Ηγεμονικός Οίκος
- Μία σειρά ηγεμόνων από την ίδια οικογένεια
Ετυμολογία
Η ονομασία "Ηγεμονικός" σχετίζεται ετυμολογικά με την λέξη "ηγεμονία".
Εισαγωγή
Οι Αλευάδαι ήταν μεγάλη αρχαία Θεσσαλική οικογένεια από την Λάρισα, διεκδικούσε την καταγωγή της από τον μυθικό Αλευά.[1][2] Οι Αλευάδες ήταν για πολλούς αιώνες η ευγενέστερη και ισχυρότερη οικογένεια σε ολόκληρη την Θεσσαλία, ο Ηρόδοτος τους καταγράφει ως "Κυβερνήτες" και "Βασιλείς".[3][4]
Ο Αλευάς ο Πυρρός
Ο γενάρχης του Οίκου ονομαζόταν Αλεύας Α' ο Πυρρός και αναφέρεται ως "ταγός της Θεσσαλίας", ανήκε στους Ηρακλείδες και καταγόταν από τον μυθικό ήρωα Θεσσαλό, υιο του Ηρακλή και της Χαλκιόπης.[5][6][7][8] Η λατρεία του γενάρχη Αλεύα Α' δεν ήταν γενικά διαδεδομένη στην Θεσσαλία, υπήρχε κάποιο ιερό στο όνομα του άγνωστο μέχρι σήμερα.[9]
Ο Κλαύδιος Αιλιανός καταγράφει τον μύθο στον οποίο ο Αλεύας Α' ο Πυρρός έγινε εκλεκτός του θεού όταν δέχθηκε ένα θείο δώρο με ένα όφι την εποχή που έβοσκε πρόβατα στην Όσσα, ο όφις έλειξε το πρόσωπο του και έτσι τον προίκισε θεία δώρα.[10]
Η Βιβλιοθήκη Απολλοδώρου αναφέρει ότι ένας αρσενικός όφις για να τον ευγνωμονήσει για τον βωμό που έκανε στην μητέρα του καθάρισε τα ώτα του με την γλώσσα του για να μπορεί να αντιλαμβάνεται την γλώσσα των πτηνών και να ερμηνεύσει τις πτήσεις τους.
Ο Πλούταρχος αναφέρει ότι ο πατέρας του τον μισούσε επειδή ήταν εγωιστής και αυταρχικός αλλά ο θείος του τον έχρισε βασιλιά και τον αφιέρωσε στον θεό των Δελφών. Η βασιλεία του ήταν ένδοξη περισσότερο από όλους τους προκατόχους του και το έθνος των Θεσσαλών έγινε ισχυρό αλλά ανήκει στην σφαίρα της μυθολογίας.
Ο Αριστοτέλης γράφει ότι ο Αλεύας Α' ο Πυρρός διαμοίρασε πρώτος την Θεσσαλία σε τέσσερεις τετραρχίες (στους τέσσερεις νομούς που υπάρχουν μέχρι σήμερα).[11] Ο Γερμανός φιλόλογος Φιλίπ Καρλ Μπούτμαν τοποθετεί την περίοδο του Αλεύα του Πυρρού ανάμεσα στην κάθοδο των Ηρακλειδών και την εποχή που ήταν τύραννος των Αθηνών ο Πεισίστρατος.
Οι κλάδοι της Οικογένειας
Η Οικογένεια των Αλευάδων είχε χωρισθεί σε δυο κλάδους πριν από την εποχή του Πεισίστρατου : τους Αλευάδες και τους Σκοπάδες που έλαβαν το όνομα από τον γενάρχη τους Σκόπα, δεν είχε καμιά σχέση με τον γνωστό γλύπτη Σκόπα.[12]
Οι Σκοπάδες ήταν κλάδος των Αλευάδων στην Κραννώνα και την Φάρσαλο, με πρώτο άρχοντα τον Σκόπα του Κρέοντα,
Η Οικογένεια των Αλεύαδων εξακολουθούσε να έχει έδρα την Λάρισα.
Η εξουσία των δυο οικογενειών δεν περιορίστηκε σε αυτές τις πόλεις αλλά επεκτάθηκε σε ολόκληρη την Θεσσαλία, δημιούργησαν μια ισχυρή αριστοκρατία που ονομάστηκαν "βασιλείς" ή "ταγοί".[13] Ο αρχηγός της οικογένειας των Αλευάδων είχε πολλούς αιώνες τον τίτλο του ταγού ή του στρατιωτικού διοικητή της Θεσσαλίας.
