Κορινθιακός Πόλεμος

Corinthian war

Maps-Wars-Corinthian-01-goog — **Κορινθιακός Πόλεμος**

War-04-goog — Πόλεμος
Πόλεμοι Γης
Μάχες Γης

4ος Αιώνας π.Χ.

Πόλεμοι Αρχαίας Εποχής
Αρχαία Εποχή
Πόλεμοι Μεσαιωνικής Εποχής
Μεσαιωνική Εποχή
Πόλεμοι Νεότερης Εποχής
Νεότερη Εποχή
Πόλεμοι Σύγχρονης Εποχής
Σύγχρονη Εποχή

Πόλεμοι 3ης Χιλιετίας π.Χ.
Πόλεμοι 2ης Χιλιετίας π.Χ.
Πόλεμοι 1ης Χιλιετίας π.Χ.
Πόλεμοι 1ης Χιλιετίας μ.Χ.
Πόλεμοι 2ης Χιλιετίας μ.Χ.
Πόλεμοι 3ης Χιλιετίας μ.Χ.

Armies-Spartan-Phalanx-goog — Διελληνικοί Πόλεμοι
Σπαρτιατική Φάλαγγα

- Ένας πόλεμος της Κλασσικής Εποχής.

Ετυμολογία[]

Η ονομασία "Κορινθιακός" σχετίζεται ετυμολογικά με την λέξη "Κόρινθος".

Σύνοψη[]

Μάχες
- Μάχη
- Μάχη
Αντίπαλοι
- Νικητής: Σπάρτη
- Ηττημένος: Αθήνα

Εισαγωγή[]

Ο Κορινθιακός πόλεμος έλαβε χώρα μεταξύ των ετών 395 - 386 π.Χ.]] και έληξε με την Βασίλειο ή αλλιώς Ανταλκίδειο Ειρήνη.

Ήταν η πρώτη μεγάλη σύγκρουση της Σπάρτης με πόλεις οι οποίες ήταν σύμμαχοί της κατά τον Πελοποννησιακό Πόλεμο.

Πρόλογος[]

Μετά ναυμαχία στους Αιγός ποταμούς (404 π.Χ.) η οποία σηματοδότησε το τέλος του Πελοποννησιακού Πολέμου, ο Λύσανδρος εγκατέστησε σε διάφορες πόλεις ολιγαρχικά πολιτεύματα (τις γνωστές "δεκαρχίες").

Ειδικότερα στην Αθήνα υποστήριξε την ανάδειξη στην εξουσία μίας ομάδας τριάντα ολιγαρχικών (τους ονομαζόμενους Τριάκοντα Τυράννους). Όμως αυτοί ανατράπηκαν από τον στρατηγό Θρασύβουλο, ο οποίος αποκατέστησε τη δημοκρατία.

Ακολούθησε ο Περσικός Πόλεμος Διαδοχής στον οποίο συμμετείχε ένα στράτευμα 10.000 Ελλήνων («Μύριοι») ως βοήθεια προς τον Κύρο τον Νεώτερο, ο οποίος ήθελε να καταλάβει τον Περσικό θρόνο καθαιρώντας τον αδελφό του Αρταξέρξη Β'. Τελικά, ο Κύρος θα φονευθεί στη Μάχη των Κουνάξων. Οι Έλληνες μισθιφόροι θα διαφύγουν και θα καταφέρουν να επιστρέψουν στα Αιγαιωτικά παράλια, μετά από εντυπωσιακή πορεία δύο ετών υπό την ηγεσία του Ξενοφώντα (η λεγόμενη «Κάθοδος των Μυρίων»).

Η Σπάρτη εκείνη την εποχή είχε επεκτατικές βλέψεις στην Μ. Ασία (ειδικότερα, στις πόλεις της Ιωνίας και του Ελλησπόντου. Το γεγονός αυτό την έφερε σε ευθεία αντίθεση με την Περσική Αυτοκρατορία.

