Science Wiki
Advertisement

Ρωμαϊκή Θρησκεία

Roman religion


Altar-Olympians-01-goog

βωμός
Ολύμπιοι Θεοί

God-Creator-04-goog

Θεός
Θρησκεία
Θεοί Γης
Θρησκείες Γης
Σουμεριακή Θρησκεία
Ακκαδική Θρησκεία
Βαβυλωνιακή Θρησκεία
Ασσυριακή Θρησκεία
Χετταϊκή Θρησκεία
Χαναναϊκή Θρησκεία
Φοινικική Θρησκεία
Αιγυπτιακή Θρησκεία
Ολυμπιακή Θρησκεία
Ρωμαϊκή Θρησκεία

- Μία αρχαία Θρησκεία της Ιταλικής Χερσονήσου.

Ετυμολογία[]

Η ονομασία "Ρωμαϊκή" σχετίζεται ετυμολογικά με την λέξη " Ρώμη".

Εισαγωγή[]

Η Ρωμαϊκή Μυθολογία είναι δυνατόν να εξεταστεί σε δύο διακριτά τμήματα.

  • Το ένα τμήμα της, ύστερο και φιλολογικό, σχετίζεται κυρίως με τις επιδράσεις που δέχθηκε από την Ελληνική Μυθολογία.
  • Το άλλο κυρίως πρώιμο και λατρευτικό, λειτουργούσε με έναν τρόπο διαφορετικό από εκείνον της Ελληνικής μυθολογίας.

Η φύση του πρώιμου ρωμαϊκού μύθου[]

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι οι αρχαίοι Ρωμαίοι δεν είχαν μύθους, έως ότου τουλάχιστον οι ποιητές τους άρχισαν να δανείζονται τα ελληνικά πρότυπα στην ύστερη περίοδο της Ρωμαϊκής δημοκρατίας.

Ως αποτέλεσμα οι Ρωμαίοι δεν είχαν τους αναγκαίους κοσμογονικούς μύθους για τους θεούς τους, όπως για παράδειγμα η Γιγαντομαχία ή η Τιτανομαχία.

Αυτό που διέθεταν, όμως, οι Ρωμαίοι (πιθανώς εξαιτίας της αλληλεπίδρασής τους με τους Ετρούσκους) ήταν:

  • ανεπτυγμένο τελετουργικό σύστημα, ομάδες ιερέων και "συμπλέγματα" σχετικών θεοτήτων, κυρίως συνδεδεμένων με την Φύση.
  • πλούσιο πλέγμα ιδρυτικών μύθων για την ίδρυση και την άνοδο της πόλης τους, στο οποίο εμπλέκονταν και ανθρώπινοι χαρακτήρες, με θεϊκές παρεμβάσεις κατά περίπτωση.

Πρώιμη Θεογονία[]

Το ρωμαϊκό διανοητικό πρότυπο ανέπτυξε έναν πολύ διαφορετικό τρόπο καθορισμού και σκέψης περί της έννοιας της θεότητας από αυτόν που αναπτύχθηκε στην Ελλάδα.

Για παράδειγμα, αν ρωτούσε κανείς έναν Έλληνα για τη Δήμητρα, πιθανώς να απαντούσε με τον πολύ γνωστό μύθο της θλίψης της για την αρπαγή της Περσεφόνης από τον Πλούτωνα.

Ένας αρχαίος Ρωμαίος, αντίθετα, θα ανέφερε ότι η Κέρες-Δήμητρα είχε έναν επίσημο ιερέα που ονομαζόταν φλάμις (flamen), δηλαδή στεφανηφόρος, που ήταν νέος ανάμεσα στους ιερείς του Δία Jupiter αλλά αρχαιότερος ανάμεσα στους ιερείς της Φλόρας και της Πομόνας. Πιθανώς, επίσης, να συμπλήρωνε ότι η θεά αποτελεί τριάδα μαζί με άλλους δύο αγροτικούς θεούς, τον Λίβυρο (Liber) και την Λίβυρα.

Κατόπιν θα συνέχιζε να αναφέρει όλους τους ελάσσονες θεούς με τις ιδιότητές τους: Sarritor (ωρίμανση), Messor (συγκομιδή), Convector (μεταφορά), Conditor (αποθήκευση), Insitor (σπορά) και πολλούς άλλους.

