Αλχημεία
Aλχημεία είναι η μυστικιστική τέχνη της μετατροπής διάφορων μετάλλων σε χρυσό ή γενικότερα της μίας ουσίας σε άλλη.
Ετυμολογία[]
Η ονομασία "Αλχημεία" σχετίζεται ετυμολογικά με την λέξη "χημεία".
Ιστορία[]
Η ιστορία της Αλχημείας αρχίζει, όπως αναφέρουν οι ίδιοι οι αλχημιστές, με τον Αιγύπτιο θεό Θώδιδα (ακριβέστερα, Ερμής Τρισμέγιστος).
Σήμερα θεωρούμε ότι οι αρχές της Αλχημείας αποτελούσαν τεχνικές επεξεργασίας και χρωματισμού των μετάλλων, οι οποίες φυλάσσονταν ως μυστικιστική γνώση του ιερατείου.
Σε αυτή τη γνώση αναφέρονταν διάφορα βιβλία στην Ελληνική Γλώσσα από τον πρώτο μέχρι τον τρίτο αιώνα μ.Χ. και η οποία εξελίχθηκε με την πάροδο των αιώνων σε ένα συνονθύλευμα πληροφοριών από την αιγυπτιακή Μαγεία, την Ελληνική Φιλοσοφία, την Αιγυπτιακή Θρησκεία, ακόμη και από τη χριστιανική θεολογία.
Οι αλχημιστές επιχειρούσαν να δημιουργήσουν τη Φιλοσοφική Λίθο, η οποία θα μεταμόρφωνε τα βασικά μέταλλα σε χρυσό και θα χάριζε αιώνια ζωή.
Πολλοί διάσημοι αλχημιστές ήταν Άραβες. Οι λέξεις αλχημεία, ελιξίριο κλπ. είναι αραβικές.
Με τους Άραβες η Αλχημεία έρχεται στην Ευρώπη, μέσω Ισπανίας. Όπως οι μάγοι, έτσι και οι αλχημιστές συχνά οδηγούνταν στην πυρά για αυτό και κρύβονταν. Όμως αρκετοί ηγεμόνες ενδιαφέρθηκαν για αυτήν, ιδιαίτερα με το θέμα της "φιλοσοφικής λίθου" που απασχολούσε τα οικονομικά τους.
Πολλές σύγχρονες επεξεργασίες χημικών ουσιών, όπως η απόσταξη ή η διαδικασία μετατροπής των υγρών σε αέρια, βασίζονται στις αρχές της Αλχημείας. Οι άνθρωποι δεν έπαψαν να πιστεύουν σε αυτή από τη μια στιγμή στην άλλη.
Σταδιακά αναπτύχθηκε η σύγχρονη Χημεία, οι πρώτες εφαρμογές της οποίας εμφανίστηκαν στην Ευρώπη του 16ου αιώνα, περίοδο κατά την οποία οι παλαιές πεποιθήσεις ανατρέπονταν.
Τότε οι άνθρωποι άρχισαν να συνειδητοποιούν ότι κάποιες εφαρμογές της αλχημιστών μπορούσαν να αξιοποιηθούν για την παρασκευή φαρμάκων, αποφέροντας μεγαλύτερα κέρδη
Ανάλυση[]
Η Αλχημεία ήταν τέχνη του μεσαίωνα, που προσπαθούσε να βρει φάρμακο για όλες τις ασθένειες και τη "φιλοσοφική λίθο" που θα μετάτρεπε όλα τα μέταλλα σε χρυσό και όλες τις πέτρες σε πολύτιμους λίθους.
Η Αλχημεία δεν ήταν πραγματική επιστήμη, όπως η σημερινή Χημεία. Δεν εξηγούσε το γιατί και το πώς των φαινομένων και των αντιδράσεων. Όλα αυτά ο αλχημιστής τα απόδιδε στα κακά πνεύματα, για αυτό και συνήθως προσπαθούσε να καλέσει ακόμη και τον Σσατανά ή εξω-χωρικές μυστηριώδεις δυνάμεις σε βοήθεια. Δηλαδή η αλχημεία ήταν μαγεία και όχι επιστήμη.
