Θεολογία
Θεολογία
Θρησκεία
Φυσική
Μεταφυσική
Θεολογία
Φιλοσοφία
Επιστήμη
- Mία Θεωρητική Επιστήμη. Είναι η μελέτη της θρησκευτικής πίστης, πρακτικής και εμπειρίας.
Ετυμολογία[]
Θεολογία (σύνθετη από τις λέξεις θεός και λόγος)
Εισαγωγή[]
Ειδικότερα χαρακτηρίζεται ως η λογική και συστηματική μελέτη του Θεού και της σχέσης του με τον κόσμο και η επιστήμη που διαπραγματεύεται την ύπαρξη, τη φύση και τις ιδιότητες του Θεού, τις αρχές και την εξουσία του, τα δόγματα που ορίζουν την ορθότητα της πίστης και τα λατρευτικά καθήκοντα προς το Θεό. Επιπλέον μπορεί ως όρος να εκφράζει μια θεολογική θεωρία ή σύστημα ή μία ειδική κατηγορία θεολογικού δόγματος. Ακόμη θεολογία, από τις χαλκηδόνιες εκκλησίες, χαρακτηρίζεται η ιδιαίτερη κατάσταση του ανθρώπου, ο οποίος δεχόμενος την αγιαστική χάρη (φωτισμό) του Αγίου Πνεύματος, εκφράζει με τη μαρτυρία του το λόγο, την επιθυμία ή τη γνώση των ενεργειών (τη δυνατή δηλαδή από τον άνθρωπο κατανόηση) του Θεού.
Θεολόγος μπορεί να χαρακτηριστεί ακαδημαϊκά ο ειδικός στη θεολογία και τη μελέτη των θρησκειών και των θρησκευτικών διδασκαλιών, ο κάτοχος πτυχίου θεολογικής σχολής ή ο μελετητής κλάδων της θεολογίας. Εκκλησιολογικά θεολόγος αποκαλείται αυτός που μεταφέρει το λόγο του Θεού στον κόσμο, όπως για παράδειγμα η Εκκλησία έχει αποδώσει τον τίτλο του Θεολόγου στον Ευαγγελιστή Ιωάννη.
Ιστορία του όρου[]
Ο όρος χρησιμοποιήθηκε αρχικά στα έργα του Πλάτωνα και άλλων Ελλήνων φιλόσοφων με αναφορά στη διδασκαλία του μύθου. Υπήρξαν πολλές μορφές και απόψεις θεολογίας στον προχριστιανικό κόσμο, από την Ορφική θεολογία έως την Ελεατική Σχολή, το Δημόκριτο, τους Σοφιστές και τον Αριστοτέλη. Πάντα όμως η θεολογία εξελισσόταν παράλληλα και εντός της φιλοσοφίας στον αρχαιοελληνικό κόσμο και όχι συστηματικοποιημένα.
Στο δέκατο βιβλίο των Νόμων ο Πλάτων πραγματεύεται το θέμα της θεολογίας. Η συζήτηση αυτού του θέματος ανοίγει όταν ένας από τους τρεις συνομιλητές του διαλόγου, ο Αθηναίος ξένος, που μπορεί να είναι ο Πλάτων, θίγει το πολιτικό πρόβλημα των εγκλημάτων εναντίον των Θεών, ειδικότερα της βλασφημίας και της ασεβούς δράσης των νέων. Σύμφωνα με τον Αθηναίο, η βλασφημία και οι ασεβείς ενέργειες τους οφείλονται στο ότι έχουν τρεις λανθασμένες αντιλήψεις για τους θεούς.
Αυτοί θεωρούν:
- είτε ότι οι Θεοί δεν υπάρχουν,
- είτε ότι οι Θεοί υπάρχουν αλλά δεν ενδιαφέρονται για τις ανθρώπινες υποθέσεις,
- ή ότι οι Θεοί μπορούν να πειστούν εύκολα από τον άδικο άνθρωπο εάν τους προσφέρονται προσφορές υπό μορφή θυσιών και προσευχών.
