Επαμεινώνδας
Epaminondas, Epameinondas
αυθαίρετη σύγχρονη αναπαράσταση
αυθαίρετη σύγχρονη αναπαράσταση
Isaak Walraven: 1686-1765:
The death bed of Epaminondas.
Rijksmuseum, Amsterdam
Στρατιωτικοί Κλασσικής Εποχής
4ος Αιώνας π.Χ.
Όνομα: Επαμεινώνδας
Ηγεμονικά Ονόματα
Θήβα
Στρατιωτικοί Θήβας
Ηγεμόνες Θήβας
Βοιωτία
Ηγεμόνες Βοιωτίας
Αθήνα
Ηγεμόνες Αθήνας
Στρατιωτικοί Αθήνας
Πολιτικοί Αθήνας
Αττική
Ηγεμόνες Αττικής
Σπάρτη
Ηγεμόνες Σπάρτης
Στρατιωτικοί Σπάρτης
Πολιτικοί Σπάρτης
Λακωνία
Ηγεμόνες Λακωνίας
Άργος
Ηγεμόνες Άργους
Στρατιωτικοί Άργους
Αργολίδα
Ηγεμόνες Αργολίδας
Κόρινθος
Ηγεμόνες Κορίνθου
Στρατιωτικοί Κορίνθου
Κορινθία
Ηγεμόνες Κορινθίας
Φωκίδα
Ηγεμόνες Φωκίδας
Στρατιωτικοί Φωκίδας
Πελοπόννησος
Ηγεμόνες Πελοποννήσου
Μέση Ελλάδα
Ηγεμόνες Μέσης Ελλάδας
Θεσσαλία
Θεσσαλική Ομοσπονδία
Ηγεμόνες Θεσσαλίας
Ήπειρος
Ηγεμόνες Ηπείρου
Ιλλυρία
Ηγεμόνες Ιλλυρίας
Μακεδονία
Ηγεμόνες Μακεδονίας
Στρατιωτικοί Μακεδονίας
Στρατιωτικοί Μακεδονικής Αυτοκρατορίας
Θράκη
Ηγεμόνες Θράκης
Κρήτη
Ηγεμόνες Κρήτης
Αιγαία Θάλασσα
Ηγεμόνες Αιγαίας Θάλασσας
Ιόνια Θάλασσα
Ηγεμόνες Ιόνιας Θάλασσας
Ασιατική Αιολίδα
Ηγεμόνες Ασιατικής Αιολίδας
Ασιατική Ιωνία
Ηγεμόνες Ασιατικής Ιωνίας
Ασιατική Δωρίδα
Ηγεμόνες Ασιατικής Δωρίδας
Σικελία
Ηγεμόνες Σικελίας
Κάτω Ιταλία
Ηγεμόνες Κάτω Ιταλίας
Κυρήνη
Ηγεμόνες Κυρήνης
Καρχηδόνα
Ηγεμόνες Καρχηδόνας
Στρατιωτικοί Καρχηδόνας
Φοινίκη
Ηγεμόνες Φοινίκης
Περσική Αυτοκρατορία
Ηγεμόνες Περσικής Αυτοκρατορίας
Έπαρχοι Περσικής Αυτοκρατορίας
Στρατιωτικοί Περσικής Αυτοκρατορίας
Πρίγκιπες Περσικής Αυτοκρατορίας
- Ένας στρατηγός της Θήβας.
- Χρονική Περίοδος Ακμής: 4ος Αιώνας π.Χ.
- Γέννηση: 418 π.Χ.
- Θάνατος: 362 π.Χ.
Ετυμολογία[]
Το όνομα "Επαμεινώνδας" σχετίζεται ετυμολογικά με την λέξη "[[]]".
Γενεαλογία[]
- Οίκος:
- Πατέρας:
- Μητέρα:
- Σύζυγος:
- Τέκνα:
Βιογραφία[]
Τα σημαντικότερα ιστορικά γεγονότα, κατά την διάρκεια του βίου του, είναι:
Ο Επαμεινώνδας (418 π.Χ. - 362 π.Χ.) ήταν μεγάλη πολιτική και στρατιωτική προσωπικότητα του αρχαίου ελληνικού κόσμου που διέθετε οξεία πολιτική κρίση και στρατιωτική ιδιοφυΐα. Επέτυχε να μεταβάλλει την, χωρίς ιδιαίτερες διακρίσεις, πατρίδα του, τη Θήβα, σε ισχυρή στρατιωτική δύναμη και να επιβάλει τη θηβαϊκή κυριαρχία στην Ελλάδα.