Οι αλχημιστές προσπαθούσαν να βρουν το ελιξίριο της μακροζωίας, που θα παράτεινε τη φυσική φθορά του σώματος και ο θάνατος θα ερχόταν πολύ αργά. Με εργασίες, μερικές φορές αποτρόπαιες, φιλοδοξούσαν να κατασκευάσουν στο εργαστήριο ένα μικρό ανθρώπινο πλάσμα, το "χομούνκουλους".
Το ίδιο το ελιξίριο της μακροζωίας, σε στερεά κατάσταση, ήταν η Φιλοσοφική Λίθος που υποτίθεται ότι είχε την ιδιότητα, να τοποθετηθεί σε κράμα τετηγμένων μετάλλων, να τα μετατρέψει σε χρυσό ή άργυρο.
Οι διάφοροι φυσικοί νόμοι και χημικοί κανόνες, καθώς και οι διάφορες ουσίες παριστάνονταν με ακατάληπτα σύμβολα για τους πολλούς που τον κώδικα τους γνώριζαν μόνο οι αλχημιστές.
Σήμερα γνωρίζουμε ότι δεν υπάρχει Φιλοσοφική Λίθος. Όμως όλες αυτές οι εργασίες άφησαν κάποιο κέρδος. Εφευρέθηκαν μηχανισμοί, νέες μέθοδοι, νέα προϊόντα, αναπτύχθηκαν και μερικές σωστές ιδέες. Οι αποστακτήρες τελειοποιήθηκαν. Ο Ραγήλ τον 10ο αιώνα συμπυκνώνει το οινόπνευμα χρησιμοποιώντας ασβέστη, που απορροφούσε το νερό και παρασκευάζει το θειικό οξύ(βιτριόλι). Οι Άραβες ανακάλυψαν και πολλές άλλες χημικές ενώσεις.
Τέλος ο Άγγλος Ρογήρος Βάκων στρέφει την προσοχή του στα πραγματικά επιστημονικά κριτήρια και προάγει τις επιστημονικές γνώσεις του καιρού του. Έτσι μπαίνουν οι βάσεις της σημερινής Χημείας και οι βάσεις της επιστημονικής παρατήρησης.
Διεξοδική Μελέτη[]
Η ουσία και η θεωρία της αλχημείας βασίζεται στη σύνθεση όλων των υπαρχόντων στον κόσμο, που είναι γενικά τριπλή. Κάθε αντικείμενο στη Φύση έχει μία αντικειμενική μορφή, μιά ζωτική ψυχή και ένα θείο σπινθήρα καθαρά πνευματικό και υποκειμενικό.
Κατά τον PIERR PIOBB μπορούμε να συνοψίσουμε τη θεωρία της αλχημείας στις εξής προτάσεις:
1. Η ύλη είναι μία.
2. Είναι επιδεκτική εξελίξεως.
3. Όλα τα απλά σώματα είναι σώματα σε διαφορετικά στάδια εξέλιξης.
4. Δεδομένου ότι ο νόμος της εξέλιξης είναι νόμος γενικός της Φύσης, αρκεί να θέσουμε αυτά στις συνθήκες τις υπαγορευμένες από το νόμο, για να επαναλάβουμε πειραματικά το έργο της φύσης.
5. Το αποτέλεσμα κάθε εξέλιξης είναι μιά τέλεια μεταμόρφωση. Επομένως δε μπορεί αυτή να επιτευχθεί χωρίς την μεσολάβηση ενός ειδικού παράγοντα ο οποίος έχει σκοπό τη διέγερση της εξελικτικής ενέργειας που είναι λανθάνουσα σε κάθε σώμα.
