Κοσμογονία
- Επιστημονικός Κλάδος της Θρησκειακής Κοσμολογίας
Ετυμολογία[]
Η ονομασία "Κοσμογονία" σχετίζεται ετυμολογικά με την λέξη " Κόσμος".
Εισαγωγή[]
Η θεωρία που ασχολείται με τον τρόπο που δημιουργήθηκε το Σύμπαν.
Ταξινομία[]
Υπάρχουν δύο κλάδοι της κοσμογονίας:
- η γενική κοσμογονία και
- η μικροκοσμογονία.
Η γενική κοσμογονία ασχολείται με τη μελέτη του Σύμπαντος και
η Μικροκοσμογονία με τη μελέτη του Ηλιακού Συστήματος.
Κοσμογονία και Θρησκεία[]
Παίρνοντας αφορμή την απορία τους και το θαυμασμό τους για τον κόσμο, θέλησαν να δώσουν μια εξήγηση για τη δημιουργία του. Οι περισσότερες θεωρίες που αναπτύχθηκαν στηρίζονταν σε θρησκευτικούς λόγους και αντιλήψεις εκείνης της εποχής. Μόνο σε ελάχιστες περιπτώσεις η κοσμογονία των αρχαίων λαών στηριζόταν σε ορισμένες παρατηρήσεις σοφών της εποχής, που δεν είχαν όμως στη διάθεσή τους τα απαραίτητα όργανα.
Λαοί της Ανατολής[]
Οι πρώτοι που άρχισαν να μελετούν την Κοσμογονία ήταν οι Αιγύπτιοι, οι Κινέζοι και οι Βαβυλώνιοι, γύρω στο 3.500 π.Χ. Τότε πίστευαν ότι η Γη είναι επίπεδη και στρογγυλή. Στη μέση ακριβώς αυτής της Γης βρισκόταν η κατοικία τους και γύρω άλλοι τόποι, άγνωστοι ή γνωστοί, όπου κατοικούσαν εχθροί. Άλλοι πίστευαν ότι γύρω από τη Γη υπήρχε θάλασσα (ο ωκεανός). Οι Αστέρες του Ουρανού θεωρούνταν άρματα των θεών. Πέρα όμως από αυτά απλωνόταν το χάος.
Κοσμογονία και Φιλοσοφία[]
Οι Έλληνες σοφοί, όπως ο Θαλής ο Μιλήσιος, ο Αναξίμανδρος, ο Πυθαγόρας, ο Ερατοσθένης κι ο Αρίσταρχος μελέτησαν για πρώτη φορά τη Γη και τα ουράνια σώματα μ' επιστημονική διάθεση. Έτσι ο Αρίσταρχος τον 3ο αιώνα π.Χ. διατύπωσε τη θεωρία που λέει ότι η Γη κι οι υπόλοιποι πλανήτες κινούνται γύρω από τον ήλιο.
Ηλιακό Σύστημα[]
Η αλήθεια όμως αυτή, που αναγνωρίζεται σήμερα, δεν έγινε τότε δεκτή. Έτσι πέρασαν πολλοί αιώνες ώσπου ο Πολωνός αστρονόμος Κοπέρνικος, έχοντας υπόψη του τα στοιχεία του Ερατοσθένη, ανάπτυξε τη θεωρία του ηλιακού συστήματος που τελειοποίησε ο Κέπλερ. Το πιο δύσκολο όμως κι άλυτο μέχρι τότε ερώτημα ήταν πώς γεννήθηκε το σύμπαν και το ηλιακό σύστημα.
Νεώτερες Απόψεις[]
Το 18ο αιώνα, ο Γάλλος αστρονόμος Λαπλάς ανάπτυξε τη θεωρία ότι οι πλανήτες έγιναν από ύλη που αποσπάστηκε από τον ήλιο εξαιτίας της φυγόκεντρης δύναμης.
Η ύλη αυτή βρισκόταν σε αέρια κατάσταση κι ήταν πολύ θερμή. Σιγά - σιγά όμως ψύχθηκε, στερεοποιήθηκε και χωρίστηκε σε πολλά κομμάτια, που περιστρέφονται γύρω από τον ήλιο κι αποτελούν τους πλανήτες.
Το 1900 διατυπώθηκε κι άλλη μια θεωρία από τους Τσάμπερλαιν και Μούλτον. Σύμφωνα με αυτός ένα μεγάλος αστέρας διήλθε πλησίον του Ήλιου και έτσι έγινε η αιτία να εκτιναχθούν προς το διάστημα πολύ μεγάλες μάζες από την ύλη του. Ο Τζέφρεϊ συμπλήρωσε αυτή τη θεωρία λέγοντας ότι ο αστέρας αυτός συγκρούσθηκε με τον Ήλιο, με αποτέλεσμα να διαφύγουν από αυτόν τεράστια τμήματα. Αλλά ούτε και αυτή η θεωρία ήταν ικανοποιητική.
