γάμο με μεγαλόπρεπες εορτές και θεάματα. Έπινε και διασκέδαζε, δίνοντας την εντύπωση ανθρώπου βυθισμένου στη χαρά και την διασκέδαση, χωρίς άλλες σκέψεις. Μια μέρα που διοργανώθηκε μια σπουδαία παράσταση στο θέατρο, προσφέρθηκε να μεταφέρει τη Νίκαια στο φορείο του, πράγμα που ήταν τιμή. Εκείνη ανυποψίαστη μπήκε. Σε κάποιο σημείο ο Αντίγονος κατέβηκε, χαιρέτησε και διέταξε τους άντρες του να συνεχίσουν προς το θέατρο. Παρά την προχωρημένη ηλικία του, έτρεξε ταχύτητα στο οχυρό. Βρήκε την πόρτα αμπαρωμένη, κτύπησε όμως με το ραβδί του, ζητώντας από τους άντρες να του ανοίξουν. Εκείνοι σαστισμένοι το έκαναν, και έτσι ο Αντίγονος κυρίευσε την πόλη (χειμώνας 245/4). Έπειτα πανηγύρισε στους δρόμους, με γυναίκες μουσικούς, στεφανωμένος με λουλούδια. Έτσι ο Αντίγονος έγινε κύριος της Κορίνθου και όρισε κυβερνήτη το φιλόσοφο Περσέα.

Η Κατάληψη της Κορίνθου από τον Άρατο[]

Το 243 π.Χ., σε μια νυκτερινή επίθεση ο Άρατος κατέλαβε τον Ακροκόρινθο, που όπως αναφέρθηκε, ήταν ένα οχυρό στρατηγικής συμμαχίας χάρις στο οποίο ο Αντίγονος έλεγχε τον Ισθμό και κατ’ επέκταση την Πελοπόννησο. Όταν η είδηση έφθασε στους Κορίνθιους, αυτοί αποφάσισαν να επαναστατήσουν, ανέτρεψαν την Μακεδονική κυριαρχία και ενώθηκαν με την Αχαϊκή Συμπολιτεία. Έπειτα ο Άρατος κατέλαβε τον λιμένα του Λέχαιου και αιχμαλώτισε 25 από τα πλοία του Αντίγονου.

Αυτή η ατυχία του Αντίγονου άναψε τη σπίθα μιας γενικευμένης επανάστασης κατά της Μακεδονίας. Τα Μέγαρα επαναστάτησαν από κοινού με την Τροιζήνας και την Επιδαύρου και προσχώρησαν στη Συμπολιτεία.

Με νέες δυνάμεις, ο Άρατος εισέβαλε στην Αττική φθάνοντας μέχρι την Αθήνα και λαφυραγώγησε τη Σαλαμίνα. Όλοι οι Αθηναίοι πολίτες που αιχμαλωτίσθηκαν στάλθηκαν πίσω στην Αθήνα ασφαλείς και χωρίς λύτρα για να ενθαρρυνθούν να ενωθούν με την επανάσταση. Οι Μακεδόνες, ωστόσο κατάφεραν για άλλη μια φορά να κρατήσουν την Αθήνα και την υπόλοιπη Ελλάδα.

Θάνατος[]

Το 239 π.Χ., ο Αντίγονος απέθανε στην ηλικία των 80 ετών και άφησε το βασίλειο στο γιο του Δημήτριο Β' τον Αιτωλικό, που βασίλευσε για τα επόμενα 10 έτη.

Χρονολόγιο[]

Έτος (π.Χ.)	Γεγονός

319 π.Χ.	Γέννηση του Αντίγονου Β του Γονατά, υιου του Δημήτριου του Πολιορκητή και της Φίλας.
307 π.Χ.	Απελευθέρωση της Αθήνας από το Δημήτριο. Τετραετής πόλεμος. Δημήτριος ο Πολιορκητής κατά Κασσάνδρου
301 π.Χ.	Συμμετοχή στη Μάχη της Ιψούς.
294 π.Χ.	Ο πατέρας του, Δημήτριος, γίνεται βασιλέας της Μακεδονίας.
292 π.Χ.	Εκστρατεία στη Βοιωτία.
291 π.Χ.	Κατάληψη της Θήβας.
288 π.Χ.	Επίθεση κατά της Μακεδονίας από τις συνδυασμένες δυνάμεις των εχθρών του Δημήτριου.
287 π.Χ.	Κατάληψη της Μακεδονίας. Η μητέρα του Αντίγονου αυτοκτονεί.
285 π.Χ.	Ο πατέρας του, Δημήτριος Α' ο Πολιορκητής, παραδίδεται στον Σέλευκο.
283 π.Χ.	Θάνατος του Δημήτριου στην Ασία, ενώ βρισκόταν σε αιχμαλωσία.
281 π.Χ.	Δολοφονία Σέλευκου (που αποδόθηκε στον Πτολεμαίο τον Κεραυνό).
280? π.Χ.	Ανεπιτυχής εκστρατεία του Αντίγονου κατά του Πτολεμαίου Κεραυνού.
279 π.Χ.	Εισβολή Γαλατών. Θάνατος Πτολεμαίου Κεραυνού. Εισβολή τους στη Μακεδονία. Καταστροφή Μακεδονίας και Θράκης.
278 π.Χ.	Αποτυχημένη εισβολή των Γαλατών (Κελτών) στους Δελφούς
277 π.Χ.	Νίκη Αντιγόνου Γονατά επί των Γαλατών στη Λυσιμάχεια στη Θράκη. Ανάληψη της βασιλείας της Μακεδονίας από αυτόν.
277 π.Χ.	Γάμος με τη Φίλα Β', κόρη του Σελεύκου Α'.
277 π.Χ.	Γέννηση Δημητρίου Β' του Αιτωλικού.
273 π.Χ.	Εισβολή Πύρρου στη Μακεδονία.
272 π.Χ.	Εκστρατεία του Πύρρου στη Σπάρτη. Θάνατος του Πύρρου στο Άργος.
271 π.Χ.?	Προσωρινή κατάληψη της (Άνω) Μακεδονίας από τον Αλέξανδρο Β', γιο του Πύρρου. Ανάκτηση της από το Δημήτριο.
268 π.Χ.:	Πιθανή δράση Γονατά στην Καρία.
267 π.Χ.	Χρεμωνίδειος Πόλεμος.
263 π.Χ.	Παράδοση Αθήνας και Σπάρτης.
252 π.Χ.	Εξέγερση του Αλεξάνδρου, γιου του Κρατερού, ανηψιού του Αντιγόνου, στην Κόρινθο.
251 π.Χ.	Ο Άρατος ανατρέπει τον Νικοκλή, τύραννο της Σικυώνας.
246 π.Χ.	Ο Αντίγονος ανακαταλαμβάνει την Κόρινθο.
245 π.Χ.	Ναυμαχία Άνδρου
243 π.Χ.	Οι Αχαιοί υπό τον Άρατο καταλαμβάνουν την Κόρινθο.
239 π.Χ.	Θάνατος του Αντίγονου. Τον διαδέχεται ο Δημήτριος Β' ο Αιτωλικός.

ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΟ

286 π.Χ.: Εισβολή Λυσιμάχου και Πύρρου στη Μακεδονία. «Εξέγερση» στην Αθήνα

283 π.Χ.: Θάνατος Δημητρίου Πολιορκητή. Λήψη από το Γονατά του βασιλικού τίτλου

280 π.Χ.: Εισβολή Κελτών στη Μακεδονία. Καταστροφή Μακεδονίας και Θράκης

279 π.Χ.: Αποτυχημένη εισβολή των Κελτών στους Δελφούς

277 π.Χ.: Νίκη Γονατά επί των Γαλατών στη Λυσιμάχεια. Γάμος με την κόρη του Σελεύκου Α΄, Φίλα

272 π.Χ.: Θάνατος Πύρρου στο Άργος

268 π.Χ.: Πιθανή δράση Γονατά στην Καρία

268/267-261 π.Χ.: Χρεμωνίδειος Πόλεμος, ναυμαχία της Κω

252 π.Χ.: Εξέγερση του Αλεξάνδρου, γιου του Κρατέρου, στην Κόρινθο

246 π.Χ.: Ανάκτηση Κορίνθου από Γονατά

246/245 π.Χ.: Ναυμαχία της Άνδρου

243 π.Χ.: Κατάληψη της Κορίνθου από τον Άρατο το Σικυώνιο

239 π.Χ.: Θάνατος Αντιγόνου Γονατά

Υποσημειώσεις[]

Εσωτερική Αρθρογραφία[]

Βιβλιογραφία[]

Ιστογραφία[]

Ομώνυμο άρθρο στην Βικιπαίδεια
Ομώνυμο άρθρο στην Livepedia
Πλούταρχος, Βίοι Παράλληλοι "Δημήτριος", "Πύρρος", "Άρατος"
[ ]
[ ]

Κίνδυνοι Χρήσης

Αν και θα βρείτε εξακριβωμένες πληροφορίες
σε αυτήν την εγκυκλοπαίδεια
ωστόσο, παρακαλούμε να λάβετε σοβαρά υπ' όψη ότι
η "Sciencepedia" δεν μπορεί να εγγυηθεί, από καμιά άποψη,
την εγκυρότητα των πληροφοριών που περιλαμβάνει.

"Οι πληροφορίες αυτές μπορεί πρόσφατα
να έχουν αλλοιωθεί, βανδαλισθεί ή μεταβληθεί από κάποιο άτομο,
η άποψη του οποίου δεν συνάδει με το "επίπεδο γνώσης"
του ιδιαίτερου γνωστικού τομέα που σας ενδιαφέρει."

Πρέπει να λάβετε υπ' όψη ότι
όλα τα άρθρα μπορεί να είναι ακριβή, γενικώς,
και για μακρά χρονική περίοδο,
αλλά να υποστούν κάποιο βανδαλισμό ή ακατάλληλη επεξεργασία,
ελάχιστο χρονικό διάστημα, πριν τα δείτε.

Επίσης,
Οι διάφοροι "Εξωτερικοί Σύνδεσμοι (Links)"
(όχι μόνον, της Sciencepedia
αλλά και κάθε διαδικτυακού ιστότοπου (ή αλλιώς site)),
αν και άκρως απαραίτητοι,
είναι αδύνατον να ελεγχθούν
(λόγω της ρευστής φύσης του Web),
και επομένως είναι ενδεχόμενο να οδηγήσουν
σε παραπλανητικό, κακόβουλο ή άσεμνο περιεχόμενο.
Ο αναγνώστης πρέπει να είναι
εξαιρετικά προσεκτικός όταν τους χρησιμοποιεί.

- Μην κάνετε χρήση του περιεχομένου της παρούσας εγκυκλοπαίδειας
αν διαφωνείτε με όσα αναγράφονται σε αυτήν

>>Διαμαρτυρία προς την wikia<<

- Όχι, στις διαφημίσεις που περιέχουν απαράδεκτο περιεχόμενο (άσεμνες εικόνες, ροζ αγγελίες κλπ.)