6. Δεδομένου ότι ο παράγοντας αυτός είναι ολικής φύσης, πρέπει αυτός να θεωρηθεί σαν κάποιο σώμα που έχει φθάσει σε ιδιαίτερο στάδιο εξέλιξης. Είναι επομένως δυνατόν να το παράγουμε εργαστηριακά. Ο παράγων αυτός είναι που οι αλχημιστές ονόμαζαν " φιλοσοφική λίθο " ή " προβλητικήν κόνιν ".
Οι αρχαίοι ήταν πεπεισμένοι και μάλλον δίκαια, ότι για να επιτευχθεί το " μέγα έργο " έπρεπε κάποιος να μιμηθεί τους τρόπους της Φύσης. " Ο τύπος ή το υπόδειγμα της ερμητικής επιστήμης, δεν είναι άλλο από την καθαυτή τη φύση " (Pernety).
Επομένως η συνταγή του " μεγάλου έργου " έπρεπε να αντιγραφεί από την εξέλιξη της Φύσης.
Η εξέλιξη αυτή κατά τον Pernety επιτελείται μέσα από 7 στάδια.
1. Πυράκτωση
2. Σήψη
3. Διάλυση
4. Απόσταξη
5. Συναίρεση
6. Εξάχνωση
7. Συμπύκνωση
Θα πρέπει να πούμε ότι η πυράκτωση ορίζεται σαν την " κάθαρση " ή " κονιοποίηση " των σωμάτων δια μέσω του εξωτερικού πυρός, το οποίο αποσυνδέει τα τμήματα διαχωρίζοντας ή εξατμίζοντας το υγρό το οποίο τα συνδέει. Το πυρ το λεγόμενο φιλοσοφικό ήταν ένα είδος " ατμόλουτρου " σε συνδυασμό με το πόντιο ύδωρ ( eau pontique ) δηλ. τον υδράργυρο. Ο υδράργυρος αυτός απέχει κατά πολύ από τον υδράργυρο το μεταλλικό. Σ' αυτό συμφωνούν όλοι οι ερευνητές. Δεν είναι γνωστό σήμερα τι εννοούσαν με την έννοια υδράργυρος.
Δεύτερο στάδιο ήταν η ζύμωση ή σήψη που κατά τους αλχημιστές " φθείρει την παλιά φύση και τη μορφή του ζυμούμενου σώματος και το μετατρέπει σε κάποιο νέο σώμα από το οποίο γεννιέται ύστερα ένας τελείως νέος καρπός". Ήταν η προπαρασκευαστική εργασία πριν τη διάλυση.
Αν προσπαθήσουμε τώρα, να εξηγήσουμε τη διάλυση, μάλλον πρόκειται για μιά πράξη με σκοπό να επιτευχθεί αυτό που ο G.Le Bon αποκαλεί αφαιτερίωση της ύλη, δηλ. παραγωγή ενός ημιυλικού σώματος. Η διάλυση μετέτρεπε τον ενδοατομικό αιθέρα ( σταθερό υγρό ριζικό ) σε ένα ρευστό σώμα δηλ. πολύ λεπτό και ανάλογο με τον μεσοπλανητικό αιθέρα ( ημιυλικό σώμα ).
Πιθανόν ακολουθούσε και μία ατομική ζύμωση ή σήψη με σκοπό τη μεταμόρφωση της φύσης του σώματος. Το σώμα βρίσκεται στη φάση αυτή όπως ο γλεύκος: δεν είναι καρπός σταφυλιού αλλά δεν είναι ακόμα ούτε κρασί : Ζυμώνεται .
Η επόμενη εργασία μετά την ζύμωση ήταν η απόσταξη. Στη φάση αυτή αναφέρουν οι φιλόσοφοι το σώμα καθίσταται το ανδρόγυνο Rebis, και επακολουθεί η συναίρεση.