Το 1944, ο Γερμανός Βαϊτσέκερ είπε ότι ο Ήλιος, διερχόμεος κατά την κίνησή του από περιοχές με περισσότερη διαστρική ύλη και πυκνότερη, παράσυρε μαζί του ένα περίβλημα από σκόνη και αέρια, που έφθασε το 1/10 της αρχικής του μάζας. Από το στροβιλισμό τους, τα μόρια της ύλης αυτής συμπυκνώθηκαν σε σφαιρικές δίνες και δημιούργησαν τους πλανήτες. Μεγάλες επίσης δυσχέρειες στις κοσμογονικές γενικά θεωρίες προβάλλουν τα φαινόμενα των νέων ή πρόσκαιρων αστέρων, η εξέλιξή τους κατά το φάσμα και τη μορφή σε πλανητοειδείς νεφελοειδείς, οι ιδιοτροπίες των μικρής ή μεγάλης περιόδου μεταβλητών αστέρων, η σχέση των αστέρων WΟLF - RΑYEΤ με τους νεφελοειδείς και με τους απλανείς.
Μεγάλη προώθηση στις ανθρώπινες γνώσεις για τη λύση του πολύπλοκου κοσμογονικού προβλήματος πρόσφεραν οι κατά τα τελευταία χρόνια πρόοδοι των αστροφυσικών ερευνών. Η φασματοσκοπική μελέτη των απλανών επέτρεψε την κατάταξή τους σε ομάδες με βάση το φασματικό τους τύπο, καθένας απ' τους οποίους συνδέεται στενότατα με τη θερμοκρασία, τη μάζα, την πυκνότητα, το χρώμα και την ηλικία των ουράνιων σωμάτων. Η κατάταξη των απλανών με βάση το φάσμα τους, αποτέλεσε τον πολυτιμότερο οδηγό για την ανεύρεση των ιχνών της αστρικής εξέλιξης.
Πρέπει επίσης να αναφέρουμε ορισμένα πράγματα για το σχηματισμό των δορυφόρων των πλανητών. Κατά το σχηματισμό του δορυφόρου, κάθε πλανήτης αποτελεί ακόμα νεφελώδη μάζα, που αφού ψύχεται και συστέλλεται διέρχεται από τα ίδια στάδια, από όπου διέρχεται κι η αρχική νεφέλη απ' όπου σχηματίστηκε ο ήλιος. Δηλ. αφού λάβει σχήμα σφαίρας, εξογκώνεται στον ισημερινό και στη συνέχεια, από το εξόγκωμα αυτό αποσπάται ένας δακτύλιος από όπου διαμορφώνεται ένας δορυφόρος ή σμήνος από δορυφόρους που στρέφονται σε δικές τους τροχιές γύρω απ' τον πλανήτη, όπως π.χ. συμβαίνει στην περίπτωση του Κρόνου.
Επίσης αναφέρουμε ορισμένα γενικά για το ιστορικό της εξέλιξης της Γης. Η Γη αποτελούσε στην αρχή ένα τμήμα μιας κεντρικής νεφέλης από όπου αποσπάστηκε μετά.
Η ζωή της κεντρικής αυτής νεφέλης περιλαμβάνει δύο στάδια:
- Το αστρικό, κατά το οποίο εξακολουθεί να ψύχεται και συγκεντρώνεται μέχρι να υγροποιηθεί και κατόπιν να στερεοποιηθεί η επιφάνεια της και
- το πλανητικό που αρχίζει αφ' ότου σχηματιστεί στερεός φλοιός. Η εμφάνιση αυτού του φλοιού αποχωρίζει πολλά αέρια από το διάπυρο πυρήνα και έτσι σχηματίζεται μια ατμόσφαιρα από υδρογόνο, οξυγόνο κι άλλα αέρια, που ψύχονται μόλις βρεθούν σε κατάλληλες συνθήκες και σχηματίζουν διάφορες ενώσεις όπως νερό, που στη συνέχεια πέφτει στο στερεό φλοιό και επιδρά χημικά.
Υποσημειώσεις[]
Εσωτερική Αρθρογραφία[]
Βιβλιογραφία[]
Ιστογραφία[]
Κίνδυνοι Χρήσης |
---|
Αν και θα βρείτε εξακριβωμένες πληροφορίες "Οι πληροφορίες αυτές μπορεί πρόσφατα Πρέπει να λάβετε υπ' όψη ότι Επίσης, |
- Μην κάνετε χρήση του περιεχομένου της παρούσας εγκυκλοπαίδειας
αν διαφωνείτε με όσα αναγράφονται σε αυτήν
- Όχι, στις διαφημίσεις που περιέχουν απαράδεκτο περιεχόμενο (άσεμνες εικόνες, ροζ αγγελίες κλπ.)