Η θεολογία των Νόμων είναι το αποτέλεσμα της προσπάθειας του Αθηναίου ξένου να αντικρούσει αυτές τις λανθασμένες απόψεις, ή να παρέχει τα επιχειρήματα που θα διαθέσουν τον ασεβή νέο και άλλους σε μια σωστή κατανόηση του θείου.
Στο Χριστιανισμό και τις άλλες μονοθεϊστικές θρησκείες η θεολογία συνίσταται στη χρήση της φιλοσοφικής μεθόδου, προκειμένου το περιεχόμενο της θείας αποκάλυψης να διατυπωθεί με όρους που είναι αποδεκτοί από την ανθρώπινη διάνοια. Η ειδοποιός διαφορά μεταξύ θεολογίας και φιλοσοφίας είναι ότι στη θεολογία η χρήση της φιλοσοφικής μεθόδου στοχεύει εκ των προτέρων στην επίτευξη μιας σύγκλισης της θεωρητικής αλήθειας με τη θεία αποκάλυψη, ενώ στη φιλοσοφία καμία αποκάλυψη δεν είναι δεσμευτική για την έκβαση της θεωρητικής αναζήτησης.
Η μονοθεϊστική θεολογία πραγματεύεται όρους όπως η αμαρτία, η πίστη, η συγχώρηση και εξετάζει τα πλαίσια της συμφωνίας του Θεού με την ανθρωπότητα σε θέματα όπως η σωτηρία και η εσχατολογία. Η θεολογία συνήθως θεωρεί δεδομένη την πνευματική εξουσία ενός θρησκευτικού δασκάλου ή την ισχύ μιας θρησκευτικής εμπειρίας. Διακρίνεται από τη φιλοσοφία στο ενδιαφέρον της για τη δικαίωση και την εξήγηση μιας πίστης, παρά στην επερώτηση των ελλοχευουσών υποθέσεων μιας τέτοιας πίστης, αλλά υιοθετεί συχνά φιλοσοφικές μεθόδους.
Χριστιανική Θεολογία[]
Ως χριστιανική θεολογία θα μπορούσε εν μέρει να χαρακτηριστεί η διδασκαλία των χριστιανικών εκκλησιών, αλλά επειδή η σπουδή της θεολογίας έχει μετατοπιστεί και στις σύγχρονες θεολογικές σχολές είναι δόκιμο να επεκταθεί ο όρος στην εξάσκηση της θεολογίας από χριστιανική άποψη ή τη μελέτη του Χριστιανισμού θεολογικά.
Ιστορικά η πορεία της χριστιανικής θεολογίας ταυτίζεται με την πορεία της χριστιανικής Εκκλησίας. Πρώτες θεολογικές μαρτυρίες θεωρούνται τα βιβλία της Καινής Διαθήκης, τα οποία, λόγω της θεωρούμενης θεοπνευστίας τους, επέχουν ακριβή θέση θεολογικών συγγραμμάτων. Τα Ευαγγέλια όπως και τα άλλα βιβλία του Κανόνα της Καινής Διαθήκης είναι μαρτυρίες πίστης, έκφραση βιώματος, κήρυγμα ιεραποστολής και μετάδοσης του χριστιανικού μηνύματος και θεολογική κατήχηση των μελών της Εκκλησίας. Σύναμα υπό το πρίσμα της χριστιανικής διδασκαλίας απέκτησαν νέο θεολογικό νόημα και τα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης.
Τα πρώτα χριστιανικά συγγράμματα που γράφτηκαν μετά τα βιβλία της Κ.Δ. ήταν αυτά των Αποστολικών Πατέρων. Τα περισσότερα εξ αυτών ήταν περιστασιακά και για το λόγο αυτό δεν εξέθεταν συστηματικά τη χριστιανική διδασκαλία ούτε έκαναν ιδιαίτερες θεολογικές αναλύσεις.
