Σπιθριδάτης
- Στρατηγός της Περσικής Αυτοκρατορίας
- Διεκδικητής Έπαρχος της Μικράς Φρυγίας (περί το 395 π.Χ.)
- Χρονική Περίοδος Ακμής: Κλασσική Εποχή, 4ος Αιώνας π.Χ..
- Γέννηση:
- Θάνατος:
Ετυμολογία[]
Tο όνομα "Σπιθριδάτης" είναι εξελληνισμός του ονόματος "" της Περσικής Γλώσσας.
Γενεαλογία[]
- Οίκος:
- Πατέρας:
- Μητέρα:
- Σύζυγος:
- Τέκνα:
- Μεγαβάτης
- θυγατέρα που συζεύχθηκε τον Ότυ της Παφλαγονίας
Βιογραφία[]
Τα σπουδαιότερα γεγονότα του βίου του είναι:
Ο Σπιθριδάτης ήταν Πέρσης ευγενής, αξιωματούχος στην αυλή του Φαρνάβαζου Β', επάρχου της Μικράς Φρυγίας (τέλη 5ου-αρχές 4ου αιώνα π.Χ.).
Είναι άγνωστο αν πρέπει να ταυτισθεί με τον ομώνυμο αξιωματούχο ο οποίος είχε αναλάβει μαζί με τον Τισσαφέρνη και τον Παμίση την καταστολή της επανάστασης του Πισσούθνου.
Ορισμένοι ιστορικοί θεωρούν πιο πιθανή την άποψη ότι ήταν υιος του, καθώς στις αρχές του 4ου αιώνα π.Χ. ο Σπιθριδάτης είχε τέκνα νεαρής ηλικίας και μη έγγαμα. Όμως το επιχείρημα αυτό δεν μπορεί να θεωρηθεί ασφαλές.
Φαίνεται ότι κατείχε κτήματα στην περιοχή του Δασκυλείου και ότι ήταν σχετικά ισχυρός σε τοπικό επίπεδο, δεδομένου ότι διέθετε προσωπικό στρατό 200 ιππέων, οι οποίοι στασίασαν μαζί του κατά του Φαρνάβαζου.
Αν εξαιρέσουμε την πιθανή ταύτιση με τον στρατηγό που στάλθηκε εναντίον του Πισσούθνου στα τέλη της δεκαετίας του 420 π.Χ., ο Σπιθριδάτης πρωτο-εμφανίζεται στο ιστορικό προσκήνιο ομού με τον Ραθίνη, διοικητή του Γορδίου, ως διοικητής σώματος ιππέων που είχε στείλει ο Φαρνάβαζος Β' για να αντιμετωπίσουν τους Μυρίους στη Βιθυνία.
Το 396 π.Χ., όμως, στασίασε, κατά την διάρκεια του πολέμου Σπαρτιατών - Περσών, εξ αιτίας της προσβολής του Φαρνάβαζου προς το πρόσωπό του, καθώς ζητούσε να λάβει την θυγατέρα του ως παλλακίδα. Συγκεκριμένα, φοβούμενος για την ασφάλεια της οικογένειάς του, κατέφυγε στην Κύζικο. Εκεί πείσθηκε από τον Σπαρτιάτη Λύσανδρο να στασιάσει και να πολεμήσει, υπό τον βασιλέα της Σπάρτης Αγησίλαο, εναντίον του Φαρνάβαζου.
Το 395 π.Χ. o Αγησίλαο και ο Σπιθριδάτης μετέβησαν στην Παφλαγονία. Ο στασιαστής, στηριζόμενος πιθανώς σε δεσμούς φιλίας που είχε συνάψει κατά το παρελθόν, έλαβε από τον δυνάστη της Παφλαγονίας Ότυ 3.000 άνδρες. Η συμμαχία σφραγίσθηκε με το γάμο του Παφλαγόνα ηγεμόνα με την θυγατέρα του Σπιθριδάτη.