Από το 399 π.Χ. έως το 395 π.Χ., η Σπάρτη θα προβεί σε επιθετικές ενέργειες κατά των Περσών, στέλνοντας πρώτα τον Θίβρωνα, μετά τον Δερκυλίδα και έπειτα το βασιλέα Αγησίλαο.

Ειδικά ο Αγησίλαος θα εκστρατεύσει με επιτυχία κατά των Περσών το 396 π.Χ. και το 395 π.Χ., φθάνοντας μέχρι τις Σάρδεις και νικώντας τους Πέρσες στον ποταμό Μαίανδρο (Μάχη του Μαιάνδρου Ποταμού).

Ο Πέρσης βασιλέας Αρταξέρξης, για αντιπερισπασμό, υποστήριξε και χρηματοδότησε έναν αντι-σπαρτιατικό συνασπισμό με επικεφαλής το Άργος στον οποίο συμμετείχαν οι πρώην συμμάχοι της Σπάρτης η Θήβα και η Κόρινθο,

Στον συνασπισμό αυτό προσεχώρησε και η Αθήνα.

Οι Σπαρτιάτες αναγκάστηκαν να ανακαλέσουν τον Αγησίλαο από την Μικρά Ασία.

Πολιορκία και Μάχη της Αλιάρτου (395 π.Χ.)[]

Η αφορμή του πολέμου δόθηκε από την σύγκρουση Λοκρών και Φωκέων.

Οι Εσπέριοι Λοκροί της Άμφισσας (της ισχυρότερης πόλης της Οζολίας Λοκρίδας), οι οποίοι εκείνη την εποχή ήταν σύμμαχοι των Θηβαίων, είχαν διαφορές με τους γείτονές τους Φωκείς, συμμάχους των Σπαρτιατών.

Οι Φωκείς εισέβαλαν στη Λοκρίδα οπότε σε αντιπερισπασμό οι Θηβαίοι εισέβαλαν στη Φωκίδα.

Οι Σπαρτιάτες έσπευσαν να βοηθήσουν τους συμμάχους τους Φωκείς, αποστέλλοντας τους στρατιωτική δύναμη υπό τον Λύσανδρο για να αναλάβει την αρχηγία ενός στρατεύματος που θα σχημάτιζαν οι δυνάμεις των Φωκέων και άλλων των φιλικών κρατών της Μέσης Ελλάδας και να εισβάλλει στη Βοιωτία.

Ταυτόχρονα, Σπαρτιατικός στρατός υπό το βασιλέα Παυσανία Β' εισέβαλλε στη Βοιωτία από τον νότο.

Ο στρατός αυτός διέβη τον Ισθμό αλλά οι Κορίνθιοι δεν συμμετείχαν, παρ' όλο που τυπικά ήταν ακόμη σύμμαχοι των Σπαρτιατών.

Τότε η Θήβα ζήτησε τη βοήθεια της Αθήνας.

Οι συμμαχικές δυνάμεις Αθηναίων και Θηβαίων κατευθύνθηκαν προς την Αλίαρτο της Βοιωτίας, την οποία πολιορκούσε ο Λύσανδρος .

Στη μάχη που ακολούθησε, οι Σπαρτιάτες ηττήθηκαν ο Λύσανδρος φονεύθηκε (395 π.Χ.). Τότε, ο Παυσανίας Β' ζήτησε ανακωχή και εξεκένωσε την Βοιωτία, πράξη για την οποία καταδικάσθηκε ερήμην σε θάνατο από τους Σπαρτιάτες.^[1]

Αντιλακωνική Συμμαχία[]

Η ήττα και η αποχώρηση των Σπαρτιατών από τη Βοιωτία ενθάρρυνε και πολλές Ελληνικές πόλεις, όπως την Κόρινθο, τα Μέγαρα, το Άργος, τις Ευβοϊκές πόλεις, τους Ακαρνάνες, τις πόλεις της Χαλκιδικής και τη Λάρισα να συμμαχήσουν με την Θήβα και την Αθήνα. Ο αντιλακωνικός συνασπισμός που σχηματίσθηκε συνέστησε συμμαχικό συμβούλιο με έδρα την Κόρινθο.

