Λιλίθεια
Lilith , Λίλιθ
H Λιλίθεια και η Εύα στον Παράδεισο. Η Λίλιθ, υπό την μορφή ανθρωπόμορφου όφεως, αποκαλύπτει στην αγνή Εύα τον καρπό της Γνώσης, ή ακριβέστερα κατά την αποκρυφιστική ερμηνεία, την ερωτική (και όχι μόνον) ανεξαρτησία από τον άνδρα σύντροφό της.
- Mία θεότητα της Σουμεριακής Θρησκείας.
Ετυμολογία[]
Η ονομασία "Lilith" σχετίζεται ετυμολογικά με την Σουμεριακή λέξη "Lil" ( = αέρας, φως, ενέργεια κ.α.)
Το όνομά της κατά πάσα πιθανότητα προέρχεται από την Σουμεριανή θεότητα "Λιλλάκε" και σημαίνει (σε ελεύθερη μετάφραση) «η Θεϊκή Γυναίκα».
Αρχική Προέλευση[]
Η Λίλιθ ως η ενσάρκωση της θηλυκής τελειότητας
Η Λιλίθεια ως θεότητα αντίστοιχη με την Ελληνική Αφροδίτη
Εμφανίζεται για πρώτη φορά, την 3η και 2η χιλιετηρίδα π.Χ., σε αρχαία Σουμερικά μυστικιστικά κείμενα και ενεπίγραφα αντικείμενα ως "Λιλλάκε", που θεωρούνταν ως το απόκρυφο όνομα της θεάς Μπελίλι.
Αρκετά μεταγενέστερα, αναφέρεται στους Καναΐτες με το όνομα Μπααλάτ (που είναι παράφραση του «Μπελίλι») .
Η Λίλιθ επίσης αντιστοιχίζεται με τις θεότητες Abyzu και Ardat Lili.
Ενώ στην Σουμερία η Λίλιθ ήταν αρχικά αυτοτελής θεότητα, αργότερα, θεωρήθηκε ως η "αριστερά χείρα" της Μεγάλης Θεάς Ινάννειας (Inanna). Την υπηρετούσε φέροντας άνδρες στον ναό της, για να την υπηρετήσουν μαζί με τις ιέρειες.
Τέλος, στους Σημιτικούς λαούς της Μεσοποταμίας είχε χαρακτηριστικά παρόμοια με αυτήν της Νινολίλειας, (Ninlil) Σουμέριας θεάς των καταστροφικών ανέμων και καταιγίδων.
Αργότερα στην Ανατολή παρομοιάσθηκε με την Lamashtu, ένα δαιμονικό θηλυκό πνεύμα γνωστό στην Συρία ως η δολοφόνος των βρεφών. Εδώ απέκτησε και τους χαρακτηρισμούς:
- ως πτερωτός θηλυκός δαίμονας της νύκτας (Talmud),
- ως επικίνδυνο βαμπίρ και Succubus (Zohar),
- ως η μητέρα των Incubi και Succubi και
- ως νυκτερινή γλαύξ ( = κουκουβάγια) (Βίβλος).
Μερικοί ερευνητές θεωρούν που υπήρξε ταύτισή της με διάφορες αρχαίες θεότητες όπως η Εκάτη, η Περσεφόνη, η Ινδική Κάλι και άλλες.
Λίγο αργότερα την εμφανίζεται στις Εβραϊκές δοξασίες ως θηλυκός δαίμονας της ερήμου.
Η πρώτη «επίσημη» εμφάνισή της στην Εβραϊκή και Χριστιανική θρησκεία με το όνομα Λίλιθ, γίνεται με μια πολύ σύντομη αναφορά στην Βίβλο αναφέροντάς την και πάλι ως δαίμονα, καθώς και στα κείμενα της Νεκρής Θάλασσας.
Λίλιθ και Μυστικισμός[]
Η μυστικιστική Λίλιθ Καλλιτεχνική αναπαράσταση
Στα Καββαλιστικά κείμενα η Λίλιθ αναφέρεται κυρίως ως σύντροφος του Σαμαήλ (δηλ. του Σατανά) και ως η θηλυκή έκφρασή του.
