Τιγράνης Β' ο Μέγας
Τιγράνης Β'
Οσροηνή
Αδιαβηνή Γορδυηνή
Κομμαγηνή
Σωφηνή
Ατροπατηνή
- Χρονική Περίοδος Διακυβέρνησης: Ελληνιστική Εποχή, 2ος Αιώνας π.Χ.
- Γέννηση:
- Θάνατος:
Ετυμολογία[]
Το όνομα "Τιγράνης" είναι εξελληνισμός και προέρχεται από την Περσική λέξη "".
Γενεαλογία[]
- Οίκος:
- Πατέρας:
- Μητέρα:
- Σύζυγος:
Βιογραφία[]
Τα σπουδαιότερα γεγονότα του βίου του είναι:
Ο Τιγράνης Β΄ (140 - 55 π.Χ.), ήταν βασιλέας της Αρμενίας, υπό την ηγεσία του οποίου η Αρμενία έγινε, για να σύντομο χρονικό διάστημα το ισχυρότερο κράτος στα ανατολικά της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Μετά τις νίκες του εναντίον της Παρθικής Αυτοκρατορίας και της Συριακής Αυτοκρατορίας των Σελευκιδών, η Αρμενία επεκτάθηκε πέραν από τα παραδοσιακά όριά της, και εκτεινόταν από την Μεσόγειο μέχρι την Κασπία Θάλασσα, και για αυτό τον λόγο έλαβε τον τίτλο του "Μεγάλου Βασιλέως", ενώ αντιμετώπισε και τη Ρωμαϊκή Δημοκρατία. Ο Τιγράνης ήταν μέλος του βασιλικού οίκου των Αρταξιαδών.
Πρώιμη Περίοδος[]
Ο Τιγράνης ήταν όμηρος στην αυλή του Μιθριδάτη Β' της Παρθίας μέχρι την ηλικία των 45 ετών, μετά την αρμενική ήττα το 105 π.Χ.. (Άλλες πηγές αναφέρουν ως ημερομηνία το 112-111 π.Χ.).
Μετά το θάνατο του πατέρα του Τιγράνου Α' το 95 π.Χ., ο Τιγράνης εξαγόρασε την ελευθερία του, παραδίδοντας «εβδομήντα κοιλάδες» στην Ατροπατηνή, στους Πάρθους.[1]
Όταν αναρριχήθηκε στον θρόνο, τα θεμέλια στα οποία ο Τιγράνης θα έκτιζε την αυτοκρατορία του υπήρχαν ήδη, οι παρακαταθήκες του ιδρυτή της δυναστείας των Αρταξιαδών, του Αρταξίου Α', και των επόμενων βασιλέων.
Τα όρη της Αρμενίας όμως σχημάτιζαν φυσικά σύνορα ανάμεσα στις διαφορετικές περιοχές της χώρας, με αποτέλεσμα τα φεουδάρχες να ασκούν σημαντική εξουσία στις διάφορες περιοχές ή επαρχίες όπου είχαν την έδρα τους. Ο Τιγράνης, όμως, επιζητούσε να δημιουργήσει μια κεντροποιημένη αυτοκρατορία. Για αυτό το λόγο, προχώρησε σε ισχυροποίηση της εξουσίας του μέσα στην Αρμενία πριν αρχίσει τις εκστρατείες του.[2]
Εκθρόνισε τον Αρτάνη, τον τελευταίο βασιλέα της Αρμενικής Σωφηνής και απόγονο του Ζαριάδρου.[1]
Συμμαχία με τον Πόντο[]
Κατά τη διάρκεια του 1ου Μιθριδατικού Πολέμου (89 - 85 π.Χ.), ο Τιγράνης υποστήριξε τον Μιθριδάτη ΣΤ' του Πόντου, αλλά ήταν προσεκτικός να μην εμπλακεί στον πόλεμο.
Ενίσχυσε άμεσα την εξουσία του, συμμαχώντας με τον Μιθριδάτη ΣΤ΄ και συζεύχθηκε την κόρη του Κλεοπάτρα. Ο Τιγράνης είχε συμφωνήσει να επεκτείνει την επιρροή του προς τα ανατολικά, ενώ ο Μιθριδάτης θα κατακτούσε τα Ρωμαϊκά εδάφη στη Μικρά Ασία και την Ευρώπη. Δημιουργώντας ένα ισχυρότερο κράτος, ο Μιθριδάτης θα ανταγωνιζόταν τη Ρωμαϊκή Δημοκρατία στην Ευρώπη.[2] Ο Μιθριδάτης έθεσε σε εφαρμογή τη σχεδιασμένη επίθεση στους Ρωμαίους στην Μικρά Ασία, ωθώντας τους ντόπιους πληθυσμούς σε αντίσταση σε κάθε ξένη εξουσία. Μετά τις αρχικές επιτυχίες, ύστερα από μυστική εντολή του Μιθριδάτη, περίπου 80.000 Ρωμαίοι, σφαγιάστηκαν στη Μικρά Ασία το 88 π.Χ..