Ο στρατιωτικός νους του Επαμεινώνδα επινόησε μια νέα στρατιωτική τακτική, την «Λοξή Φάλαγγα», η οποία χάρη στον τρόπο ανάπτυξής της πέτυχε πολλά νικηφόρα αποτελέσματα. Αυτό συνέβη για πρώτη φορά στη μάχη των Λεύκτρων, το 371 π.Χ., όπου οι Θηβαίοι νίκησαν διπλάσιους Σπαρτιάτες.
Η μάχη της Μαντίνειας (362 π.Χ.) κατά των Σπαρτιατών σήμανε το τέλος της ολιγοετούς ηγεμονίας της Θήβας (371 - 362 π.Χ.). Οι στρατηγικοί ελιγμοί του Επαμεινώνδα και πάλι απέδωσαν καρπούς, αλλά ο ίδιος σκοτώθηκε.
Στρατιωτική Δραστηριότητα[]
Την μάχη των Λεύκτρων ακολούθησαν αναταραχές σε όλη την Πελοπόννησο.
Οι κάτοικοι της Μαντινείας στην Αρκαδία, η οποία είχε διαχωρισθεί σε κώμες από τους Σπαρτιάτες ανοικοδόμησαν την πόλη τους κατασκευάζοντας νέα τείχη.
Η Τεγέα έγινε το κέντρο ανάπτυξης της νέας Αρκαδικής ομοσπονδίας.
Στην διάρκεια μίας διετίας, η Θήβα δημιούργησε μία εκτεταμένη συμμαχία που περιελάμβανε την Φωκίδα, Λοκρίδα, Αιτωλία και Εύβοια.
Εποκολούθησε νέα συνθήκη με την Αθήνα.
Επίσης αποφασίσθηκε η κατάληψη του Ορχομενού της μόνης εναπομείνασας πόλης της συμμαχίας της Σπάρτης στην Βοιωτία. Η πόλη όμως σώθηκε χάρις στην αποτρεπική παρέμβαση του Επαμεινώνδα.
Πρώτη Βοιωτική Εισβολή στην Πελοπόννησο[]
Κεντρική και Νότια Πελοπόννησος. Εμφαίνεται το Σπαρτιατικό κράτος κατά την εποχή της θηβαϊκής εισβολής.
Προσπαθώντας να επαναφέρει την Σπαρτιατική επιρροή στην Αρκαδία, ο βασιλέας Αγησίλαος εισέβαλε δηώνοντας τις εχθρικές περιοχές. Η απάντηση της Θήβας ήταν άμεση. Βοιωτικός στρατός υπό τον Επαμεινώνδα διέβη τον Ισθμό και βάδισε προς την Αρκαδία. Ο Αγησίλαος διαθέτωντας μικρότερες δυνάμεις αναγκάσθηκε επιστρέψει στην Σπάρτη.
Η εμφάνιση του Επαμεινώνδα στην Αρκαδία ανατάραξε οριστικά την πολιτική κατάσταση στην Πελοπόννησο. Η Αρκαδική Ομοσπονδία έλαβε καθαρά αντισπαρτιατικό χαρακτήρα ενώ Άργος και Ήλιδα απέστειλαν στρατιωτικές δυνάμεις στήριξης. Ο συνολικός αριθμός των συγκεντρωθέντων ανδρών ανήλθε στις πενήντα χιλιάδες.
Η συμμαχία πίεσε τον Επαμεινώνδα, να εισβάλει στην Λακωνία, εξηγώντας του ότι υπήρχε γενική δυσαρέσκεια εναντίον της Σπάρτης και ότι πολλοί από τις Λακωνικές πόλεις ήταν έτοιμες να επαναστατήσουν.