Έτσι διαμορφώθηκε η Ρωμαική "μυθολογία", τουλάχιστον όσον αφορά στους θεούς, όχι από αφηγήσεις της θεϊκής επιφάνειας αλλά με διασυνδέσεις και περίπλοκες εσωτερικές σχέσεις ανάμεσα στους θεούς και τους θεούς ή τους θεούς και τους ανθρώπους.

Η αρχική θρησκεία της πρώιμης περιόδου τροποποιήθηκε με την πρόσθεση πολλών και αντικρουόμενων πίστεων στους ύστερους χρόνους.

Παρ ότι φαίνεται ίσως παράδοξο, η Ρώμη ως δημοκρατία και η Ρώμη των αυτοκρατορικών χρόνων υπήρξε ίσως το πλέον ανεξίθρησκο κράτος εκείνων αλλά και πολλών μεταγενέστερων αιώνων. Ο κύριος όγκος του μυθολογικού υλικού που υιοθέτησαν οι Ρωμαίοι ανήκει κυρίως στην Ολυμπιακή Θρησκεία. Όλα όσα διασώθηκαν για την αρχαία θρησκεία δεν τα μαθαίνουμε από σύγχρονές τους μαρτυρίες, αλλά από την προσπάθεια μεταγενέστερων να διασώσουν τις αρχαίες παραδόσεις από την λήθη στην οποία εγκαταλείπονταν, όπως ο Βάρρων, (Varro), λόγιος του 1ου μ.Χ. αιώνα.

Άλλοι κλασσικοί συγγραφείς όπως ο ποιητής Οβίδιος στο Fasti (Εορταστικό ημερολόγιο), επηρεάστηκαν πολύ από τον Ελληνιστικό πολιτισμό και στα έργα τους χρησιμοποιούσαν συχνά ελληνικούς μύθους προκειμένου να γεμίσουν τα κενά της ρωμαϊκής παράδοσης.

Πρώιμη μυθολογία για τη ρωμαϊκή "ιστορία"[]

Σε αντίθεση με την έλλειψη του αφηγηματικού υλικού για τους θεούς, οι Ρωμαίοι διέθεταν έναν πυκνό ιστό ημι-ιστορικών μύθων για την ίδρυση και την ανάπτυξη της πόλης τους. Αρχέγονοι βασιλείς όπως ο Ρωμύλος και ο Νουμάς (Numa) ήταν σχεδόν μυθικοί στη φύση τους, ενώ το μυθολογικό υλικό φθάνει ακόμα και στα πρώτα χρόνια της δημοκρατίας.

Επιπρόσθετα, σε αυτές τις τοπικές κυρίως παραδόσεις, χρησιμοποιήθηκε υλικό από τα αρχαιοελληνικά έπη που ενσωματώθηκε στο επιχώριο υλικό σε μια αρκετά πρώιμη φάση. Η απόδοση του Αινεία ως πρόγονου του Ρωμύλου και του Ρέμου είναι μια τέτοια περίπτωση.

Η Αινειάδα και τα πρώτα λίγα βιβλία του Τίτου Λίβιου είναι οι εκτενέστερες πηγές αυτής της μυθολογίας.

Γηγενείς ρωμαϊκοί και Ιταλικοί θεοί[]

Η ρωμαϊκή τελετουργική πρακτική των επίσημων ιερατείων διακρίνει δύο τάξεις θεών,

  • τους dii indigetes (αυτόχθονες) και
  • τους dii novensides ή novensiles (καινοφανείς).

Οι αυτόχθονες ήταν οι αρχικοί θεού του ρωμαϊκού κράτους. Τα ονόματα και η φύση τους υποδεικνύεται από τα ονόματα των πρωιμότερων ιερέων και από τις καθορισμένες εορταστικές εκδηλώσεις του ρωμαϊκού ημερολογιακού κύκλου. Τριάντα τέτοιοι θεοί τιμούνταν σε ειδικές εορτές.