Οι προσπάθειες των βασιλέων να ελέγξουν την Καππαδοκία και η σφαγή των Ρωμαίων οδήγησαν στην Ρωμαϊκή παρέμβαση. Ηγέτης του ρωμαϊκού στρατού επιλέχθηκε από τη σύγκλητο να είναι ο Λεύκιος Κορνήλιος Σύλλας.[3]
Πόλεμος με Πάρθους και Σελευκίδες[]
Μετά το θάνατο του Μιθριδάτη το 88 π.Χ., ο Τιγράνης εκμεταλλεύτηκε το γεγονός ότι οι Πάρθοι είχαν αποδυναμωθεί από τις επιθέσεις των Σκυθών, και ανέκτησε τις εβδομήντα κοιλάδες, ενώ κατέλαβε τη Νινευίδα και τα Άρβηλα.[4]
Το 83 π.Χ., μετά από αιματηρή διαμάχη για το θρόνο της Συρίας, την οποία κυβερνούσαν οι Σελευκίδες, οι Σύροι αποφάσισαν να επιλέξουν το Τιγράνη ως προστάτη τους και του προσέφεραν το στέμμα της Συρίας.[5] Ο Μαγαδάτης διορίστηκε ως κυβερνήτης στην Αντιόχεια.
Στη συνέχεια κατέκτησε την Φοινίκη και την Κιλικία, ουσιαστικά εξαφανίζοντας τα τελευταία τμήματα της αυτοκρατορίας των Σελευκιδών, αν και μερικές πόλεις εξακολουθούσαν να αναγνωρίζουν ως νόμιμο βασιλέα, τον Σέλευκο Ζ' τον Κυβιοσάκτη. Τα νότια τμήματα της αυτοκρατορίας του Τιγράνου έφθαναν μέχρι τους Πτολεμαίους (σημερινή Άκρα). Πολλοί από τους κατοίκους των κατακτημένων περιοχών στάλθηκαν στη νέα πρωτεύουσα, τη Τιγρανόκερτα.
Στη μέγιστη έκτασή της, η αυτοκρατορία εκτεινόταν από τα Ποντικά Όρη μέχρι τη Μεσοποταμία και από την Κασπία Θάλασσα μέχρι τη Μεσόγειο.
Μετά από μια σειρά νικών απέκτησε τον τίτλο των Αχαιμενιδών του Βασιλέα του Βασιλέων, τον οποίον δεν υιοθετούσαν ούτε οι Πάρθοι, όπως φαίνεται σε νομίσματα μετά το 85 π.Χ..[6] Τα νομίσματα του Τιγράνη ήταν τετράδραχμα ή χάλκινα νομίσματα με το πορτραίτο του να φέρει διακοσμημένη αρμενική τιάρα με ωτοκαλύμματα στη μία πλευρά. Στη άλλη πλευρά απεικονιζόταν η Τύχη της Αντιόχειας με τον θεό ποταμό Ορόντη στα πόδια της.
Πόλεμος με τους Ρωμαίους[]
Ο Μιθριδάτης είχε βρει άσυλο στην Αρμενία με τον ανεπιτυχή πόλεμο με τη Ρώμη καθώς ο Τιγράνης ήταν σύμμαχός και συγγενής του. Ο Τιγράνης τελικά ήρθε σε άμεση επαφή με τη Ρώμη. Ο Ρωμαίος διοικητής Λούκουλλος, απαίτησε την απομάκρυνση του Μιθριδάτη από την Αρμενία. Η ικανοποίηση αυτού του αιτήματος θα είχε ως αποτέλεσμα, εκ των πραγμάτων, την αποδοχή του καθεστώτος του υποτελούς στη Ρώμη και έτσι ο Τιγράνης αρνήθηκε.