Ετσι λεγόταν η εργασία κατά την οποία το σώμα ενωνόταν με τις συνθετικές αρχές κάθε υλικής ουσίας, με τη συμμετοχή στην αντίδραση του άλατος ( αιθέρας ), του θείου ( ενδοατομική ενέργεια ) και του υδράργυρου ( σώμα καθαυτό υλικό) Τότε γινόταν ένα είδος ανασύνθεσης της ύλης. Στη συνέχεια ακολουθούσαν δύο άλλες εργασίες, η εξάχνωση και η συμπύκνωση, οι οποίες κατά τους συγγραφείς ήταν πολύ απλές για όσους κατείχαν το μυστικό αλλά πολύ δύσκολες για τούς άλλους. Πράγματι αυτές οι εργασίες έχουν καλυφθεί με πολλή προσοχή και μυστήριο.
Γενικά το μέγα έργο περιελάμβανε 3 στάδια :
- Το πρώτο ήταν η παραγωγή του Rebis
- Το δεύτερο η παρασκευή του ελιξιρίου ή φιλοσοφικής λίθου.
- Το τρίτο που λεγόταν βαφή ήταν συνώνυμο της μεταστοιχειώσεως.
Το Rebis εάν δεν κατεργαζόταν σωστά είχε την τάση να επαναλαμβάνει την προηγούμενη κατάσταση την οποία είχε το σώμα κατά την φάση της πυράκτωσης. Χρειαζόταν λοιπόν να δοθεί ο κατάλληλος χωρισμός χάρη στον οποίο θα πετύχαιναν την παραπέρα εξέλιξη. Επρεπε κατά την αλχημική έκφραση να δοθεί η " εμψυχούσα αρχή ". Το ελιξίριο είχε αυτό το σκοπό. Τότε μόνο μπορούσε ο αλχημιστής να προχωρήσει στην εξάχνωση, η οποία ήταν μιά πράξη ανάλογη της απόσταξης. Το Rebis μόλις παράγεται από την απόσταξη είναι ένα σώμα πού καθίσταται σε νέες βάσεις, αλλά δεν είναι αλλοιωμένο κατά τα βασικά του στοιχεία. Απαιτείται νέα ζύμωση !
Αυτή ονομάζεται ερμητική ζύμωση και είναι η μυστικότερη πράξη της αλχημείας. Πραγματοποιείται με τη συμμετοχή του ελιξιρίου. Γι' αυτό και η παραγωγή του ελιξιρίου κατέχει τα πρωτεία στους αρχαίους συγγραφείς. Μετά από την ερμητική ζύμωση του Rebis με το ελιξήριο πρέπει να ακολουθήσει η βαφή ή χρώση. Διότι ένα Rebis που ζυμώθηκε είναι ένα σώμα "εξελιχθέν" αλλά δεν έχει ακόμα αποκτήσει σταθερότητα. Πρέπει να σταθεροποιηθεί σ' ένα ορισμένο στάδιο εξέλιξης. Η σταθεροποιός ουσία είναι η βαφή.
Και η τελευταία κατεργασία όπως είπαμε ήταν η συμπύκνωση η οποία ήταν η συγκέντρωση του τεχνικά παρασκευασμένου σώματος.
Υποσημειώσεις[]
Εσωτερική Αρθρογραφία[]
Βιβλιογραφία[]
Ιστογραφία[]
- Ομώνυμο άρθρο στην Βικιπαίδεια
- Ομώνυμο άρθρο στην Livepedia
- Σ. Φραγκόπουλου, Ιστορία της Αλχημείας.
- asxetos.gr
 Κίνδυνοι Χρήσης
|
|---|
|
Αν και θα βρείτε εξακριβωμένες πληροφορίες "Οι πληροφορίες αυτές μπορεί πρόσφατα Πρέπει να λάβετε υπ' όψη ότι Επίσης, |
- Μην κάνετε χρήση του περιεχομένου της παρούσας εγκυκλοπαίδειας
αν διαφωνείτε με όσα αναγράφονται σε αυτήν
- Όχι, στις διαφημίσεις που περιέχουν απαράδεκτο περιεχόμενο (άσεμνες εικόνες, ροζ αγγελίες κλπ.)