Τελικά, το φθινόπωρο του 370 π.Χ., οι Βοιωτοί και οι συμμαχοί τους εισέβαλαν στην Λακωνία από τέσσερα διαφορετικά σημεία βαδίζοντας προς την Σπάρτη. Οι Σπαρτιάτες αποχωρούσαν από παντού και μόνον οι Αρκάδες συνάντησαν σοβαρή αντίσταση από τον Σπαρτιάτη Ισχόλαο στο Iον, στην περιοχή της Σκιρίτιδας. Ο Ισχόλαος και οι δυνάμεις του έπεσαν μέχρι τον τελευταίο άνδρα.
Όλες οι συμμαχικές δυνάμεις συναντήθηκαν στην Σελλασία, την οποία κατέστρεψαν και έκαψαν και από εκεί βάδισαν εναντίον της ίδιας της ατείχιστης Σπάρτης, που διέτρεξε τον έσχατο κίνδυνο. Ωστόσο, φάνηκε ότι η κατάληψή της δεν θα ήταν εύκολη υπόθεση καθώς ο Αγησίλαος είχε διοργανώσει εξαιρετικά την άμυνά της έχοντας προφανώς συγκεντρώσει το σύνολο των διαθεσίμων δυνάμεων.
Ο Επαμεινώνδας προ της κατάστασης αυτής αποφάσισε να εγκαταλείψει την επίθεση. Ο στρατός του καίγοντας και λεηλατώντας Λακωνικές κώμες, κατευθύνθηκε προς το λιμένα Γύθειο, το οποίο αντιστάθηκε με επιτυχία σε τριήμερη επίθεση.
Ο Επαμεινώνδας μετά επέστρεψε στην Αρκαδία όπου υπό την επίβλεψή του ιδρύθηκε μία νέα πόλη στις όχθες του ποταμού Ελισώνα, ως έδρα της Αρκαδικής συμμαχίας η Μεγαλόπολη. Στην Μεγαλόπολη, αντιπρόσωποι από όλες τις πόλεις της συμμαχίας θα συγκεντρώνονταν περιοδικώς για να διευθετούν τις υποθέσεις τους.
Καθώς η εισβολή στην Λακωνία δεν έδωσε αποτέλεσμα ο Επαμεινώνδας αποφάσισε να προσβάλλει τον έτερο πυλώνα της Σπαρτιατικής ισχύος την Μεσσηνία. Εδώ η κατάσταση ήταν εντελώς διαφορετική. Σε αντίθεση με τους διαστακτικούς Λάκωνες που δεν φάνηκαν διαθετειμένοι να αποτινάξουν την Σπαρτιατική κυριαρχία, οι Μεσσήνιοι τον υποδέχθηκαν ως σωτήρα. Εδώ ο Επαμεινώνδας ίδρυσε την Μεσσήνη και στους λόφους του όρους Ιθώμη έκτισε οχυρώσεις υπερβαίνουσες από έξι χιλιόμετρα. Η μισητή Σπαρτιατική κατοχή έληξε οριστικά.
Στο μεταξύ η Σπάρτη ζήτησε βοήθεια από την Αθήνα. Ο Ιφικράτης με Αθηναϊκό στρατό είκοσι χιλιάδων ανδρών, βάδισε προς την Αρκαδία. Ο Επαμεινώνδας πληροφορούμενος την είδηση αποφάσισε να επιστρέψει.
Αν και οι δύο στρατοί προσέγγισαν αλλήλους ωστόσο απέφυγαν την μάχη. Ο Επαμεινώνδας δεν ήθελε ακόμη να ανοίξει νέο μέτωπο ενώ οι Αθηναίοι δίσταζαν να επιτεθούν.
Ο Ιφικράτης, θεωρώντας ότι η αποστολή του για την διάσωση της Σπάρτης επέτυχε, επέστρεψε στην Αθήνα.
Όταν ο Επαμεινώνδας επέστρεψε στην Θήβα, οδηγήθηκε σε δίκη, με την κατηγορία ότι είχε υπερβεί τον χρόνο της αποστολής του. Υπερασπίσθηκε τον εαυτό του με επιτυχία, αυξάνοντας περισσότερο την δημοτικότητα του.