Μαζί με τις ενισχύσεις ο Αγησίλαος και ο Σπιθριδάτης εξεστράτευσαν το 394 π.Χ. κατά του Δασκυλείου, έδρας του Φαρνάβαζου.
Ο Σπιθριδάτης απέτυχε, τελικά, να νικήσει τον αντίπαλό του, μη επιτυγχάνοντας να καταλάβει τα στρατηγικά οχυρά στις περιοχές Λεόντων κεφαλές, Γόρδιο και Μιλήτου Τείχος.
Οι πηγές αναφέρουν τη συλλογή λείας, όμως τονίζουν την αδυναμία των συμμάχων να αποκτήσουν μια σταθερή βάση επιχειρήσεων.
Τελικά, σε μια αιφνίδια επίθεση 4.000 ανδρών του Σπιθριδάτου και του Σπαρτιάτη αξιωματικού Ηριππίδου, έγιναν κύριοι του μεγαλύτερο μέρος της κινητής περιουσίας του Φαρνάβαζου, ο οποίος είχε αναγκασθεί να εγκαταλείψει το Δασκύλειο και να εκστρατεύει μεταφέροντας μαζί του όλα τα υπάρχοντά του.
Όμως ο Ηριππίδας απαγόρευσε στους Πέρσες και στους Παφλαγόνες συμμάχους του να συμμετάσχουν στον διαμοιρασμό των λαφύρων, γεγονός που δυσαρέστησε τον Σπιθριδάτη και τον οδήγησε να αποχωρήσει από το συνασπισμό και να καταφύγει στις Σάρδεις, στον Αριαίο, τον Πέρση αρμοστή που διοικούσε προσωρινά την Λυδία, με τη σκέψη ότι θα τον συγχωρούσε καθόσον ήταν και ο ίδιος στασιαστής στο παρελθόν.
Χαρακτηριστικά, ο Ξενοφών θεωρεί την αποχώρηση του Σπιθριδάτη και των Παφλαγόνων το ισχυρότερο πλήγμα που δέχθηκε ο Αγησίλαος στην εκστρατεία του.
Το γεγονός ότι το όνομα «Σπιθριδάτης» απαντά στη σατραπική οικογένεια των Σάρδεων αποτελεί πιθανή ένδειξη ότι τελικώς έγινε αποδεκτός και εγκαταστάθηκε στη Λυδία.
Υποσημειώσεις[]
Εσωτερική Αρθρογραφία[]
Βιβλιογραφία[]
- Xenophon, Hellenika 4, 8, 17-19 (online copies: Wikisource, Gutenberg)
- Diodor 14, 99, 1-3 (online copies: Loeb (LacusCurtius))
- Cook, J. M. (1985), "The Rise of the Achaemenids and Establishment of their Empire", The Median and Achaemenian Periods, Cambridge History of Iran, 2, London: Cambridge University Press
- Olmstead, Albert T. (1948). History of the Persian Empire, Achaemenid Period. Chicago: University of Chicago Press.
- Vogelsang, W.J. (1992). The rise and organisation of the Achaemenid Empire : the eastern Iranian evidence. Leiden: Brill. ISBN 9004096825.
- Wiesehöfer, Josef (1996). Ancient Persia : from 550 BC to 650 AD. Azizeh Azodi, trans. London: I.B. Tauris. ISBN 1850439990.
Ιστογραφία[]
Κίνδυνοι Χρήσης |
---|
Αν και θα βρείτε εξακριβωμένες πληροφορίες "Οι πληροφορίες αυτές μπορεί πρόσφατα Πρέπει να λάβετε υπ' όψη ότι Επίσης, |
- Μην κάνετε χρήση του περιεχομένου της παρούσας εγκυκλοπαίδειας
αν διαφωνείτε με όσα αναγράφονται σε αυτήν
- Όχι, στις διαφημίσεις που περιέχουν απαράδεκτο περιεχόμενο (άσεμνες εικόνες, ροζ αγγελίες κλπ.)