Σκύρος
Είναι
Ετυμολογία[]
Πρότυπο:Aegean Islands
Η ονομασία "Σκύρος " σχετίζεται ετυμολογικά με την λέξη " ".
Ιστορία[]
Προϊστορία[]
Άγνωστο από πότε άρχισε να κατοικείται η Σκύρος. Τα διάσπαρτα ευρήματα σε όλο το νησί ξεκινούν από την παλαιολιθική περίοδο.
Στη θέση "Βαπτιστέρα" βρέθηκαν λεπίδες και εργαλεία από οψιανό. Στο Αχίλλι κοντά στη Σπηλιώτισσα βρέθηκαν εργαλεία από πυριτόλιθο. Συνεχόμενη οίκηση όπως όλα δείχνουν υπήρχε κοντά στην περιοχή του μετέπειτα κάστρου. Ανατολικά του χωριού κοντά στην παραλία χρονολογείται ο πρώτος οικισμός τον οποίο ο αρχαιολόγος Δ. Θεοχάρης τον τοποθετεί στην νεολιθική περίοδο στο 5000 π.Χ.
Μυκηναϊκή Εποχή[]
Μεταγενέστερος οικισμός κοντά στην περιοχή είναι πάνω στο κάστρο τον οποίο διαδέχτηκε η Μυκηναϊκή Σκύρος. Λείψανα από οχυρωματικά έργα, φρυκτωρίες ομηρικής εποχής και κυκλώπεια τείχη διασώζονται σε όλο το νησί.
Κλασσική Εποχή[]
Σαν πρώτοι κάτοικοι της Σκύρου όπως και σε όλο τον ελλαδικό χώρο αναφέρονται οι Πελασγοί. Στο νησί εγκαταστάθηκε ο πολεμοχαρής και άγριος λαός των Δολόπων οι οποίοι ήταν πειρατές. Κατά την διάρκεια των αποικισμών η Σκύρος πέρασε από την εξουσία της Χαλκίδας.
Το 475 π.Χ. οι Δόλοπες λήστεψαν εμπορικά θεσσαλικά πλοία και φυλάκισαν τους Θεσσαλούς εμπόρους. Αυτοί επέδρασαν και κατήγγειλαν τους ληστές στην Δελφική Αμφικτιονία. Με τους ψήφους των Δολόπων της Θεσσαλίας οι πειρατές αθωώνονται και καλείται η πόλη της Σκύρου να αποζημιώσει τους εμπόρους. Αυτοί αρνήθηκαν και το είδαν σαν ευκαιρία να απαλλαγούν από τους πειρατές από το νησί τους. Κάλεσαν σε βοήθεια τους Αθηναίους οι οποίοι υπό τον Κίμωνα κατέλαβαν την νήσο πούλησαν ως σκλάβους τους Δόλοπες και εγκατέστησαν κληρούχους. Οι Αθηναίοι θέλοντας να εκπληρώσουν ένα παλαιό χρησμό του Μαντείου των Δελφών βρήκαν τα οστά του Θησέα τα οποία μετέφεραν με μεγάλες τιμές στην Αθήνα.
Το 404 π.Χ. κατά την διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου η νήσος αποσκιρτά από την Αθήνα και αποκτά την αυτονομία της. Το 394 π.Χ. μετά την νίκη της Κνίδου στην διάρκεια του Κορινθιακού πολέμου οι Αθηναίοι ανακαταλαμβάνουν την Σκύρο, διώχνουν την Σπαρτιάτικη φρουρά και οι Αθηναίοι κληρούχοι γίνονται και πάλι Αθηναίοι πολίτες.
Ρωμαϊκή Εποχή[]
Από το 86 π.Χ. η Σκύρος περνάει στην ρωμαϊκή κυριαρχία. Το 165 μ.Χ. πληθυσμός του νησιού αποδεκατίζεται από χολέρα. Το 268 μ.Χ. Ερούλοι μαζί με Γότθους ορμώμενοι από την Αζοφική θάλασσα λεηλάτησαν τα παράλια της Ελλάδας και την Σκύρο.
Μεσαιωνική Εποχή[]
Κατά την διάρκεια των Βυζαντινών χρόνων η Σκύρος υπήρξε τόπος εξορίας ανεπιθύμητων Βυζαντινών αρχόντων. Πολλοί από αυτούς έκαναν οικογένεια και έμειναν στο νησί δημιούργησαν νέα ηγετική ομάδα η οποία κυβερνούσε το νησί με τον Βυζαντινό διοικητή.