Δεύτερη Βοιωτική Εισβολή στην Πελοπόννησο[]
Αμέσως, μετά την αρχική έκπληξη που προκάλεσε η Θηβαϊκή εισβολή, οι Πελοποννήσιοι αριστοκρατικοί άρχισαν να αναδιοργανώνονται. Διαβλέποντας ο Επαμεινώνδας ότι οι επιτυχίες του προηγούμενου έτους κινδύνευαν να εκμηδενισθούν αποφάσισε να επαναλάβει την εισβολή του. Την άνοιξη του 369 π.Χ., ο Βοιωτικός στρατός υπό την ηγεσία του εμφανίζεται στην πριοχή του Ισθμού. Αλλά αυτή την φορά οι Σπαρτιάτες, οι Αθηναίοι και οι σύμμαχοι τους είχαν περιχαρακωθεί στην γραμμή του Όνειου όρους και τις Κεγχρεές, για να εμποδίσουν την κάθοδό του. Ο Επαμεινώνδας προσπάθησε να τους παρασύρει σε μάχη, αλλά οι αντίπαλοι δεν το απετόλμησαν παρά την αριθμητική υπεροχή τους. Προς στιγμή βρέθηκε σε αμηχανία αλλά τελικά επέτυχε να ανατρέψει την άμυνα σε μία διάβαση και να φθάσει στην Πελλήνη. Στην συνέχεια ενώθηκε με τις δυνάμεις των συμμάχων του (Αρκάδες, Ηλείοι και Αργείοι).
Η Σικυώνα όταν προσέγγισε ο Επαμεινώνδας εγκατέλειψε την Σπαρτιατική συμμαχία, μετά από δημοψήφισμα των κατοίκων άνοιξε τις πύλες της και δέχθηκε να εγκατασταθεί Θηβαίος αρμοστής και φρουρά στην ακρόπολη της. Το ίδιο συνέβη και στην Πελλήνη.
Στην συνεχεία, ο Θηβαϊκός στρατός και οι σύμμαχοι του εισήλθε στην Αργολίδα όπου λεηλάτησε τις περιοχές της Επιδαύρου και του Φλειούντα αλλά μην έχοντας πολιορκητικά μέσα αδυνατούσε, πέραν της δήωσης των αγρών, να καταλάβει οχυρωμένες πόλεις.
Έχοντας απέναντί του ένα οργανωμένο ισχυρό Σπαρτιατικό στρατό ενισχυμένο από τις αριστοκρατικές Πελοποννησιακές πόλεις, ο Επαμεινώνδας δεν τόλμησε να διεισδύσει νοτιότερα. Σε μία ύστατη προσπάθεια επίτευξης ενός κάποιου αποτελέσματος στράφηκε αιφνιδιαστικά κατά της φιλοσπαρτιακής Κορίνθου, αλλά οι Κορίνθιοι συνεπικουρούμενοι από τον Αθηναϊκή δύναμη υπό τον έμπειρο στρατηγό Χαβρία απέκρουσαν την επίθεση.
Μετά από αυτήν την αποτυχημένη προσπάθεια και προ του επιχειρησιακού αδιεξόδου, ο Θηβαϊκός στρατός διέβη και πάλι τον Ισθμό και επέστρεψε στην θήβα.
Εισβολές στην Θεσσαλία και Μακεδονία[]
Στο έτος 368 π.Χ., ο Επαμεινώνδας δεν επανεξελέχθηκε στρατηγός (γεγονός που αποδίδεται σε ολιγαρχική πίεση).
Αντ' αυτού, ο Πελοπίδας οδήγησε τον Βοιωτικό στρατό στην Θεσσαλία για να απελευθερώσει την Λάρισα που καταλήφθηκε από τον βασιλέα Αλέξανδρο Β' της Μακεδονίας. Ο Πελοπίδας τον ανάγκασε να αποχωρήσει από τις καταληφθείσες Θεσσαλικές πόλεις, εισέβαλε στην Μακεδονία και έλαβε ομήρους μεταξύ των οποίων και τον γιο του Αμύντα Γ', Φίλιππο, τον μετέπειτα διάσημο βασιλέα της Μακεδονίας, ο οποίος κρατήθηκε στην Θήβα επί αρκετά έτη (μέχρι το 365).