Ο Λούκουλλος αντέδρασε ήταν άμεση, εξαπολύοντας αιφνίδια επίθεση η οποία αιφνιδίασε τον Τιγράνη. Σύμφωνα με τους Ρωμαίους ιστορικούς, ο Μιθροβαζάνης, ένας από τους στρατηγούς του Τιγράνη, ενημέρωσε τον βασιλέα και ο Τιγράνης τον έθεσε επικεφαλής του στρατού ενανατίον του Λούκουλλου. Ο Μιθροβαζάνης όμως ηττήθηκε και φονεύθηκε. Μετά την ήττα, ο Τιγράνης αποσύρθηκε στη βόρεια Αρμενία για να ανασυνταχθεί ο στρατός που είχε απελευθερώσει ο Λούκουλλος, ώστε να πολιορκήσει τη Τιγρανόκερτα.
Όταν ο Τιγράνης συγκέντρωσε μεγάλο στρατό, επέστρεψε για να αντιμετωπίσει τον Λούκουλλο. Τις 6 Οκτωβρίου 69 π.Χ., ο μεγαλύτερος αριθμητικά στρατός του Τιγράνη ηττήθηκε από τον Λούκουλλο και των ρωμαϊκό στρατό στη μάχη της Τιγρανόκερτας. Η συμπεριφορά του Τιγράνη προς τους κατοίκους της πόλης οδήγησε στην αποστασία των φρουρών, οι οποίοι άνοιξαν τις πύλες της πόλης στους Ρωμαίους. Μετά από αυτό, ο Τιγράνης έστειλε βιαστικά 6.000 μέλη του ιππικού ώστε να σώσουν τις γυναίκες του και τμήμα της περιουσίας του.[2] Ο Τιγράνης ξέφυγε με μικρή συνοδεία.
Τις 6 Οκτωβρίου 68 π.Χ. οι Ρωμαίοι πλησίασαν την παλαιά πρωτεύουσα, τα Αρτάξατα. Οι στρατοί του Τιγράνη και το Μιθριδάτη ενώθηκαν, με συνδυασμένη δύναμη 70.000 αντρών, για να τους αντιμετωπίσουν. Για άλλη μια φορά οι Ρωμαίοι νίκησαν και ο Μιθριδάτης και ο Τιγράνης φυγαδεύθηκαν. (Οι Αρμένιοι ιστορικοί αναφέρουν ότι οι Ρωμαίοι έχασαν και η αποχώρηση των στρατευμάτων μετά την μάχη στην πραγματικότητα ήταν υποχώρηση).
Η παρατεταμένη εκστρατεία και οι δυσκολίες που αντιμετώπιζε το στράτευμα του Λούκουλλου για μεγάλο χρονικό διάστημα, σε συνδυασμό με την έλλειψη λαφύρων, οδήγησαν σε συνεχείς αποστασίες το 68-67 π.Χ.. Εξ αιτίας του ορεινού εδάφους της βόρειας Αρμενίας και βλέποντας την πτώση του ηθικού των στρατιωτών του, ο Λούκουλλος επέστρεψε νότια και πολιόρκησε τη Νίσιβη. Ο Τιγράνης τότε προσπάθησε να ανακτήσει τα εδάφη που είχε χάσει η Αρμενία. Παρά τις συνεχείς στρατιωτικές νίκες, ο Λεύκυλλος είχε αποτύχει να συλλάβει κάποιον από τους δύο μονάρχες.Πρότυπο:Sfn Τα στρατεύματα του Λούκουλλου άρχισαν να αρνούνται να υπακούσουν σε εντολές, αλλά συμφώνησαν να υπερασπιστούν τα κεκτημένα. Η Γερουσία αποφάσισε τότε να στείλει τον Πομπήιο.