Στο κάστρο διασώζεται επιγραφή πάνω από την σιδερόπορτα και κάτω από τον δράκο: «Δια του Σεβαστού Γεωργίου του Χαιτέλη». Ο βυζαντινός άρχοντας Χαιτέλης κατασκεύασε τον πύργο μπροστά στο κάστρο και εντοίχισε τον αθηναϊκό λέοντα πάνω από το υπέρυθρο της κεντρικής εισόδου.
Ακολουθούν χρόνοι ευημερίας για το νησί και αναπτύσσονται όλα τα είδη λαϊκής τέχνης. Από το 825 που οι Άραβες έγιναν κύριοι της Κρήτης η Σκύρος μαζί με τα υπόλοιπα παραθαλάσσια μέρη δέχεται τα δεινά από τις πειρατικές επιθέσεις των Αράβων. ΄
Ολο το νησί ερημώνεται εκτός από το Κάστρο το οποίο άντεξε τις επιθέσεις των πειρατών. Το 900 οι Σαρακηνοί εξαπολύουν νέα μεγάλη επίθεση στο νησί και το λεηλατούν.
Μετά την Άλωση της Κωνσταντούπολης από τους Σταυροφόρους η Σκύρος περνάει στην εξουσία των Ενετών και ανήκει στο Δουκάτο της Νάξου του Μάρκου Σανούδου.
Ο Σανούδος μοίρασε τα νησιά στους τυχοδιώκτες που τον ακολουθούσαν. Η Σκύρος μαζί με τις υπόλοιπες Βόρειες Σποράδες και την Τήνο, Κέα και Μύκονο δόθηκαν στους αδερφούς Ιερεμία και Ανδρέα Γκίζι. Ακολουθεί περίοδος ανταγωνισμού και πολέμων ανάμεσα στους κληρονόμους τους. Τους χρόνους του Λικάριο, με παρότρυνση του, το νησί επαναστατεί και περνάει στην εξουσία του Βυζαντινού αυτοκράτορα Μιχαήλ Παλαιολόγου.
Το 1296 η Σκύρος περνάει στην εξουσία του Γουλιέλμου Δαλλεκάρτσερι. Το 1308 καταλανικός στόλος υπό τον Φερδινάνδο της Μαγιόρκας με 60 γαλέρες καταστρέφει την Σκόπελο και βάζει πλώρη για την Σκύρο. Σφοδρή τρικυμία καταστρέφει τον στόλο του και οι Σκυριανοί αποδίδουν την σωτηρία τους σε θαύμα του Αγίου Γεωργίου. Σύμφωνα με την παράδοση το μόνο πλοίο που σώθηκε από την τρικυμία ήταν του αρχικουρσάρου το οποίο εξόκειλε πέτρωσε και έγινε βράχος κοντά στο Αχίλλι. Μεταξύ του 1400 και 1450 οι πειρατικές επιδρομές ερημώνουν το νησί και ο πληθυσμός που διασώζεται μαζεύεται σε δυο άθλια χωριά.
Τουρκοκρατία[]
Μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης η Σκύρος κυβερνάται από Βενετό ρέκτορα έως το 1537 όταν ο Χαιδερρίν Μπαρμπαρόσα κατέλαβε το νησί με τουρκικό στόλο. Παρότι το νησί παραδόθηκε στους Τούρκους χωρίς μάχη, οι κάτοικοι δεν γλύτωσαν τις λεηλασίες και τον αφανισμό.