Στην συνέχεια ο Αλέξανδρος Β' δολοφονήθηκε. Τον θρόνο κατέλαβε ο Πτολεμαίος ο Αλωρίτης.
Ακολούθησε νέα εκστρατεία (φθινόπωρο 368 π.Χ.) του Πελοπίδα στην Θεσσαλία και στην συνέχεια στην Μακεδονία όπου και ανάγκασε τον Πτολεμαίο να του παραδώσει 50 ευγενείς Μακεδόνες ως ομήρους (μεταξύ των οποίων και τον υιό του Φιλόξενο).
Όταν, όμως, στην επιστροφή ο Πελοπίδας μετέβη στην Φάρσαλο, προσδένοντάς την στο Θηβαϊκό άρμα, κατέφθασε εκεί Φεραϊκός στρατός (υπό τον Αλέξανδρο, ηγεμόνα των Φερών και τον αιχμαλώτισε (τέλος φθινοπώρου 468).
Αμέσως, η Θήβα οργάνωσε νέα εκστρατεία (υπό τους Κλεομένη και Ύπατο) (στην οποία ο Επαμεινώνδας συμμετείχε ως απλός οπλίτης) με σκοπό την απελευθέρωσή του (χειμώνας 468/7).
Μετά την ήττα των Θηβαίων από τους Φεραίους, ο Επαμεινώνδας ανέλαβε τον απεγκλωβισμό της ηττηθείσας δύναμης και την ασφαλή επιστροφή της στην Θήβα.
Μετά την επιστροφή στην Θήβα οργανώθηκε και τρίτη εκστρατεία στην Θεσσαλία στην οποία ηγήθηκε ο Επαμεινώνδας (έαρ 367). Ο Βοιωτικός στρατός έφθασε στις Φερές και εκεί κατόπιν διαπραγματεύσεων, που διηύθυνε ο ίδιος ο Επαμεινώνδας (με άγνωστο αντάλλαγμα, προφανώς, να αφεθούν οι Φερές να ασκήσουν, ανενόχλητες, επεκτατική πολιτική στην Νότια Θεσσαλία) οι αιχμάλωτοι Θηβαίοι, Πελοπίδας και Ισμηνίας αφέθησαν ελεύθεροι.
Τρίτη Βοιωτική Εισβολή στην Πελοπόννησο[]
Η τρίτη εκστρατεία έγινε το θέρος του 367 π.Χ.
Κατευθύνθηκε προς στην Αχαΐα. Αρχικά οι Αχαϊκές πόλεις τους υποδέχθηκαν με ενθουσιασμό. Όμως όταν οι Θηβαίοι κατέλυσαν τα αριστοκρατικά πολιτεύματα επιβάλλοντας δημοκρατίες τότε προκλήθηκε έντονη δυσαρέσκεια.
Παράλληλα ο Πελοπίδας, στο ίδιο διάστημα, ανέλαβε διπλωματική αποστολή στα Σούσα, ανταγωνιζόμενος ανάλογες πρεσβείες από Σπάρτη, Αθήνα, Άργος, Ήλιδα και Αρκαδία.
Προσάρτηση Ωρωπού[]
Το θέρος του 366 π.Χ. μισθοφορική δύναμη του Ευβοέα τύραννου Θεμίσωνος εισέβαλαν στον Ωρωπό και τον παρέδωσαν στην Βοιωτική Ομοσπονδία. Η επιχείρηση έγινε χωρίς την ανάμιξη του Επαμεινώνδα.
Βοιωτική Ναυτική εκστρατεία στο Αιγαίο[]
Το 364 π.Χ., πλέον, μετά από επίμονη εισήγηση του Επαμεινώνδα, οι Θηβαίοι ετοίμασαν ένα μεγάλο αριθμό πολεμικών πλοίων (περί τις 100 τριήρεις).
Στην κατασκευή του στόλου συνεργάσθηκαν με την σύμμαχό τους Καρχηδόνα. Τους οικονομικούς πόρους εξασφάλισε κατά το μεγαλύτερο μέρος η Περσική συμβολή.
Ναυπηγεία είχαν εγκαθιδρυθεί (προφανώς από το προηγούμενο έτος) σε Αυλίδα και Ανθηδόνα της Ανατολικής Βοιωτίας και Λάρυμνα και Άλο της Ανατολικής Λοκρίδας.