Μάχη του Νεμέα Ποταμού (394 π.Χ)[]

Το επόμενο έτος ο Σπαρτιατικός στρατός κατευθύνθηκε στην Κορινθία και συνάντησε τους αντιπάλους του στον ποταμό Νεμέα.

Αρχηγός των Σπαρτιατικών δυνάμεων ήταν ο Αριστόδαμος με 6.000 περίπου Λακεδαιμόνιους στο δεξιό κέρας της παράταξης, 3.000 συμμάχους οπλίτες στο κέντρο, Επιδαύριους και Τροιζηνίους, ενώ στο αριστερό κέρας 1.500 Σικυώνιους. Ακόμη, ο στρατός του διέθετε 600 Λακεδαιμόνιους ιππείς, 300 Κρήτες τοξότες και 400 Ηλείους ψιλούς, συνολικά 13.500 άνδρες.

Ο συμμαχικός στρατός, με πιθανό αρχηγό τον Βοιωτό Ισμηνία, παρέταξε:

Δεξιό κέρας: 6.000 Αθηναίοι οπλίτες
Κέντρο: 7.000 Αργείους οπλίτες, 3.000 Κορίνθιους και 3.000 Ευβοείς οπλίτες
Αριστερό κέρας: 5.000 Βοιωτοί.

Επίσης, διέθετε 800 ιππείς και πλήθος ψιλών.

Η μάχη άρχισε με τους Βοιωτούς να πυκνώνουν τη φάλαγγά τους και να κινούνται προς τα δεξιά για να μην υπερφαλαγγιστούν. Ακολούθησε όλο το συμμαχικό μέτωπο με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί κενό. Οι Σπαρτιάτες νίκησαν τις 6 φυλές των Αθηναίων στα δεξιά αλλά οι υπόλοιπες 4 φυλές μαζί με τους Αργείους νίκησαν και καταδίωξαν τους αντιπάλους τους Πελοποννήσιους συμμάχους στο κέντρο. Οι Σπαρτιάτες που νίκησαν τις 6 φυλές των Αθηναίων επιτέθηκαν στους Αργείους και τους συμμάχους τους και τους έτρεψαν σε φυγή, έχοντας οι ίδιοι μόλις 8 νεκρούς. Οι σύμμαχοί τους όμως είχαν 1.100 νεκρούς και ο αντίπαλος στρατός 2.800 νεκρούς. Ο Αγησίλαος έμαθε την κατάληξη της μάχης ενώ βρισκόταν στη Θράκη, καθώς επέστρεφε στην Ελλάδα.

Ναυμαχία της Κνίδου (394 π.Χ.)[]

Το 394 π.Χ. στα στην Κνίδο, ελληνικής πόλης της Δωρίδας, διεξήχθηκε ναυμαχία μεταξύ Σπαρτιατικού και του Περσικού στόλου, με υποστήριξη του τελευταίου από Αθηναϊκή δύναμη υπό τον Κόνωνα. Ο Σπαρτιατικός στόλος υπό τον Πείσανδρο έπαθε πανωλεθρία. Αυτή η Σπαρτιατική ήττα σηματοδότησε το τέλος της Σπαρτιατικής ηγεμονίας στο Αιγαίο Πέλαγος.

Μάχη της Κορώνειας (394 π.Χ.)[]

Ο βασιλέας Αγησίλαος Β' βρισκόταν στη Βοιωτία και κατευθύνθηκε στην Κορώνεια με περίπου 20.000 άνδρες.

Πληροφορήθηκε ότι εκεί βρισκόταν και ο αντίπαλος στρατός, ο οποίος διέθετε παρόμοιες δυνάμεις και αποφάσισε κατά μέτωπο επίθεση.

Οι Λακεδαιμόνιοι νίκησαν τους Αργείους στο δεξιό άκρο και τους έτρεψαν σε φυγή.