Οι novensides ήταν ύστερες θεότητες, των οποίων η λατρεία εισήχθη στην πόλη κατά την ιστορική περίοδο, συνήθως σε γνωστή ημερομηνία και συνήθως συνδεόταν με μια ιδιαίτερη κρίση της ρωμαϊκής κοινωνίας.

Οι πρώιμες ρωμαϊκές θεότητες περιλάμβαναν, εκτός από τους di indigetes, ένα πλήθος εξειδικευμένων θεών, των οποίων τα ονόματα επικαλούνταν προκειμένου να εκτελέσουν διάφορες δραστηριότητες, όπως για παράδειγμα η συγκομιδή.

Τμήματα του αρχαίου τελετουργικού που συνόδευαν δραστηριότητες όπως το όργωμα και η σπορά υποδεικνύουν ότι σε κάθε στάδιο της διαδικασίας επικαλείτο και μια ξεχωριστή θεότητα, το όνομα της οποίας προερχόταν από το ανάλογο ρήμα, (π.χ. οργώνω, σπέρνω).

Τέτοιες θεότητες είναι δυνατόν να ομαδοποιηθούν στην κατηγορία των βοηθητικών θεών, που επικαλούνταν οι αρχαίοι Ρωμαίοι μαζί με τις μείζονες θεότητες.

Η πρώιμη ρωμαϊκή θρησκεία δεν ήταν τόσο πολυθεϊσμός όσο πολυδαιμονισμός, με την αρχαία χρήση του όρου δαίμων. Η αντίληψη του πιστού για τα πλάσματα που επικαλείτο βασιζόταν απλώς στη γνώση των ονομάτων και των ιδιοτήτων τους, και το νοούμενο (numen) των θεϊκών πλασμάτων ή η δύναμή τους εκδηλωνόταν με εντελώς εξειδικευμένους τρόπους.

Ο χαρακτήρας των indigetes και των εορτασμών τους δείχνουν ότι οι αρχαίοι Ρωμαίοι δεν ήταν απλώς μέλη μιας αγροτικής κοινότητας, αλλά ότι αγαπούσαν επίσης τον πόλεμο. Οι θεοί τους αντιπροσώπευαν ακριβώς τις πρακτικές ανάγκες της καθημερινής ζωής, έτσι όπως τις αντιλαμβανόταν η Ρωμαϊκή κοινότητα στην οποία ανήκαν. Ακολουθούσαν λεπτομερειακά τα τυπικά και τις κατάλληλες για την περίσταση προσφορές.

Έτσι,

  • ο Ιανός και η Βέστα ήταν φύλακες των των πυλών και της εστίας αντίστοιχα,
  • οι Λάρες προστάτευαν τον αγρό και τον οίκο,
  • ο Πάλης τα ποίμνια,
  • ο Σατούρνος τη σπορά,
  • η Κόρη (Ceres) την ανάπτυξη του σπόρου,
  • η Πομόνα την καρποφορία και
  • οι Κόνσους και Ώπος τη συγκομιδή.

Ακόμα και ο μεγαλοπρεπής Ζειπάτειρος, ο ρωμαϊκός Ζεύς και κυβερνήτης των θεών, τιμάτο για τη βοήθειά του με βροχές στους αγρούς και τους αμπελώνες. Στην ευρύτερη επικράτειά του, μέσω του όπλου της αστραπής, ήταν ο καθοδηγητής της ανθρώπινης δραστηριότητας και προστάτης των Ρωμαίων στις πολεμικές τους επιχειρήσεις πέραν των συνόρων της κοινότητάς τους.

  • Επιφανείς στους αρχαίους χρόνους ήταν επίσης ο Μάρος (Mars) και ο Κυρίνος (Quirinus), που συνήθως ταυτίζονταν μεταξύ τους.
    • Ο Μάρος ήταν θεός της νεότητας και του πολέμου. Η λατρεία του τελούταν τον Μάρτιο και τον Οκτώβριο.
    • Όσο για τον Κυρίνο οι σύγχρονοι ερευνητές της μυθολογίας θεωρούν ότι ήταν προστάτιδα θεότητα της πολεμικής κοινότητας εν καιρώ ειρήνης.