Σύμμαχοι των Περσών
Το πρώτο ιστορικό πρόσωπο από τον Οίκο των Αλευαδών έχει καταγραφεί με το όνομα Ευρύλοχος την εποχή που τερματίστηκε ο Πρώτος Ιερός Πόλεμος (590 π.Χ.).[14]
Ο ποιητής Σιμωνίδης ο Κείος είχε προσωπικό φίλο τον Αλεύα Β', υιο του Σίμου.[15] Ο Οβίδιος αναφέρει ότι ο Αλεύας Β' είχε τραγικό τέλος αλλά δεν είναι γνωστό τίποτα περισσότερο για τον ίδιο.[16]
Με την επίθεση του Ξέρξη στην Ελλάδα, οι τρεις υιοι του Αλεύα Β', Θώραξ, Ευρύπυλοςκαι Θρασυδαίος μετέβησαν ως απεσταλμένοι στον Πέρση βασιλέα για να δηλώσουν την υποταγή τους.[3]
Όταν τελείωσαν οι Περσικοί Πόλεμοι ο Λεωτυχίδας ηγήθηκε εκστρατείας να τιμωρήσει τους Θεσσαλούς για την προδοσία, είχε όλα τα μέσα να την κατακτήσει αλλά οι Αλευάδες τον δωροδόκησαν και δεν το έκανε.[17][18] Το περιστατικό δείχνει ότι οι Αλευάδες είχαν ακόμη την εξουσία στην Θεσσαλία.
Το 460 π.Χ. ήλθε στην Αθήνα ένας από τους Αλευάδες ο Ορέστης που η οικογένεια του τον είχε εκδιώξει και ζήτησε την βοήθεια των Αθηναίων για να τον αποκαταστήσουν.[19] Ο Ορέστης είχε εκδιωχθεί από τον Θεσσαλικό λαό ή κάποιο άλλο μέλος της Οικογένειας του και είχε αποκλειστεί από τον τίτλο του "βασιλέα" ή "ταγού", τέτοια περιστατικά ήταν συνηθισμένα φαινόμενα στους Αλευάδες.[20]
Η άνοδος της δυναστείας των Φερών
Όταν τελείωσε ο Πελοποννησιακός Πόλεμος αναδείχτηκε άλλη μια Θεσσαλική δυναστεία με έδρα τις Φερές, η δυναστεία των Φερών άρχισε να περιορίζει τους Αλευάδες από την εξουσία και στην συνέχεια τους έριξε.
Ο Ιάσων ο Φεραίος αναφέρεται στις πηγές ως ο πρώτος από την οικογένεια που έλαβε τον τίτλο του ταγού (375 π.Χ.)[21][22]
Όταν έγινε Ταγός ο Αλέξανδρος ο Φεραίος και η δυναστεία των Φερών έγινε τυραννική οι Αλευάδες που ηγομόνευαν στην Λάρισα αποφάσισαν να τους ανατρέψουν και κάλεσαν τον Αλέξανδρο Β' υιο του Αμύντα Γ' της Μακεδονίας.[23] Ο Αλέξανδρος Β' κατέλαβε την Λάρισα και την Κραννώνα αλλά κράτησε τις πόλεις για τον εαυτό του, ο Θηβαιος στρατηγός Πελοπίδας αποκατέστησε τελικά τους Αλευάδες.
Η δυναστεία των Φερών προσπάθησε να ανατρέψει πάλι τους Αλευάδες που ζήτησαν την βοήθεια των Μακεδόνων, ο Φίλιππος Β' της Μακεδονίας αποκατέστησε τους Αλευάδες ως υποτελείς και συμμάχους.[24] Ο τρόπος που χρησιμοποίησε ο Φίλιππος Β' τους Αλευάδες για να ισχυροποιήσει την εξουσία του στην Θεσσαλία είναι επαρκώς τεκμηριωμένος.[6][25][26]
Ένας άλλος ταγός που κυβέρνησε την Θεσσαλία τα τελευταία έτη της Αρχαιότητας και ανήκε στους Αλευάδες έχει καταγραφεί με το όνομα Θρασυδαίος.