Στις αρχές του β’ αιώνα παρουσιάζονται οι πρώτοι Απολογητές Πατέρες. Οι Απολογητές ήταν χριστιανοί φιλόσοφοι και απευθύνονταν κυρίως σε φιλοσόφους και λόγιους. Η προσπάθειά τους έγκειτο στο να ανασκευάσουν τις κατηγορίες των Εθνικών και των Ιουδαίων κατά των Χριστιανών και να καταδείξουν την αλήθεια της χριστιανικής πίστης. Με τους Απολογητές ο Χριστιανισμός παρέλαβε όρους και έννοιες της ελληνικής φιλοσοφίας και επηρεάστηκε από αυτή σοβαρά στον τρόπο σύλληψης και διατύπωσης της θεολογικής του διδασκαλίας.
Από εκεί και πέρα η χριστιανική θεολογία αναπτύχθηκε κατά τρόπο ώστε να κυριαρχήσει στη σκέψη των στοχαστών και συγγραφέων των επόμενων αιώνων, τιθέμενη στο κέντρο της επιστημονικής και φιλολογικής παραγωγής. Εξ αιτίας της συντριπτικής επικράτησης του Χριστιανισμού στο Δυτικό κόσμο και τη Ρωμαϊκή Ανατολή επηρέασε καταλυτικά τη δυτική διανόηση.
Ιουδαϊκή θεολογία[]
Η ιουδαϊκή θεολογία μαρτυρεί τη δογματική παρουσίαση του περιεχομένου και της ουσίας της εβραϊκής θρησκείας, τις αρχές στις οποίες στηρίζεται και τα θεμελιώδη δόγματα της.
Ο Ορθόδοξος Ιουδαϊσμός θεωρεί την εβραϊκή θρησκεία ως θρησκεία εξ αποκαλύψεως, οι διδασκαλίες της οποίας γνωστοποιήθηκαν από το Θεό στον άνθρωπο με υπερφυσικά μέσα. Αυτές οι θείες αποκαλύψεις συνέβησαν, εντούτοις, μόνο σε ορισμένες χρονικές περιόδους στο παρελθόν και μόνο σε επιλεγμένους ανθρώπους, τους προφήτες, μεταξύ των οποίων εξέχων υπήρξε ο Μωυσής. Με τη διακοπή της προφητείας διακόπηκαν συνολικά. Μέσω αυτών των υπερφυσικών εκδηλώσεων ο Θεός αποκάλυψε στους ανθρώπους όλες τις θρησκευτικές αλήθειες, οι οποίες ήταν απαραίτητες για την καθοδήγησή τους μέσα στη ζωή και την πνευματική ευημερία τους. Αυτές περιλαμβάνονται κυρίως στο Τανάκ, την Εβραϊκή Βίβλο, που θεωρείται ότι γράφτηκε από ανθρώπους καθοδηγούμενους από το Θεό, και εν μέρει βρίσκονται μεταξύ των διδασκαλιών και των εκδηλώσεων που φέρεται να αποκαλύφτηκαν από το Θεό στο Μωυσή και δεν καταγράφηκαν αλλά συντηρήθηκαν στο έθνος από την προφορική παράδοση.
Αν και η πηγή όλων των δογμάτων του Ιουδαϊσμού βρίσκεται στην αποκάλυψη, η εβραϊκή θεολογία δεν είναι απλώς θεολογία εξ αποκαλύψεως. Θεωρείται θεμελιώδες αξίωμα μεταξύ σχεδόν όλων των Εβραιών θεολόγων και των θρησκευτικών φιλοσόφων ότι οι διδασκαλίες και τα δόγματα που περιλαμβάνονται στις Γραφές ως θεόπνευστα δεν μπορούν να είναι σε άμεση αντίφαση με την ανθρώπινη διάνοια, που και αυτή έχει θεία προέλευση. Οι αλήθειες, που γίνονται κατανοητές και αποδεκτές από τον ανθρώπινο νου και αποτελούν το κριτήριο της φυσικής θεολογίας επομένως λαμβάνονται υπόψη στον προσδιορισμό των αποκεκαλυμμένων θρησκευτικών αληθειών. Και, εκτός αυτού, στην ανθρώπινη διάνοια έχει παραχωρηθεί το γενικό δικαίωμα να κρίνει την αξία και τη σπουδαιότητα των θείων διδασκαλιών. Αυτό δύναται να το κάνει μόνο με τη χρήση ως προτύπου των θεμελιωδών αληθειών που αναγνωρίζει η ίδια. Το θεολογικό σύστημα που ακολουθεί κάθε ορθόδοξος Εβραίος, και που περιέχει την ομολογία πίστης του, είναι επομένως μια σύνθεση της φυσικής και αποκαλυφθείσας θεολογίας.