Πολλοί έφυγαν από το νησί και κρύφτηκαν στην περιοχή της Κύμης. Ακολουθεί περίοδος ειρήνης, οι κάτοικοι επιστρέφουν στο νησί τους. Το 1675 κατά την διάρκεια του Ενετοτουρκικού πολέμου της Κρήτης ο Ενετός ναύαρχος Λεονάρδο Φώσκολο καταλαμβάνει το κάστρο της Σκύρου, σκοτώνει την τούρκικη φρουρά και ρίχνει πολλούς κατοίκους του νησιού κωπηλάτες στις γαλέρες του. Εκείνη την περίοδο στο νησί έμειναν μόνο γυναίκες και παιδιά. Μετά την καταστροφή οι κάτοικοι επισκεύασαν το κάστρο και συγκέντρωσαν εκεί ο καθένας σε ξεχωριστό οίκημα ότι τους ήταν πολύτιμο. Σε όλο το νησί δημιούργησαν αγροτόσπιτα και αναπτύχθηκαν οι καλλιέργειες και η κτηνοτροφία. Το 1667 ο Ενετός ναύαρχος Μοροζίνι πλέοντας προς την Τένεδο λεηλατεί την Σκύρο. Τις 24 Ιουνίου 1770 πολλοί Σκυριανοί στρατολογούνται στον Ορλώφ και παίρνουν μέρος στην ναυμαχία του Τσεσμέ. Στις 16 Μαΐου του 1790 ο Λάμπρος Κατσώνης επιτίθεται σε τούρκικα πλοία τα οποία ήταν αγκυροβολημένα στην Σκύρου χωρίς να καταφέρει τίποτα λόγω του ανέμου. Την επομένη έγινε η ναυμαχία του Καφηρέα με τα γνωστά καταστροφικά αποτελέσματα.
Μετά τον ρωσοτουρκικό πόλεμο οι Τούρκοι εγκαταλείπουν το νησί ίσως λόγω της ανασφάλειας που αισθάνονταν λόγω των πειρατικών επιδρομών. Αργότερα αποσύρθηκε και ο καδής και την πλήρη εξουσία στο νησί ασκούσαν οι τρεις δημογέροντες οι οποίοι εκλέγονταν τμηματικά κάθε χρόνο και από ένας. Κατά την διάρκεια των χρόνων της τουρκοκρατίας στο νησί οι μεγάλες δυνάμεις ίδρυσαν προξενεία στο νησί.
Ήταν ξένοι υπήκοοι ή Έλληνες από την άρχουσα τάξη της Σκύρου οι οποίοι έμεναν στη Μεγάλη Στράτα.
Νεότερη Εποχή[]
Λίγο πριν την επανάσταση του 1821 πολλοί Έλληνες κυνηγημένοι από τους Τούρκους κατέφυγαν στη Σκύρο για να γλυτώσουν. Το 1816 είχαν μαζευτεί στο νησί 760 Έλληνες και Ελληνοαρβανίτες Λιάπηδες οι οποίοι έμεναν στο Πεύκο. Στις 16 Μαρτίου του 1816 για ασήμαντη αφορμή επιτέθηκαν εναντίον των ανυπεράσπιστων και ανύποπτων κατοίκων του νησιού προκαλώντας βιασμούς, λεηλασίες και καταστροφές.
Όσοι κάτοικοι διασώθηκαν κατέφυγαν στα Ψαρά, στη Σμύρνη και σε άλλα μέρη.
Ήταν τέτοια η ερήμωση του νησιού που ο Καπουδάν πασσάς εξέδωσε μπουγιουρντί με το οποίο διατάζει τους Ψαριανούς να στείλουν πίσω στο νησί τους Σκυριανούς.
Μετά από παράπονα όσων έμειναν στο νησί, εμφανίστηκε τούρκικη αρμάδα υπό τον Καπουδάν Χοσρέφ Τοπάλ πασά η οποία νίκησε στο Μαρκέσι και έδιωξε τους Λιάπηδες από το νησί. Τα χρόνια της επανάστασης πολλοί οπλαρχηγοί χρησιμοποίησαν το νησί για να αναδιοργανώσουν τις δυνάμεις τους. Αυτοί πολλές φορές έφθαναν σε ακρότητες επιβάλλοντας βαρεία φορολογία με αποτέλεσμα οι κάτοικοι να αντισταθούν και να πάρουν τα όπλα.
Εσωτερική Αρθρογραφία[]
- Αιγαία Θάλασσα
- [[ ]]
Βιβλιογραφία[]
Ιστογραφία[]
 Κίνδυνοι Χρήσης
|
|---|
|
Αν και θα βρείτε εξακριβωμένες πληροφορίες "Οι πληροφορίες αυτές μπορεί πρόσφατα Πρέπει να λάβετε υπ' όψη ότι Επίσης, |
- Μην κάνετε χρήση του περιεχομένου της παρούσας εγκυκλοπαίδειας
αν διαφωνείτε με όσα αναγράφονται σε αυτήν
- Όχι, στις διαφημίσεις που περιέχουν απαράδεκτο περιεχόμενο (άσεμνες εικόνες, ροζ αγγελίες κλπ.)