Αναφέρεται επίσης και ως η προσωποποίηση του πειρασμού καθώς και ως το πρώτο Succubus που επιτιθόταν στον Αδάμ ενώ αυτός κοιμόταν.
Στον Καββαλιστικό θεοσοφικό μυστικισμό (Qabbalah), η Λίλιθ συσχετίζεται με την θέση της Σελήνης στο Qliphotic Tree, τον "Κόσμο των Επιπέδων" που εμπεριέχει την "αρνητική" και σκοτεινή ενέργεια.
Κρυπτοχριστιανική Παρουσίαση[]
Η Λιλίθεια ως η άλλη υπόσταση του βιβλικού όφεως
Η Λίλιθ ως "Μαύρη Σελήνη ή ως αντιπρόσωπος της σκοτεινής πλευράς της Σελήνης
Λιλίθεια, ως ο υπέρτατος θηλυκός άρχων των Δαιμόνων
Η Λίλιθ καταδεικνύει στον Αδάμ την ισχυρή επιθετική και καταχθόνια πλευρά της γυναίκας
H Λίλιθ "εμφυσά" στην αγνή Εύα την, σκοτεινή και επιθετική, θηλυκή πλευρά
Λιλίθεια.
Σύμφωνα με αποκρυφιστικά κείμενα της Εβραϊκής Θρησκείας η ιστορία της θηλυκής ανθρώπινης παρουσίας δεν ξεκινά από την Εύα, αλλά από την Λίλιθ που υπήρξε το πρώτο δημιούργημα του Θεού για να συντροφεύσει τον Αδάμ, και όχι μετά την δημιουργία του Αδάμ, αλλά ταυτόχρονα.
Ο Θεός είχε ήδη δημιουργήσει όλα τα ζωντανά πλάσματα της Γης φυλετικά διαχωρισμένα (δηλ. σε αρσενικά και θηλυκά). Προφανώς και το ανθρώπινο είδος δεν θα μπορούσε αποτελούσε εξαίρεση.
Έτσι, ως επιστέγασμα της Θεϊκής δημιουργίας ήταν το ανθρώπινο ζεύγος: Ο Αδάμ και η Λίλιθ, που δημιουργήθηκαν ταυτόχρονα.
Το ζεύγος ζούσε ευτυχισμένο μέσα στον Παράδεισο (ή κήπο της Εδέμ (δηλ. τον πανέμορφο κήπο που είχε δημιουργήσει ο Θεός γι’ αυτούς), μέχρι που ο Σατανάς ενεπλάκη στην υπόθεση, διδάσκοντας στην Λίλιθ ότι η ερωτική πράξη δεν είναι μόνον αναπαραγωγή αλλά και για απόλαυση.
Η Λίλιθ με την σειρά της διδάσκει το ίδιο στον Αδάμ. Ο Θεός όμως είχε αντίθετη γνώμη και δεν το ενέκρινε. Χαρακτήρισε την ερωτική πράξη απαγορευμένη απόλαυση όταν δεν γίνεται για αναπαραγωγή και εξοργισμένος εξόρισε την Λίλιθ από τον κήπο της Εδέμ.
Σύμφωνα με άλλη παραλλαγή, ενός Σημιτικού μύθου, η Λίλιθ να αρνείται την σεξουαλική επιβολή του Αδάμ (δηλ. την "από κάτω" σεξουαλική στάση) και σε στιγμή πικρίας εκφώνισε το ιερότερο των ονομάτων του Θεού (κάτι που για τις αρχαίες θρησκείες αποτελούσε την ύψιστη βλασφημία), με αποτέλεσμα να διωχθεί από τον Θεό στην έρημο.
Η Λίλιθ περιπλανήθηκε μόνη και καταδικασμένη να μην επιστρέψει στον Εδεμικό κήπο, μέχρι που την επαναπροσέγγισε ο Σατανάς (Lucifer) και την έλαβε ως σύζυγο.