Οι Καρχηδόνιοι μάλιστα απέστειλαν ειδικό ναυπηγό να επιβλέψει τις ναυπηγήσεις.
Ο στόλος υπό τον Επαμεινώνδα κατέπλευσε (Απρίλιος 364 π.Χ.) με κατεύθυνση τον Ελλήσποντο.
Παντού στην πορεία του αποσπούσε τις πόλεις από την 2η Αθηναϊκή Συμμαχία και τις καθιστούσε συμμάχους της Θήβας.
Αρχικά στάθμευσε στην Κέα όπου οι τέσσερεις ανεξάρτητες πόλεις (Ιουλίδα, Καρθαία, Κορησσός και Ποίησσα) συνέπηξαν ενιαίο κράτος.
Ακολούθως, έπλευσε στις Κυκλάδες και οδήγησε σε αποστασία την Νάξο.
Μετά, προχώρησε στις Νότιες Σποράδες όπου εξώθησε σε αποστασία Ρόδο και Κω.
Στις Ανατολικές Σποράδες οδήγησε σε εξέγερση τις δύο μεγάλες νήσους Χίο και Λέσβο.
Τέλος, εισχώρησε στον Ελλήσποντο και έφθασε στο Βυζάντιο όπου έγινε θριαμβευτικά δεκτός.
Πιθανώς, και η Χαλκηδόνα και η Κύζικος προσχώρησαν τότε στην Θηβαϊκή συμμαχία.
Ωστόσο, ο Επαμεινώνδας απέρριψε την έκκληση της αντιαθηναϊκής παράταξης της Ποντικής Ηράκλειας να εισέλθει στην Μαύρη Θάλασσα.
Αναχώρησε, εσπευσμένα, από το Βυζάντιο και επέστρεψε στην Βοιωτία (θέρος 364(?)) αφήνοντας απλά προσδοκίες για μελλοντικές εξορμήσεις που δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ.
Αθηναϊκός στόλος υπό τον Λάχητα παρακολούθησε όλη την πορεία του Θηβαϊκού στόλου χωρίς καμία παρέμβαση ή παρεμπόδιση.
Οικονομικές δυσκολίες και έλλειψη πείρας σε θαλάσσιες επιχειρήσεις, έβαλαν σύντομα τέλος στις φιλοδοξίες αυτές της Θήβας.
Παράλληλα, ο Βοιωτικός στρατός επιτέθηκε στον Ορχομενό και κατέστρεψε, την μισητή στους Θηβαίους, πόλη.
Τέταρτη Βοιωτική Εισβολή στην Πελοπόννησο[]
Το 363 π.Χ., με μια αιφνιδιαστική κίνηση οι Αρκάδες κατέλαβαν την Ολυμπία και κατέκλεψαν το θησαυροφυλάκιο. Επακολούθησε πόλεμος με την Ήλιδα, αλλά με την επέμβαση των Θηβαίων, η Ολυμπία επεστράφη και επακολούθησε ειρήνη. Κατά την διάρκεια των διαπραγματεύσεων, ο Θηβαίος αντιπρόσωπος προσπάθησε να συλλάβει ορισμένους αντί-Θηβαϊκούς. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα η Μαντίνεια και η υπόλοιπη βόρεια Αρκαδία, εκτός της Τεγέας, να προσχωρήσουν και πάλι στην Σπαρτιατικιή συμμαχία. Η Αθήνα, που παρακολουθούσε αυτές τις κινήσεις, πήρε το μέρος της Ηλείας.
Οι νέες εξελίξεις ανάγκασαν την Θήβα να επέμβει ακόμη μία φορά στην Πελοπόννησο.
Έτσι (362 π.Χ.) συγκροτήθηκε ισχυρός στρατός υπό τον Επαμεινώνδα, ο οποίος κατευθύνθηκε προς την Μαντίνεια.