Θεολογία του Ισλαμισμού[]
Η Ισλαμική θεολογία έχει ως κεντρικό σημείο αναφοράς τον όρο "Καλάμ", ο οποίος σημαίνει λόγος, κρίση και δηλώνει την ισλαμική δογματική θεολογία.
Το Καλάμ ξεκινά με την αποκαλυφθείσα παράδοση και χρησιμοποιεί ορθολογιστικές μεθόδους προκειμένου να κατανοηθεί και να λυθούν οι αντιφάσεις. Διά μέσου της φιλοσοφίας προσπαθεί να χτίσει μια συστηματική κοσμοθεωρία με βάση τον λογικό και επιστημονικό συλλογισμό.
Διάφοροι ισλαμιστές φιλόσοφοι ανέπτυξαν πλήρη λογικά συστήματα, βασισμένα κατά μεγάλο μέρος στις διδασκαλίες του Αριστοτέλη.
Αρχικά, η ισλαμική θεολογία εκδηλώθηκε στα πλαίσια των αντιπαραθέσεων με τους Χριστιανούς και τους Εβραίους. Δεδομένου ότι οι διατυπώσεις των βασικών δογμάτων του Ισλάμ έγιναν πιό σύνθετες, οι μουσουλμάνοι θεολόγοι άρχισαν σύντομα τις μεταξύ τους αντιπαραθέσεις για τις διαφορετικές ερμηνείες του Ιερού Κορανίου, αναπτύσσοντας έτσι τα θεμέλια της ισλαμικής θεολογίας.
Οι επαναλαμβανόμενες συζητήσεις μεταξύ των ισλαμιστών μελετητών για τη φύση του Θεού συνέχισαν να εκλεπτύνουν τις έννοιες του ισλαμικού μονοθεϊσμού.
Διάφορες θεολογικές διενέξεις απασχόλησαν τους μουσουλμάνους φιλοσόφους κατά τους πρώτους αιώνες του Ισλάμ, αλλά μέχρι το 10ο αιώνα οι απόψεις του ισλαμιστή θεολόγου Αλ Ασάρι (Al- ashari) και των οπαδών του, γνωστών ως Ασαριτών, επικράτησαν και υιοθετήθηκαν από τους περισσότερους μουσουλμάνους. Ο τρόπος που αυτή η σχολή επίλυσε το θέμα της ελεύθερης βούλησης ήταν να υποστηρίξει ότι καμία ανθρώπινη πράξη δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί εάν ο Θεός δεν το επέτρεπε και ότι η γνώση του Θεού περικλείει όλα αυτά που υπήρξαν, υπάρχουν ή θα υπάρξουν. Αυτή η άποψη επίσης υποστηρίζει ότι είναι θείο θέλημα η νοητική δύναμη του ανθρώπου για ελεύθερες επιλογές. Ο Θεός πρόκειται επομένως να καταστήσει τους ανθρώπους υπεύθυνους για τις ενέργειές τους. Οι απόψεις του Αλ Ασάρι και της σχολής του έγιναν βαθμιαία κυρίαρχες στους Σουνίτες και στο ευρύτερο ορθόδοξο Ισλάμ και επικρατούν ακόμα μεταξύ των περισσότερων μουσουλμάνων. Η τάση των Σουνιτών, εντούτοις, ήταν να ανεχτούν και να διευθετήσουν τις δευτερεύουσες διαφωνίες ώστε να υπογραμμιστεί η συναίνεση της κοινότητας σε θέματα δόγματος.