Επικεφαλής του αρχαϊκού πανθέου ήταν η τριάδα Ζειπάτυρος, Μάρος και Κυρίνος (οι τρεις ιερείς των οποίων, ή flamens, ανήκαν στην ύψιστη ιερατική τάξη) και ο Ιανός με την Βέστα. Από όσα γνωρίζουμε έως τώρα στους αρχαίους χρόνους δεν είχαν διακριτή ταυτότητα, δηλαδή προσωπικούς μύθους, γάμους και γενεαλογίες.

Αντίθετα με τους θεούς των Ελλήνων, δεν τους αποδίδονταν ανθρωπομορφικές συνήθειες και δεν έχουν διασωθεί πολλές αφηγήσεις για τις δραστηριότητές τους.

Η αρχαία λατρεία συνδεόταν, επίσης, με τον Νουμά (Numa Pompilius, τον δεύτερο ημι-μυθικό βασιλέα, που θεωρείτο ότι είχε ως σύζυγό του τη ρωμαϊκή θεά των πηγών και της γέννησης την Ηγερία Egeria), που εμφανίζεται ως νύμφη σε μεταγενέστερες φιλολογικές πηγές.

Τα νέα στοιχεία προστέθηκαν σε σχετικά πρώιμη εποχή. Στον βασιλικό οίκο των Ταρκυνίων αποδίδεται δια μέσου του μύθου η εγκαθίδρυση της τριάδας του Καπιτωλίου, δηλαδή του Ζειπάτειρου, της Ιουνίας και της Μινέρβα \θεά Μινέρβας, που κατείχαν, την υπέρτατη θέση στη Ρωμαϊκή θρησκεία.

Άλλες προσθέσεις τέτοιου είδους ήταν η λατρεία της Διάνας στον Αβεντίνο Λόφο και η εισαγωγή προφητειών τις οποίες, σύμφωνα με την παράδοση, έλαβε ο Ταρκύνιος (6ος αιώνας π.Χ.) από την Κυμαία Σίβυλλα.

Ξένοι θεοί στη Ρώμη[]

Η απορρόφηση γειτονικών θεοτήτων ήταν αναπόφευκτη, καθώς το Ρωμαϊκό κράτος άρχισε να κατακτά τον περιβάλλοντα χώρο. Οι Ρωμαίοι απέδιδαν στους τοπικούς θεούς των κατακτημένων λαών τις ίδιες τιμές που απέδιδαν στις τοπικές τους θεότητες. Σε αρκετές περιπτώσεις οι νεοαποκτημένες θεότητες προσκαλούνταν επισήμως να αναλάβουν τα νέα ιερά τους στη Ρώμη. Το 203 π.Χ., το λατρευτικό άγαλμα της Κυβέλης αφαιρέθηκε από τον Φρυγικό Πεσσινούντα και τελετουργικά τοποθετήθηκε στη Ρώμη.

Επιπλέον, η ανάπτυξη της πόλης προσέλκυσε αρκετούς ξένους, στους οποίους επιτρεπόταν να συνεχίζουν τη λατρεία των θεών τους. Με τον ίδιο τρόπο έφθασε στη Ρώμη ο Μίθρας και η δημοτικότητά του στις ρωμαϊκές λεγεώνες ήταν τέτοια, ώστε η λατρεία του έφθασε ως τη Βρεταννία.

Εκτός από τους Διόσκουρους, τον Κάστορα και τον Πολυδεύκη, οι κατακτημένες πόλεις της Ιταλίας συνεισέφεραν αρκετά στων ρωμαϊκό πάνθεο. Η Διάνα, η Μινέρβα, ο Χέρκουλες, η Βήνα και άλλες ελάσσονες θεότητες προστέθηκαν, άλλες Ιταλικές και άλλες από τον πολιτισμό της Μεγάλης Ελλάδας.

Οι σημαντικές ρωμαϊκές θεότητες με το πέρασμα του χρόνου ταυτίστηκαν με τις ανθρωπομορφικές θεότητες του ελληνικού πανθέου και ανέλαβαν πολλές από τις ιδιότητες και τους μύθους τους.