Οι Έλληνες Ασιάτες σύμμαχοι των Σπαρτιατών νίκησαν τους Αθηναίους, τους Κορινθίους, τους Ευβοείς και τους Λοκρούς, ενώ οι Θηβαίοι έτρεψαν σε φυγή τους Φωκείς. Οι Σπαρτιάτες είχαν 350 νεκρούς, ενώ οι αντίπαλοί τους είχαν 650 νεκρούς.

Μάχη του Λεχαίου (390 π.Χ.)[]

Μετά τη μάχη της Κορώνειας ο Ιφικράτη οργάνωσε στην Αθήνα ειδικό στρατιωτικό σώμα ελαφρά οπλισμένων πελταστών.

Το 392 π.Χ. στην Κόρινθο σημειώθηκε διαμάχη μεταξύ δημοκρατικών και ολιγαρχικών, η οποία οδήγησε στην εξορία των δεύτερων. Οι εξόριστοι ολιγαρχικοί συνεργάστηκαν με τους Σπαρτιάτες για να καταλάβουν το Λέχαιο, έναν από τους δύο λιμένες της Κορίνθου.

Όμως, το 391 π.Χ. οι Κορίνθιοι, με τη βοήθεια Αθηναϊκού σώματος ελαφρά οπλισμένων πεζών (πελταστές) υπό το στρατηγό Ιφικράτη, ανακατέλαβαν το Λέχαιο.

Στη συνέχεια, ο Ιφικράτης προχώρησε σε επιδρομές εναντίον φιλολακωνικών πόλεων της Πελοποννήσου, φθάνοντας μέχρι την Αρκαδία.

Ακολούθησε μεγάλης κλίμακας επίθεση εναντίον των Κορινθίων και των Αργείων, από το βασιλέα της Σπάρτης Αγησίλαο.^[2]

Το 390 π.Χ., ο Αγησίλαος εκστράτευσε πάλι εναντίον της Κορινθιακής ενδοχώρας, με κύριο σκοπό την εξόντωση των ποιμνίων των Κορινθίων στην περιοχή του Πειραίου (στα Γεράνεια Όρη), ενώ Αργείοι και Κορίνθιοι εόρταζαν τα Ίσθμια. Αφού βοήθησε τους εξόριστους Κορίνθιους ολιγαρχικούς στο να τελέσουν εκείνοι τα Ίσθμια, άφησε ισχυρή δύναμη, αποτελούμενη από Σπαρτιάτες πολίτες, στην περιοχή του Λεχαίου. Στη συνέχεια, επέτυχε να αιχμαλωτίσει Κορινθιακή φρουρά και σημαντική λεία στην περιοχή των Γερανείων.

Όμως, η Σπαρτιατική δύναμη που παρέμεινε στο Λέχαιο υπέστη μεγάλη ήττα από τους πελταστές του Ιφικράτη στη Μάχη του Λεχαίου, έχοντας 250 νεκρούς Σπαρτιάτες πολίτες.

Το δημογραφικό και στρατιωτικό πλήγμα ήταν βαρύ για μια Σπάρτη που αντιμετώπιζε ήδη σοβαρό πρόβλημα λειψανδρίας.^[3]

Ανταλκίδεια Ειρήνη[]

Μετά τη μάχη του Λεχαίου, οι Σπαρτιάτες έστειλαν το ναύαρχό τους Ανταλκίδα να επεξεργαστεί συνθήκη ειρήνης με το Μεγάλο Βασιλέα της Περσική Αυτοκρατορία, η οποία θα επέφερε την ειρήνευση.

Ο Αρταξέρξης δέχθηκε, με τον όρο ότι θα διατηρούσε τις ελληνικές πόλεις της Μικράς Ασίας, ενώ οι πόλεις της Ελλάδας θα ήταν αυτόνομες, εκτός από τις Αθηναϊκές κτήσεις στη Λήμνο, την Ίμβρο και τη Σκύρο.