Η μουσουλμανική θεολογία είναι η θεολογία που προέκυψε από το Κοράνιο και τις προφητικές παραδόσεις (Σούνα Sunnah). Το περιεχόμενο της μπορεί να διαιρεθεί στην καθαυτή θεολογία, τη θεοδικία, την εσχατολογία, την ανθρωπολογία, την αποφατική θεολογία και το θρησκευτικό συγκρητισμό.
Φυσική & Θεολογία[]
Μερικοί προσπαθούν να συμβιβάσουν τα ασυμβίβαστα:
- Η επιστήμη καλείται να απαντήσει στο Πώς, η θεολογία στο Γιατί, δεν αναιρεί ούτε εξουδετερώνει η μία την άλλη.
- Δηλαδή έχουμε την "Αρχή της Συμπληρωματικότητας"
- Βλέπουμε ένα μήλο να πέφτει από μια μηλιά.
- Το Πως πέφτει, μας το εξηγεί η Φυσική. Πέφτει ευθύγραμμα.
- Το Γιατί πέφτει, μας το εξηγεί η Θρησκεία. Το ρίχνει ο Θεός.
Ταξινομία[]
Η επιστήμη της θεολογία μπορεί να διαιρεθεί με πολλούς τρόπους. Πολλά από τα τμήματα της έχουν δημιουργηθεί για τη μελέτη της χριστιανικής θρησκείας, αν και ορισμένα έχουν προσαρμοστεί και επεκταθεί ώστε να ισχύουν και για άλλες θρησκείες ή για τη μελέτη πολλαπλών θρησκειών.
Η θεολογία μπορεί να κατανεμηθεί σε ακαδημαϊκά υποσυστήματα:
- Μελέτη της Βιβλικής Γραμματείας - στρέφεται στην έρευνα, την ερμηνεία και την εξήγηση της Αγίας Γραφής
- Λειτουργική - αφορά στην έρευνα των κειμένων και των μέσων της Θείας Λατρείας.
- Συγκριτική θεολογία - στρέφεται στη σύγκριση των κοινών θεμάτων μεταξύ των διαφορετικών θρησκευτικών παραδόσεων
- Θεολογία της Ιστορίας - εστιάζει στην πνευματική ιστορία της θρησκείας
- Εκκλησιαστική Ιστορία - ερευνά την ιστορία της Εκκλησίας από την εμφάνισή της ως και σήμερα.
- Ηθική Θεολογία - ερευνά την ηθική και τις ηθικές διαστάσεις της θρησκευτικής ζωής
- Πατρολογία - μελετά τη διδασκαλία των Πατέρων της Εκκλησίας.
- Πρακτική Θεολογία - αφιερωμένη στην πρακτική εφαρμογή των θεολογικών ιδεών. Γενικά περιλαμβάνει τις υποκατηγορίες της ποιμαντικής θεολογίας, της ομιλητικής, και της χριστιανικής εκπαίδευσης, μεταξύ των άλλων.
- Δογματική Θεολογία (συστηματική θεολογία) - στρέφεται στην προσπάθεια να ταξινομηθεί και να ερμηνευθεί το ρεύμα των ιδεών στη θρησκεία.
- "Κανονικό-Εκκλησιαστικό Δίκαιο" - Κλάδος της θεολογίας που εξετάζει επιστημονικά το διαμορφωμένο εντός της Εκκλησίας δίκαιο και τις σχέσεις της Εκκλησίας με το Κράτος.
Η Θεολογία μπορεί επίσης να διαιρεθεί ανάλογα με τη θέματική που εξετάζει:
- Τριαδική Θεολογία - Η Αγία Τριάδα
- Αγγελολογία (ελάχιστα διαδεδομένη σε σχέση με παλαιότερα) - οι άγγελοι, ο αόρατος Κόσμος
- Βιβλολογία - Η Βίβλος, τα βασικά χαρακτηριστικά της, τα μέσα έμπνευσής της κ.λπ. η ερμηνευτική είναι η μελέτη της ορθής βιβλικής ερμηνείας.
