Νεολατινική Αυτοκρατορία
- Μία Αυτοκρατορία
Ετυμολογία[]
Η ονομασία "Νεολατινική" σχετίζεται ετυμολογικά με την λέξη "Λάτιο".
Εισαγωγή[]
Η Λατινική Αυτοκρατορία ή Λατινική Αυτοκρατορία της Κωνσταντινούπολης ή Ρωμανία ήταν το κράτος που δημιουργήθηκε από τους Σταυροφόρους της 4ης Σταυροφορίας μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης το 1204 και διατηρήθηκε μέχρι το 1261, οπότε η Κωνσταντινούπολη ανακαταλήφθηκε από τους Βυζαντινούς της Νίκαιας.
Προοριζόταν να γίνει η νόμιμη συνέχεια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας από τους Δυτικούς.
Αυτοί διαμοίρασαν τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία μεταξύ τους και θα ακολουθούσαν το Βυζαντινό τυπικό των αυτοκρατόρων ώστε να δείξουν στους εντόπιους ότι τίποτα δεν άλλαζε.
Οι Βενετοί θα αποκτούσαν τα 3/8 της επικράτειας.
Πρώτος Λατίνος αυτοκράτορας εκλέχθηκε ο Βαλδουίνος Α' της Φλάνδρας.
Νέα κράτη υποτελή στον Λατίνο αυτοκράτορα δημιουργούνταν όπως:
- το Φραγκική Μακεδονία ("Βασίλειο της Θεσσαλονίκης"),
- το Φραγκική Αττική ("Δουκάτο των Αθηνών") και
- το Φραγκική Πελοπόννησος ("Πριγκιπάτο της Αχαΐας").
Η Εκκλησία της Κωνσταντινούπολης υποτάχθηκε στην εξουσία του Πάπα της Ρώμης και ένας Λατίνος Πατριάρχης εκλέχθηκε στην Κωνσταντινούπολη.
Το νέο κρατικό μόρφωμα θα διευκόλυνε τις επιχειρήσεις των σταυροφόρων.
Οι ελπίδες που δημιουργήθηκαν, όμως, αποδείχθηκαν φρούδες πολύ σύντομα. Τα εδάφη της νεότευκτης αυτοκρατορίας έπρεπε να κατακτηθούν. Η αντίδραση των εντόπιων ήταν περιορισμένη αλλά όχι ανύπαρκτη.
Η σύγκρουση με τη Βουλγαρία καθώς και τα κράτη που ίδρυσαν οι ίδιοι οι Βυζαντινοί δηλαδή:
- Βυζαντινή Ήπειρος ("Δεσποτάτο της Ηπείρου"),
- Βυζαντινή Βιθυνία ("Αυτοκρατορία Νίκαιας"),
η έλλειψη πόρων και ενισχύσεων, η περιστασιακή και πολλές φορές ανύπαρκτη υποστήριξη από τη Δύση ήταν οι αιτίες που οδήγησαν στην κατάλυση της Λατινικής Αυτοκρατορίας το 1261 με την ανακατάληψη της Κωνσταντινούπολης από τους Βυζαντινούς της Νίκαιας.
Λατίνοι Αυτοκράτορες[]
- Βαλδουίνος Α' της Φλάνδρας 1204 - 1205
- Ερρίκος της Φλάνδρας 1206 - 1216
- Πέτρος ντε Κουρτεναί 1217
- Υολάνδη της Φλάνδρας 1217 - 1219
- Ροβέρτος Α' ντε Κουρτεναί 1221 - 1228
- Βαλδουίνος Β', 1228 - 1261
- υπό την επιτροπεία του Ιωάννου Βρυέννιου το διάστημα 1229 - 1237
Τιττλούχοι αυτοκράτορες[]
Μετά την κατάλυση της Αυτοκρατορίας το 1261, ο τίτλος συνέχισε να υφίσταται "στην εξορία" και να διεκδικείται από μια σειρά τιτλούχων αυτοκρατόρων:
- Βαλδουίνος Β' 1261 - 1273
- Φίλιππος Α' του Κουρτεναί 1273 - 1283
- Αικατερίνη Α' του Κουρτεναί 1283 - 1308, μαζί με τον σύζυγό της Κάρολο του Βαλουά από το 1301
- Αικατερίνη Β' του Βαλουά 1308 - 1346 μαζί με τον σύζυγό της, Φίλιππο Β' του Τάραντα (ως Φίλιππο Β')
- Φίλιππος Β' 1313 - 1332
- Ροβέρτος Β' του Τάραντος 1346 - 1364
- Φίλιππος Γ' του Τάραντα 1364 - 1373
- Ιάκωβος των Μπω 1373 - 1383
Ο Ιάκωβος κληροδότησε τους τίτλους του στον δούκα Λουδοβίκο Α' της Ανδεγαβίας, αλλά ο Λουδοβίκος και οι απόγονοί του δεν τους χρησιμοποίησαν ποτέ.
Υποσημειώσεις[]
Εσωτερική Αρθρογραφία[]
Βιβλιογραφία[]
Ιστογραφία[]
Κίνδυνοι Χρήσης |
---|
Αν και θα βρείτε εξακριβωμένες πληροφορίες "Οι πληροφορίες αυτές μπορεί πρόσφατα Πρέπει να λάβετε υπ' όψη ότι Επίσης, |
- Μην κάνετε χρήση του περιεχομένου της παρούσας εγκυκλοπαίδειας
αν διαφωνείτε με όσα αναγράφονται σε αυτήν
- Όχι, στις διαφημίσεις που περιέχουν απαράδεκτο περιεχόμενο (άσεμνες εικόνες, ροζ αγγελίες κλπ.)