Λατρεία[]

Το ρωμαϊκό θρησκευτικό ημερολόγιο ημερολόγιο αντανακλούσε το γεγονός της φιλόξενης στάσης των Ρωμαίων στις λατρείες και τις θεότητες των κατακτημένων περιοχών. Οι ρωμαϊκές θρησκευτικές γιορτές της αρχαϊκής περιόδου είναι λίγες στον αριθμό. Ορισμένες από τις αρχαιότερες, όμως, επεβίωσαν ως το τέλος της αυτοκρατορίας, διατηρώντες τις μνήμες των τελετουργικών τυπικών της γονιμότητας και του εξιλασμού ενός πρωτόγονου αγροτικού λαού. Νέες εορτές εισήχθησαν, βέβαια, οι οποίες υποδείκνυαν την ενσωμάτωση των νέων θεών. Εν τέλει ήταν τόσο πολλές οι εορτές που υιοθετήθηκαν, ώστε υπερσκέλισαν τις ημέρες του ημερολογίου.

Ανάμεσα στις θρησκευτικές γιορτές των Ρωμαίων, σημαντικότερες ήταν τα "Σατουρνάλια", τα "Λουπερκάλια", τα "Εκουΐρια", και οι "Αγώνες του Αιώνα".

  • Στην περίοδο της αυτοκρατορίας, τα Σατουρνάλια εορτάζονταν επί επτά ημέρες, από τις 17 Δεκεμβρίου έως τις 23 Δεκεμβρίου, στην περίοδο δηλαδή κατά την οποία συνέβαινε το Χειμερινό Ηλιοστάσιο. Ο εργασίες σταματούσαν, δινόταν προσωρινή ελευθερία στους σκλάβους, δώρα ανταλλάσσονταν και γενικά επικρατούσε χαρά.
  • Τα Λουπερκάλια ήταν αρχαία εορτή αφιερωμένη αρχικά στον Λύπερκο (Lupercus), βουκολικό θεό των Ιταλών. Ο εορτασμός τελούταν στις 15 Φεβρουαρίου στο σπήλαιο Lupercal στον Λόφο του Παλατίνου, όπου οι μυθικοί ιδρυτές της Ρώμης, οι δίδυμοι Ρωμύλος και Ρέμος ανετράφησαν από μία λύκαινα. Ανάμεσα στους ρωμαϊκούς μύθους που συνδέονται μαζί τους είναι εκείνος του Φαυστύλου (Faustulus), ενός βοσκού που υποτίθεται ότι ανακάλυψε τα δίδυμα στη φωλεά της λύκαινας και τα πήρε στην οικία του, στη σύζυγό του Άκκα Λαρεντία.
  • Τα Εκουΐρια, μια εορτή προς τιμήν του Άρη, εορτάζονταν στις 27 Φεβρουαρίου και στις 14 Μαρτίου, την εποχή δηλαδή που προετοιμάζονταν οι νέες εκστρατείες. Εν όψει του εορτασμού τελούνταν ιππικοί αγώνες στο Campus Martius.
  • Οι Αγώνες του Αιώνα (Ludi Saeculares), που περιλάμβαναν θεάματα και θυσίες γίνονταν σε ακανόνιστα διαστήματα, εκτός ημερολογιακής ακολουθίας. Παραδοσιακά η τέλεσή τους γινόταν μία φορά κάθε τέλος του αιώνα (saeculum), για να σημειώσουν την έναρξη μια νέας εποχής. Υποτίθεται ότι άρχιζαν όταν πέθαινε και ο τελευταίος από εκείνους που παρευρίσκονταν στους προηγούμενους αγώνες. Ωστόσο, η παράδοση αγνοείτο συχνά απ' ό,τι φαίνεται με γνωστό παράδειγμα την αναβίωσή τους ως θέαμα από τον Αύγουστο. Οι αγώνες τιμήθηκαν με μια σειρά ωδές από τον ποιητή Οράτιο.

Πτώση της Ρωμαϊκής Θρησκείας[]

Οι διακρίσεις ανάμεσα στην φιλοσοφία, την θρησκεία, την λατρεία και την δεισιδαιμονία, προϊόν της φιλοσοφικής σκέψης μορφωμένων ανθρώπων στη Ρώμη, όπως ο Λουκρήτιος (De rerum natura) και άλλων στωικών κυρίως φιλοσόφων, επέδρασαν συστηματικά και καταλυτικά στη διαμόρφωση της σκέψης των νέων γενεών και συνεισέφεραν στην παρακμή της παλαιάς θρησκείας.