- Χριστολογία - Ο Ιησούς Χριστός, η φύση Του, η σχέση μεταξύ Θείου και Ανθρώπινου στο πρόσωπο του Χριστού
- Τριαδολογία- Το δόγμα περί της Αγίας Τριάδας, των μεταξύ τους σχέσεων, καθώς και της έκφανσής τους στην Ιστορία.
- Εξελικτική Θεολογία - Διδάσκει μία εξελικτική νεοπλατωνική φιλοσοφία τροποποιημένη από τη θεωρία της σχετικότητας
- Διαθηκική θεολογία - Ένα ερμηνευτικό πλέγμα που κατανοεί τις πράξεις του Θεού στην Παλαιά και την Καινή Διαθήκη ως αποτέλεσμα της συμφωνίας του Θεού με τον εκλεκτό του λαό.
- Δαιμονολογία (ελάχιστα διαδεδομένη σε σχέση με παλαιότερα) - Ο Σατανάς, οι δαίμονες γενικότερα τα κακά πνεύματα
- Θεολογία της Οικονομίας - ένα ερμηνευτικό πλέγμα που βλέπει τη σχέση του Θεού με την κτίση διαχρονικά (δηλ. από διαδοχικές εποχές), σε κάθε μία από τις οποίες οι συμφωνίες της προηγούμενης δεν μπορούν πλέον να ισχύουν.
- Εκκλησιολογία – Η Eκκλησία
- Εσχατολογία - Η μελέτη των εσχάτων γεγονότων ή στιγμών. Ασχολείται με θέματα όπως ο θάνατος και η μετά θάνατον ζωή, το τέλος της ιστορίας, το τέλος του κόσμου, η ημέρα της κρίσεως κ.α.
- Σωτηριολογία - Η φύση και τα μέσα της σωτηρίας
Η θεολογία μπορεί επίσης να κατανεμηθεί με βάση τις μεθόδους, συμπεριλαμβάνωντας τις:
- Αποφατική Θεολογία - η συζήτηση για το τι δεν είναι Θεός
- Καταφατική Θεολογία - η συζήτηση για το ποια γνωρίσματα έχουν αποδοθεί περιγραφικά στο Θεό.
- Διαλεκτική Θεολογία
- Φυσική Θεολογία - η συζήτηση εκείνων των πτυχών της θεολογίας που μπορούν να ερευνηθούν χωρίς την αρωγή της αποκάλυψης, των Γραφών ή της παράδοσης.
- Εμπειρική Θεολογία
- Υπερβατική Θεολογία
- Κηρυγματική θεολογία
- Πολιτική Θεολογία
- Υπαρξιστική Θεολογία
- Θεολογία του λόγου
- Πολιτισμική Θεολογία
»
Ένας άλλος διαχωρισμός περιλαμβάνει τα θεολογικά κινήματα:
- Θεολογία της ελπίδας
- Θεολογία του σταυρού
- Μαύρη θεολογία
- Οικουμενική θεολογία
- Ευαγγελική θεολογία
- Φεμινιστική Θεολογία
- Θεολογία του ολοκαυτώματος
- Φιλελεύθερη θεολογία
- Θεολογία της απελευθέρωσης
- Θεολογία του Τρίτου κόσμου
- Νεο-ορθόδοξη
- Παλαιο-ορθόδοξη
- Αφηγηματική θεολογία
- Μεταμοντέρνα θεολογία
- Ρεβιζιονιστική θεολογία
- Υπερβατική Θεολογία
Υποσημειώσεις[]
Εσωτερική Αρθρογραφία[]
Βιβλιογραφία[]
Ιστογραφία[]
 Κίνδυνοι Χρήσης
|
|---|
|
Αν και θα βρείτε εξακριβωμένες πληροφορίες "Οι πληροφορίες αυτές μπορεί πρόσφατα Πρέπει να λάβετε υπ' όψη ότι Επίσης, |
- Μην κάνετε χρήση του περιεχομένου της παρούσας εγκυκλοπαίδειας
αν διαφωνείτε με όσα αναγράφονται σε αυτήν
- Όχι, στις διαφημίσεις που περιέχουν απαράδεκτο περιεχόμενο (άσεμνες εικόνες, ροζ αγγελίες κλπ.)