Στην Τεγέα (περί τα δεκαέξι χιλιόμετρα από την Μαντίνεια), ένωσε τις δυνάμεις του μαζί τους, αλλά με μία απροσδόκητη κίνηση αντί για την Μαντίνεια βάδισε προς την Σπάρτη. Σε αντίθεση με την πρώτη φορά, αυτή η ενέργεια θα είχε αιφνιδιάσει τον Αγησίλαο, ο οποίος εκείνη την στιγμή βάδιζε με κυκλικό τρόπο να βοηθήσει την Μαντίνεια αλλά ένας Κρήτας κατάσκοπος στο Θηβαϊκό στρατόπεδο, εξασκημένος σε δρόμο μεγάλων αποστάσεων, πληροφόρησε τον Αγησίλαο, ο οποίος επέστρεψε ταχύτατα στην Σπάρτη.
Όταν ο Επαμεινώνδας έφθασε στην Σπάρτη και πληροφορήθηκε την αποτυχία του αιφνιδιασμού, επέστρεψε ταχέως πίσω στην Μαντίνεια, πριν να φθάσουν οι σύμμαχοι της. Δεν έγιναν, όμως, όλα σύμφωνα με το σχέδιο του γιατί εν τω μεταξύ ο Αθηναϊκός στρατός μόλις είχε φθάσει. Έτσι ο Επαμεινώνδας δεν είχε άλλη διαλογή παρά να εμπλακεί σε πλήρη μάχη.
Οι δύο στρατοί συναντήθηκαν έξω από την Μαντίνεια το 362 π.Χ. Ο Θηβαϊκός στρατός, αποτελούμενος από Θηβαίους και Βοιωτούς προηγήθηκε. Ο υπόλοιπος στρατός ακολούθησε σε λοξή φάλαγγα, με εξαίρεση το τμήμα του στρατού που παρέμεινε σε υψηλό έδαφος για να εμποδίσει την υπερφαλάγγιση από τον αντίπαλο. Καθώς ο στρατός κινήθηκε, ο Επαμεινώνδας γύρισε γρήγορα προς τα αριστερά και κοντά στις πλαγιές του όρους και έδωσε την διαταγή στους άνδρες του να αφήσουν τα όπλα κάτω. Οι Σπαρτιάτες και οι Μαντινείς νομίζοντας ότι ο Επαμεινώνδας δεν είχε σκοπό να δώσει μάχη, χαλάρωσαν τις γραμμές της διάταξης τους.
Ο Επαμεινώνδας που περίμενε ακριβώς αυτό έδωσε διαταγή για ταχεία επίθεση. Η Θηβαϊκή φάλαγγα (με πενήντα ασπίδες σε βάθος), προσέπεσε στους Σπαρτιάτες, οι οποίοι αγωνίστηκαν με υπέρμετρη γενναιότητα αλλά τελικά οι γραμμές τους διαλύθηκαν φέροντας χάος στον υπόλοιπο στρατό.
Η νίκη σχεδόν είχε κριθεί, όταν ο Επαμεινώνδας έπεσε πληγωμένος από δόρυ, το οποίο διαπέρασε το στήθος του. Το γεγονός αυτό μείωσε τον Θηβαϊκό ενθουσιασμό δίνοντας την ευκαιρία στους αντιπάλους να υποχωρήσουν σε πλήρη τάξη.
Ο τραυματίας Επαμεινώνδας μεταφέρθηκε σε ένα λοφίσκο, περιμένοντας την έκβαση της μάχης. Όταν πληροφορήθηκε ότι πολλοί ικανοί στρατηγοί του είχαν φονευθεί στην μάχη συμβούλευσε να γίνουν προσπάθειες ειρήνευσης.
Υποσημειώσεις[]
Εσωτερική Αρθρογραφία[]
Βιβλιογραφία[]
Ιστογραφία[]
 Κίνδυνοι Χρήσης
|
|---|
|
Αν και θα βρείτε εξακριβωμένες πληροφορίες "Οι πληροφορίες αυτές μπορεί πρόσφατα Πρέπει να λάβετε υπ' όψη ότι Επίσης, |
- Μην κάνετε χρήση του περιεχομένου της παρούσας εγκυκλοπαίδειας
αν διαφωνείτε με όσα αναγράφονται σε αυτήν
- Όχι, στις διαφημίσεις που περιέχουν απαράδεκτο περιεχόμενο (άσεμνες εικόνες, ροζ αγγελίες κλπ.)