Η μετάγγιση των ανθρωπομορφικών ιδιοτήτων των Ελληνικών θεών στους Ρωμαϊκούς και η επικράτηση της ελληνικής φιλοσοφίας μεταξύ των μορφωμένων Ρωμαίων -συρμός εκείνη την εποχή- είχε ως αποτέλεσμα μια αυξανόμενη αδιαφορία για τα αρχαία τελετουργικά. Ήδη, από τον 1ο π.Χ. αιώνα η θρησκευτική σημασία των αρχαίων ιερατικών αξιωμάτων παρήκμασε ταχέως, αν και έμεινε ζωντανή η πολιτική σημασία τους. Αρκετοί πατρίκιοι που καλούνταν να εκτελέσουν τα δημόσια καθήκοντά τους δεν πίστευαν στις αρχαίες τελετουργίες, εκτός ίσως από πολιτική αναγκαιότητα. Παρ' όλα αυτά η θέσεις του pontifex maximus και του augur παρέμειναν ζωντανές ως πολιτικές θέσεις. Ο Ιούλιος Καίσαρας (Julius Caesar) χρησιμοποίησε την εκλογή του στη θέση του μεγάλου αρχιερέα (pontifex maximus) για να επηρεάσει τα μέλη των ιερατικών κοινοτήτων. Με την παρακμή της επιχώριας θρησκείας ο αμόρφωτος λαός στράφηκε βαθμιαία στις ξένες τελετουργίες που ασκούσαν στρατιώτες και έμποροι στα κοσμοπολιτικά κέντρα.

Μια προσεκτική αναμόρφωση του αρχαίου συστήματος έγινε από τον αυτοκράτορα Αύγουστο Οκταβιανός Αύγουστος, ενώ ο ίδιος έγινε μέλος όλων των ιερατικών ταγμάτων. Ακόμα και αν το αρχαίο τυπικό δεν είχε μεγάλη σχέση με την ατομική ηθική, όταν λίγο-πολύ ήταν μια σχέση αλληλεξάρτησης με αόρατες δυνάμεις στις οποίες οι άνθρωποι τελούσαν τις απαραίτητες λειτουργίες και ως αντάλλαγμα ανταμείβονταν με την προσωπική τους ασφάλεια, εν τούτοις προάσπιζε την ευσέβεια και τη θρησκευτική πειθαρχία. Αυτός κυρίως ήταν ο λόγος για τον οποίο χρησιμοποίησε τη θρησκεία ο Αύγουστος ως ασπίδα προστασίας κατά της εσωτερικής φθοράς της ρωμαϊκής κοινωνίας. Κατά την διάρκεια αυτής της περιόδου κυριάρχησε ο μύθος της ίδρυσης της Ρώμης από τον Τρώα ήρωα Αινεία εξ αιτίας της δημοσίευσης της Αινειάδας του Βιργίλιου.

Παρά τις μεταρρυθμίσεις του Αυγούστου, η ρωμαϊκή θρησκεία στην αυτοκρατορία επικεντρωνόταν όλο και περισσότερο στον αυτοκρατορικό οίκο. Ο ίδιος ο Αύγουστος θεοποιήθηκε μετά τον θάνατό του. Αυτή η διαδικασία της θεοποίησης αυτοκρατόρων είχε αρχίσει πολύ πριν εγκαθιδρυθεί η αυτοκρατορική περίοδος στη Ρώμη, με τον Ιούλιο Καίσαρα. Κατόπιν οι αυτοκράτορες Αύγουστος, Κλαύδιος, Βεσπασιανός και Τίτος θεοποιήθηκαν με τη σειρά τους, και μετά τη βασιλεία (96 - 98) του Μάρκου Κοκκήιου Νέρβα (Marcus Cocceius Nerva), πολύ λίγοι αυτοκράτορες "απέτυχαν" να λάβουν την τιμητική διάκριση.