Η ειρήνη ονομάστηκε Ανταλκίδειος ή Βασίλειος ειρήνη και έγινε αναγκαστικά αποδεκτή από τις υπόλοιπες ελληνικές πόλεις (386 π.Χ.).

Ο όρος της αυτονομίας των πόλεων χρησιμοποιήθηκε στη συνέχεια από τους Σπαρτιάτες ως πρόσχημα για επέμβαση στα εσωτερικά διάφορων πόλεων και συνασπισμών, μέχρι την εποχή της ανόδου της δύναμης της Θήβας, υπό τους Επαμεινώνδα και Πελοπίδα.

Υποσημειώσεις[]

↑ Ιστορία Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών, 1972, τ. Γ1, σελ. 355-356
↑ Ιστορία Ελληνικού Έθνους, σελ. 372-373
↑ Ιστορία Ελληνικού Έθνους, σελ. 374-375

Εσωτερική Αρθρογραφία[]

Βιβλιογραφία[]

Charles D. Hamilton: Sparta's bitter victories. Politics and diplomacy in the Corinthian war. Cornell University Press, Ithaca, N.Y. 1979, ISBN 0-8014-1158-0.
Simon Hornblower: The Greek World. 479-323 Bc. Routledge, London 2006, ISBN 0-415-15344-1 (Routledge History of the ancient world), S. 210 ff.
Karl-Wilhelm Welwei: Das klassische Athen. Demokratie und Machtpolitik im 5. und 4. Jahrhundert. Primus-Verlag, Darmstadt 1999, ISBN 3-89678-117-0.

Ιστογραφία[]

Κίνδυνοι Χρήσης

Αν και θα βρείτε εξακριβωμένες πληροφορίες
σε αυτήν την εγκυκλοπαίδεια
ωστόσο, παρακαλούμε να λάβετε σοβαρά υπ' όψη ότι
η "Sciencepedia" δεν μπορεί να εγγυηθεί, από καμιά άποψη,
την εγκυρότητα των πληροφοριών που περιλαμβάνει.

"Οι πληροφορίες αυτές μπορεί πρόσφατα
να έχουν αλλοιωθεί, βανδαλισθεί ή μεταβληθεί από κάποιο άτομο,
η άποψη του οποίου δεν συνάδει με το "επίπεδο γνώσης"
του ιδιαίτερου γνωστικού τομέα που σας ενδιαφέρει."

Πρέπει να λάβετε υπ' όψη ότι
όλα τα άρθρα μπορεί να είναι ακριβή, γενικώς,
και για μακρά χρονική περίοδο,
αλλά να υποστούν κάποιο βανδαλισμό ή ακατάλληλη επεξεργασία,
ελάχιστο χρονικό διάστημα, πριν τα δείτε.

Επίσης,
Οι διάφοροι "Εξωτερικοί Σύνδεσμοι (Links)"
(όχι μόνον, της Sciencepedia
αλλά και κάθε διαδικτυακού ιστότοπου (ή αλλιώς site)),
αν και άκρως απαραίτητοι,
είναι αδύνατον να ελεγχθούν
(λόγω της ρευστής φύσης του Web),
και επομένως είναι ενδεχόμενο να οδηγήσουν
σε παραπλανητικό, κακόβουλο ή άσεμνο περιεχόμενο.
Ο αναγνώστης πρέπει να είναι
εξαιρετικά προσεκτικός όταν τους χρησιμοποιεί.

- Μην κάνετε χρήση του περιεχομένου της παρούσας εγκυκλοπαίδειας
αν διαφωνείτε με όσα αναγράφονται σε αυτήν

>>Διαμαρτυρία προς την wikia<<

- Όχι, στις διαφημίσεις που περιέχουν απαράδεκτο περιεχόμενο (άσεμνες εικόνες, ροζ αγγελίες κλπ.)

[1] Ιστορία Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών, 1972, τ. Γ1, σελ. 355-356

[2] Ιστορία Ελληνικού Έθνους, σελ. 372-373

[3] Ιστορία Ελληνικού Έθνους, σελ. 374-375

[1]

[2]

[3]