Εκστρατεία του Πομπήιου και η συμφιλίωση με τη Ρώμη[]
Το 67 π.Χ.,[7] ο Πομπήιος ανέλαβε να αντιμετωπίσει τον Μιθριδάτη και τον Τιγράνη.Πρότυπο:Sfn
Ο Πομπήιος αρχικά επικεντρώθηκε στην επίθεση εναντίον του Μιθριδάτου, ενώ η προσοχή του Τιγράνη, στράφηκε στην παράλληλη Παρθική επίθεση στην Γορδυηνή.Πρότυπο:Sfn Ο Φραάτης Γ', ο Πάρθος βασιλέας, σύντομα πείσθηκε να προχωρήσει πέραν από την προσάρτηση της Γορδυηνής, όταν ο υιος του Τιγράνου, επίσης Τιγράνης, έπεισε το Φραάτη να εισβάλλει στην Αρμενία και αντικαταστήσει τον πατέρα με τον υιό.Πρότυπο:Sfn
Ο Τιγράνης αποφάσισε να μην αντιμετωπίσει την εισβολή στο πεδίο της μάχης, αλλά να διασφαλίσει ότι η πρωτεύουσα, τα Αρτάξαρτα, ήταν καλά οχυρωμένη και αποσύρθηκε στην ορεινή χώρα. Ο Φραάτης κατάλαβε γρήγορα ότι η πολιορκία θα ήταν παρατεταμένη, και δεν διέθετε το χρόνο να την ολοκλήρωσει, φοβούμενος συνωμοσίες στην πατρίδα του. Μόλις ο Φραάτης αποχώρησε, ο Τιγράνης επέστρεψε και απομάκρυνε τον υιο του από την Αρμενία. Ο υιος κατέφυγε στον Πομπήιο.Πρότυπο:Sfn
Το 66 π.Χ., ο Πομπήιος παρέλασε στην Αρμενία μαζί με τον νεαρό Τιγράνη, και ο πατέρας Τιγράνης, 75 ετών τότε, παραδόθηκε. Ο Πομπήιος τον αντιμετώπισε γενναιόδωρα και του επέτρεψε να διατηρήσει το βασίλειό του, χωρίς όμως της κατακτήσεις του,[8] με αντάλλαγμα 6000 τάλαντα/180 τόνους αργύρου. Ο υιος του επέστρεψε στη Ρώμη ως αιχμάλωτος.[9]
Ο Τιγράνης συνέχισε να διοικεί την Αρμενία ως σύμμαχος της Ρώμης, μέχρι τον θάνατό του το 55/54.[10]
Υποσημειώσεις[]
- ↑ 1,0 1,1 Στράβων. Γεωγραφικά, 11.14.15.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 Kurdoghlian, Mihran (1996) (στα hy). Պատմութիւն Հայոց [History of Armenia, Volume I]. Athens: Council of National Education Publishing. σελ. 67–76.
- ↑ Αρριανός. The Civil Wars, 1.55.
- ↑ Στράβων. Γεωγραφικά, 11.14.16.
- ↑ Σφάλμα παραπομπής: Μη έγκυρη ετικέτα
<ref>• δεν δίνεται κείμενο για παραπομπές με όνομαASE - ↑ Theo Maarten van Lint (2009). "The Formation of Armenian Identity in the First Millennium". Church History and Religious Culture Vol. 89, No. 1/3,: 264.
- ↑ The Encyclopaedia of Military History, R E Dupuy and T N Dupuy
- ↑ Scullard, H.H (1959). From the Gracchi to Nero: A History of Rome from 133 B.C. to A.D. 68. New York: F.A. Praeger. σελ. 106.
- ↑ Πρότυπο:Fr Chaumont, M. L. "Tigrane le Jeune, fils de Tigrane le Grand," Revue des Études Arméniennes 28 (2001-2002): pp. 225-247.
- ↑ Fuller, J.F.C. (1965). Julius Caesar: Man, Soldier, and Tyrant. London: Eyre & Spottiswoode. σελ. 45. ISBN 0-306-80422-0.
Εσωτερική Αρθρογραφία[]
- Έπαρχοι Περσικής Αυτοκρατορίας
- Αρμενία
- Ηγεμόνες Αρμενίας
Βιβλιογραφία[]
- J. M. Cook, Richard G. Hovannisian, David Marshall, "Iran, Armenia and Georgia: Political Contacts". Cambridge History of Iran .
- The Armenian People from Ancient to Modern Times, 2 vols. New York: St. Martin's Press, 1997
- Iran, Armenia and Georgia: Political Contacts. In Cambridge History of Iran, Volume 3
Ιστογραφία[]
 Κίνδυνοι Χρήσης
|
|---|
|
Αν και θα βρείτε εξακριβωμένες πληροφορίες "Οι πληροφορίες αυτές μπορεί πρόσφατα Πρέπει να λάβετε υπ' όψη ότι Επίσης, |
- Μην κάνετε χρήση του περιεχομένου της παρούσας εγκυκλοπαίδειας
αν διαφωνείτε με όσα αναγράφονται σε αυτήν
- Όχι, στις διαφημίσεις που περιέχουν απαράδεκτο περιεχόμενο (άσεμνες εικόνες, ροζ αγγελίες κλπ.)