Στην αυτοκρατορία πολλές θρησκείες έγιναν δημοφιλείς και διαδόθηκαν ευρέως. Ανάμεσά τους διακρίνεται η λατρεία της Ίσιδας και η Περσική λατρεία του θεού Μίθρα.

Οι συγκεκριμένες θρησκείες είχαν μυστηριακό χαρακτήρα, όπως και ο Χριστιανισμός που άρχισε να κερδίζει ταχύτατα έδαφος στη Ρώμη. Παρά τους άγριους διωγμούς που έγιναν από τον Νέρωνα και τον Διοκλητιανό κυρίως, για πολιτικούς λόγους, καθώς ο Χριστιανισμός ως κίνημα είχε συγκεκριμένες αξιώσεις στην κοσμική και θρησκευτική δομή της ρωμαϊκής κοινωνίας, οι οπαδοί της νέας θρησκεία πλήθαιναν διαρκώς. Έγινε επίσημα υποστηριζόμενη θρησκεία του ρωμαϊκού κράτους υπό τον Κωνσταντίνο Α' που κυβέρνησε ως μονοκράτωρ από το 324 έως το 337 π.Χ. Όλες οι λατρείες εκτός της χριστιανικής απαγορεύθηκαν το 391 μ.Χ. με έδικτο (διάταγμα) του Θεοδόσιου Α'. Η παλαιά ανεξίθρησκη Ρώμη είχε πλέον τελειώσει. Έκτοτε άρχισε μια εκτεταμένη καταστροφή των ναών και των αρχαίων μνημείων με ζωντανό παράδειγμα της καταστροφή του Σεράπειου στην Αλεξάνδρεια.

Υποσημειώσεις[]

Εσωτερική Αρθρογραφία[]

  • Θεοί Ρωμαϊκής Θρησκείας
  • Ρώμη

Βιβλιογραφία[]

Ιστογραφία[]


Ikl Κίνδυνοι ΧρήσηςIkl

Αν και θα βρείτε εξακριβωμένες πληροφορίες
σε αυτήν την εγκυκλοπαίδεια
ωστόσο, παρακαλούμε να λάβετε σοβαρά υπ' όψη ότι
η "Sciencepedia" δεν μπορεί να εγγυηθεί, από καμιά άποψη,
την εγκυρότητα των πληροφοριών που περιλαμβάνει.

"Οι πληροφορίες αυτές μπορεί πρόσφατα
να έχουν αλλοιωθεί, βανδαλισθεί ή μεταβληθεί από κάποιο άτομο,
η άποψη του οποίου δεν συνάδει με το "επίπεδο γνώσης"
του ιδιαίτερου γνωστικού τομέα που σας ενδιαφέρει."

Πρέπει να λάβετε υπ' όψη ότι
όλα τα άρθρα μπορεί να είναι ακριβή, γενικώς,
και για μακρά χρονική περίοδο,
αλλά να υποστούν κάποιο βανδαλισμό ή ακατάλληλη επεξεργασία,
ελάχιστο χρονικό διάστημα, πριν τα δείτε.



Επίσης,
Οι διάφοροι "Εξωτερικοί Σύνδεσμοι (Links)"
(όχι μόνον, της Sciencepedia
αλλά και κάθε διαδικτυακού ιστότοπου (ή αλλιώς site)),
αν και άκρως απαραίτητοι,
είναι αδύνατον να ελεγχθούν
(λόγω της ρευστής φύσης του Web),
και επομένως είναι ενδεχόμενο να οδηγήσουν
σε παραπλανητικό, κακόβουλο ή άσεμνο περιεχόμενο.
Ο αναγνώστης πρέπει να είναι
εξαιρετικά προσεκτικός όταν τους χρησιμοποιεί.

- Μην κάνετε χρήση του περιεχομένου της παρούσας εγκυκλοπαίδειας
αν διαφωνείτε με όσα αναγράφονται σε αυτήν

IonnKorr-System-00-goog



>>Διαμαρτυρία προς την wikia<<

- Όχι, στις διαφημίσεις που περιέχουν απαράδεκτο περιεχόμενο (άσεμνες εικόνες, ροζ αγγελίες κλπ.)


Advertisement