Στο μεταξύ ο Θεός παρατηρώντας την λύπη του Αδάμ, αποφάσισε να στείλει τρείς Αγγέλους να συναντήσουν την Λίλιθ και να την πείσουν να επιστρέψει. Οι τρείς αυτοί Άγγελοι ήταν ο Σανβί, ο Σανσαβί και ο Σαμεγκελάφ.
Οι Άγγελοι αναζήτησαν την συνάντησαν σε έναν τόπο κοντά στην Ερυθρά Θάλασσα. Αλλά στο μεταξύ η Λίλιθ είχε μεταλλαχθεί σε δαίμονα και είχε μάλιστα αποκτήσει πάμπολλα τέκνα με τον Σατανά.
Οι Άγγελοι της ανέφεραν ότι ο Θεός και ο Αδάμ την συγχωρούν και ζητούν να επιστρέψει, αλλά η Λίλιθ απάντησε με βρισιές. Τότε οι Άγγελοι απαίτησαν να γυρίσει πίσω, απειλώντας την ζωή των τέκνων της. Η απάντηση της Λίλιθ όμως ήταν και πάλι αρνητική, προσθέτοντας μάλιστα κατάρες για τα τέκνα και τους απογόνους του Αδάμ.
Μετά και από αυτήν την άρνηση, οι Άγγελοι τήρησαν την απειλή τους σκοτώνοντας τα εκατό τέκνα της και επέστρεψαν στον κήπο της Εδέμ.
(Από εκείνη την στιγμή, η Λίλιθ απέκτησε και τον τίτλο της παιδοκτόνου, που επιτίθεται στις έγκυες γυναίκες που φέρουν αρσενικό έμβρυο καθώς και στα αρσενικά βρέφη και τα πνίγει στον ύπνο τους, για εκδίκηση).
Η ιστορία συνεχίζεται αναφέροντας πως όταν οι Άγγελοι επέστρεψαν και ανέφεραν στον Θεό το περιστατικό, εκείνος για να παρηγορήσει τον Αδάμ, δημιούργησε άλλη μια γυναίκα την Εύα, που όμως δεν ήταν τέλειο δημιούργημα, όσο υπήρξε αρχικά η Λίλιθ, καθόσον η Εύα δημιουργήθηκε από ένα πλευρό του Αδάμ.
Στην συνέχεια τα γεγονότα εξελίχθηκαν σύμφωνα με όσα αναφέρονται στη Γένεση της Βίβλου.
Ωστόσο, σύμφωνα με μυθικές αναφορές, η Λίλιθ επιστρέφει στην Εδέμ, με την μορφή του Ερπετού (όφεως) (θέλοντας προφανώς να λάβει εκδίκηση για τα προγενόμενα), και δελεάζει την Εύα με το καρπό (μήλο) του Δέντρου της Γνώσης.
Η επιστροφή στην Εδέμ (έστω και με την καταστροφική της επίδραση) αλλά ταυτόχρονα και η συνέχιση της ατίθασης στάσης της απέναντι στον νέο σύζυγό της "Πρίγκιπα του Σκότους" (Lucifer), τον εξόργισε με αποτέλεσμα την δεύτερη εξορία της στην έρημο.
Στην συνέχεια, η Λίλιθ εμφανίζεται στον Κάιν (μετά την δολοφονία του Άβελ, κατά την εξορία που του επέβαλλε ο Θεός), συνευρίσκεται μαζί του, και αποκτά απογόνους. Έτσι, λοιπόν το "γενετικό υλικό" του ανθρώπινου είδους «μολύνθηκε» από την δαιμονική πλευρά της Λίλιθ.
Λίλιθ και Αποκρυφισμός[]
Λιλίθεια.
Εξ αιτίας της συμμετοχής των "γονιδίων" της Λίλιθ στα κύτταρα των ανθρώπων, σύμφωνα με τους αποκρυφιστές, προέκυψε η τελετουργία της βάπτισης.