ο Θεσσαλός Μήδιος αναφέρεται επίσης ως συνοδός του Μεγάλου Αλεξάνδρου.[27]
Η Οικογένεια περιήλθε στην συνέχεια σε αφάνεια, το τελευταίο μέλος των Αλευάδων που καταγράφεται ήταν ο Θώραξ, φίλος του Αντίγονου του Μονόφθαλμου.[28]
Ο Πλίνιος "ο Πρεσβύτερος" αναφέρει κάποιον γλύπτη από την οικογένεια των Αλευάδων αλλά δεν είναι γνωστό αν ταυτίζεται με τον γνωστό γλύπτη Σκόπα από την Πάρο.[29]
Υποσημειώσεις
- ↑ Ουίλλιαμ Σμιθ, Λεξικό της ελληνικής και ρωμαϊκής βιογραφίας και μυθολογίας (1867), "Αλευάς ή Αλευάδαι"
- ↑ Πίνδαρος, Πυθιόνικοι, Ωδή 8
- ↑ 3,0 3,1 Ηρόδοτος, Ηροδότου Ιστορίαι, Βιβλίο Ζ΄ (Πολύμνια), 6
- ↑ Διόδωρος Σικελιώτης, Ιστορική Βιβλιοθήκη, Βίβλος 15, 61 - Βίβλος 16, 14
- ↑ Λεξικό Σούδα, "Αλευάδαι"
- ↑ 6,0 6,1 Ουλπιανός, Ολυνθιακά
- ↑ Απολλώνιος ο Ρόδιος, Αργοναυτικά, Τόμος Γ΄, 1090
- ↑ Marcus Velleius Paterculus, i. 3
- ↑ Macurdy, Grace Harriet. "Aleuas and Alea" The Classical Quarterly 13.3/4 (July1919:170-171).
- ↑ Claudius Aelianus. On the Nature of Animals, 8.11.
- ↑ Aristotle, ap. Harpocrat. s. v. Τετραρχία
- ↑ Οβίδιος, Ίβις, 512
- ↑ Ηροδότου Ιστορίαι, Βιβλίο Ζ΄ (Πολύμνια), 172
- ↑ Στράβων, Ιστορικά, Βιβλίο 9, σ.418
- ↑ Θεόκριτος, XVI, Χάριτες ή Ιέρων, 34
- ↑ Οβίδιος, Ίβις, 225
- ↑ Ηροδότου Ιστορίαι, Βιβλίο Ζ΄ (Πολύμνια), 72
- ↑ Παυσανίας, Ελλάδος περιήγησις/Λακωνικά, III.7,8
- ↑ Θουκυδίδης, Α' Βιβλίο, 111
- ↑ Ξενοφών, Κύρου Ανάβασις, A' 1,10
- ↑ Ξενοφών, Ἑλληνικά, Β΄ 3,4
- ↑ Διόδωρος ο Σικελιώτης, Ιστορική Βιβλιοθήκη, Ιστορική Βιβλιοθήκη ΙΔ΄, 82 και Ιστορική Βιβλιοθήκη ΙΕ΄, 60
- ↑ Διόδωρος ο Σικελιώτης, Ιστορική Βιβλιοθήκη, Ιστορική Βιβλιοθήκη ΙΕ΄, 61
- ↑ Διόδωρος Σικελιώτης, Ιστορική Βιβλιοθήκη, Ιστορική Βιβλιοθήκη ΙΣΤ΄, 14
- ↑ Dem. de Cor. σ. 241
- ↑ Πολύαινος ο ρήτορας, Στρατηγήματα, Δ΄ 2,11
- ↑ Στράβων, Ιστορικά, Βιβλίο 11, σ.530
- ↑ Πλούταρχος, Δημήτριος ο Πολιορκητής, 29
- ↑ Πλίνιος "ο Πρεσβύτερος", Φυσική Ιστορία , Τόμος : 34, 8
Εσωτερική Αρθρογραφία
Βιβλιογραφία
Ιστογραφία
 Κίνδυνοι Χρήσης
|
|---|
|
Αν και θα βρείτε εξακριβωμένες πληροφορίες "Οι πληροφορίες αυτές μπορεί πρόσφατα Πρέπει να λάβετε υπ' όψη ότι Επίσης, |
- Μην κάνετε χρήση του περιεχομένου της παρούσας εγκυκλοπαίδειας
αν διαφωνείτε με όσα αναγράφονται σε αυτήν
- Όχι, στις διαφημίσεις που περιέχουν απαράδεκτο περιεχόμενο (άσεμνες εικόνες, ροζ αγγελίες κλπ.)