Κατά την βάπτιση λοιπόν εξορκίζεται η "Λιλίθεια" συνιστώσα του ανθρώπου. Έτσι εξηγείται και η δοξασία να μην πεθάνει κανείς αβάπτιστος καθώς, δήθεν, οι αβάπτιστοι νεκροί μετατρέπονται σε δαίμονες (δηλ. βρυκόλακες) που πίνουν το αίμα των ανθρώπων. Ως το πρώτο βαμπίρ, που ήρθε στον Κάιν αφού αυτός εγκαταλείφθηκε από τον Θεό για τον φόνο του Άβελ, και μαζί άρχισαν την εξάπλωση του Βαμπιρισμού στον κόσμο.
Επίσης σύμφωνα με μία αποκρυφιστική παραλλαγή η Λίλιθ είναι η μητέρα των "Lilum", των Γήινων δαιμόνων.
Ρωμαϊκή και Μεσαιωνική Παρουσίαση[]
Ο χαρακτήρας της Λίλιθ έχει πλέον «πρωταγωνιστικό ρόλο» στις δοξασίες που σχετίζονται με το Σκότος και η πρώτη σοβαρή αναφορά της γίνεται στο Εβραϊκό Ταλμούδ.
Στην Μεσαιωνική θρησκευτική ζωγραφική, όπου αναπαριστάται ως ο πειρασμός του Αδάμ και της Εύας (ο απαγορευμένος καρπός) είτε ως φίδι με γυναικείο κεφάλι είτε ακόμα μερικές φορές ως κανονική γυναίκα που τους προσφέρει τον καρπό. Αυτό προφανώς οδηγεί στην ταύτιση της με τον βιβλικό "όφιν" (φίδι) του κήπου της Εδέμ.
Σύγχρονη Μετεξέλιξη[]
Η Λίλιθ, η Μαύρη Σελήνη Καλλιτεχνική αναπαράσταση
Η Λίλιθ. Σύγχρονη Μετεξέλιξη
ΦΘάνοντας στον 19ο αιώνα, η Λίλιθ απολαμβάνει για άλλη μια φορά την διασημότητα μέσω του ψυχολόγου Κάρλ Young, που την χρησιμοποιεί ως έκφραση και προσωποποίηση της "αρσενικής" πλευράς της γυναίκας αλλά και του "animus", δηλαδή την "θηλυκή" πλευρά του άνδρα.
Ταυτόχρονα εξελίσσεται και ως σύμβολο θηλυκότητας στο φεμινιστικό κίνημα. Πάμπολλες φεμινίστριες την θεωρούν ως το αυθεντικό θηλυκό ίνδαλμα που απαρνείται ακόμα και τον κήπο της Εδέμ για χάρη της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας της, ενώ παράλληλα η δαιμονική πλευρά της τώρα παραμερίζεται και απορρίπτεται.
Τα νεοπαγανιστικά κινήματα (όπως το Wicca) αποδέχονται την Λίλιθ ως Θεότητα-Προστάτιδα της σκοτεινής γυναικείας πλευράς αλλά και του γυναικείου ερωτισμού, θέλοντας έτσι να δείξουν ότι αντιτίθενται στην φαλλοκρατική καθημερινότητα.
Λατρεύεται ωστόσο και στην σύγχρονη εποχή και από διάφορες παραθρησκευτικές οργανώσεις ("σκοτεινά τάγματα") με την αρχική της μορφή, ως "Πριγκήπισσα του Σκότους" καθώς και ως Ηγέτιδα των άυλων βαμπίρ (incubi & succubi).
Εσωτερική Αρθρογραφία[]
Βιβλιογραφία[]
Ιστογραφία[]
 Κίνδυνοι Χρήσης
|
|---|
|
Αν και θα βρείτε εξακριβωμένες πληροφορίες "Οι πληροφορίες αυτές μπορεί πρόσφατα Πρέπει να λάβετε υπ' όψη ότι Επίσης, |
- Μην κάνετε χρήση του περιεχομένου της παρούσας εγκυκλοπαίδειας
αν διαφωνείτε με όσα αναγράφονται σε αυτήν
- Όχι, στις διαφημίσεις που περιέχουν απαράδεκτο περιεχόμενο (άσεμνες εικόνες, ροζ αγγελίες κλπ.)