Faraday Michael
(σύγχρονη αναπαράσταση)
Φυσικοί Γης
Φυσικοί Νομπελίστες
(Royal Intitution)
- Ένας διαπρεπής φυσικός.
- Χρονική Περίοδος Ακμής: Σύγχρονη Εποχή, 19ος Αιώνας μ.Χ.
- Γέννηση: 22 Σεπτεμβρίου 1791
- Θάνατος: 25 Αυγούστου 1867
Ετυμολογία[]
To όνομα "Faraday" προέρχεται ή συνδέεται ετυμολογικά με την λέξη " ".
Γενεαλογία[]
- Πατέρας:
- Μητέρα:
- Σύζυγος:
- Τέκνα:
Εισαγωγή[]
Τα σημαντικότερα γεγονότα του βίου του είναι:
Ο Michael Faraday ήταν Άγγλος επιστήμονας με σημαντική συμβολή στην εξέλιξη του ηλεκτρομαγνητισμού και της ηλεκτροχημείας.
Eίχε αποκτήσει τον τίτλο του Εταίρου της Βασιλικής Εταιρείας, που δινόταν σε πολίτες ή μόνιμους κατοίκους της Κοινοπολιτείας των Εθνών.
Ο Faraday θεωρείται ένας από τους κορυφαίους επιστήμονες που η ανθρωπότητα έχει αναδείξει. Κατέχει ιδιαίτερη θέση (την πρώτη για αρκετούς ιστορικούς της επιστήμης) όσον αφορά το πειραματικό μέρος των φυσικών επιστημών, καθώς ήταν ιδιαίτερα παραγωγικός όσον αφορά στην επινόηση, το σχεδιασμό και την υλοποίηση ενός μεγάλου πλήθους πειραμάτων.
Μέσα στις εφευρέσεις του συμπεριλαμβάνεται η πρώτη έκδοση της συσκευής που αργότερα θα γινόταν γνωστή ως λυχνία Bunsen και η οποία χρησιμοποιείται παγκοσμίως σε εργαστήρια επιστημών ως μία αρκετά αποδοτική πηγή θερμότητας.
Είναι επίσης γνωστός για τις εργασίες που πραγματοποίησε πάνω στο φαινόμενο της ηλεκτρομαγνητικής επαγωγής, των οποίων αποτέλεσμα είναι ο νόμος που περιγράφει το φαινόμενο και φέρει το όνομα του.
Η μονάδα μέτρησης της χωρητικότητας στο σύστημα SI, φέρει προς τιμήν του την ονομασία Farad.
Βιογραφία[]
Ο Faraday γεννήθηκε το 1791 στο Σάρεϋ, στο νότιο Λονδίνο.
Ήταν γόνος οικογένειας που ανήκε στην εργατική τάξη της εποχής (ο πατέρας του ήταν σιδηρουργός).
Ακολουθώντας την συνήθεια όλων των παίδων της κοινωνικής του τάξης, έλαβε ελάχιστη μόρφωση.
Σε ηλικία 14 ετών άρχισε να δουλεύει ως βοηθός ενός βιβλιοδέτη της περιοχής, θέση την οποία διατήρησε για 7 έτη.
Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου μελέτησε αρκετά από τα βιβλία, κυρίως επιστημονικού περιεχομένου. Με αυτό το τρόπο ενημερώθηκε εκτενώς για τις εξέλιξης της εποχής στους τομείς της φυσικής και της χημείας.
Παράλληλα, άρχισε να εκτελεί απλά πειράματα: χρησιμοποιώντας παλαιές φιάλες και τμήματα ξύλου κατασκεύασε μια αυτοσχέδια ηλεκτροστατική γεννήτρια, ενώ αργότερα ανέπτυξε μια ασθενή βολταϊκή στήλη με τη βοήθεια της οποίας πραγματοποίησε μια σειρά ηλεκτροχημικών πειραμάτων.
Το 1812, μετά από αίτησή του, προσκλήθηκε από τον γνωστό Βρετανό χημικό Humphry Davy να εργασθεί ως παρασκευαστής βοηθός του στο εργαστήριο του στο Royal Institution του Λονδίνου.
Σύμφωνα με μια εκδοχή, η πρόσκληση αυτή πραγματοποιήθηκε αφού ο Davy διάβασε τις σημειώσεις που είχε κρατήσει ο Faraday από διάλεξη του, εκτιμώντας έτσι την έφεσή του για μάθηση.
Αυτόν τον Davy, συνόδευσε ο Faraday σε επιστημονικό ταξίδι του ανά την Ευρώπη από τον Οκτώβριο του 1813 μέχρι τον Απρίλιο του 1815.
Εργογραφία[]
Οι σημαντικότερες συνεισφορές του στην Φυσική είναι:
Το 1821 ο επιστημονικός επιμελητής του περιοδικού "Annals of Philosophy" ζήτησε από τον Faraday να συντάξει μια επισκόπηση των πειραμάτων και των θεωριών του ηλεκτρομαγνητισμού που ακολούθησαν την ανακάλυψη του Hans Orsted που είχε γίνει ένα έτος ενωρίτερα.
Ο Faraday δεν ήταν ακόμη γνωστός στους επιστημονικούς κύκλους της εποχής, ενδιαφέρθηκε όμως ιδιαιτέρως για το ζήτημα.
Σύντομα διαπίστωσε ότι δεν θα περιοριζόταν σε μια απλή αναφορά των πεπραγμένων των άλλων επιστημόνων: αποφάσισε να επαναλάβει πολλά από τα πειράματα, να επεξεργάζεται δικές του θεωρίες για να ερμηνεύσει τις παρατηρήσεις του και να σχεδιάζει καινούργια πειράματα.
Το 1825 διορίσθηκε διευθυντής των εργαστηρίων του Royal Institution και το 1833 ισόβιος καθηγητής Χημείας στο ίδιο Ίδρυμα, χωρίς την υποχρέωση να παραδίδει μαθήματα.
Ο Faraday στερούμενος μαθηματικής μόρφωσης και αυτοδίδακτος, προικισμένος όμως με καταπληκτική φαντασία και παρατηρητικότητα κατάφερε να γίνει ειδήμων στις έρευνές του και να αναδειχθεί σε κορυφαίο επιστήμονα συμβάλλοντας όσο λίγοι στην ανάπτυξη των συγχρόνων γνώσεων της Χημείας και της Φυσικής, πρώτιστα όμως στον Ηλεκτρισμό.
Στο καθαρά χημικό του έργο περιλαμβάνονται οι έρευνές του στο Χλώριο, η ανακάλυψη δύο νέων ενώσεών του με τον άνθρακα, η υγροποίηση πολλών αερίων, μελέτες του επί των κραμάτων του Χάλυβα καθώς και η παρασκευή νέων ειδών οπτικής υάλου. Οι μεγαλειώδεις εργασίες του περί του ηλεκτρισμού χρονολογούνται από το 1821.
Η πρώτη ανακάλυψη του Faraday στον ηλεκτρομαγνητισμό έγινε (σύμφωνα με τα προσεγμένα αρχεία που διατηρούσε) στις 3 Σεπτεμβρίου 1821, αφού είχε επαναλάβει το πείραμα του Orsted. Ο Faraday παρατήρησε την αλλαγή στον προσανατολισμό της μαγνητικής βελόνας όταν αυτή πλησίαζε ευθύγραμμο ρευματοφόρο αγωγό, κάτι που είχε ήδη επισημάνει ο Orsted.
Επιχειρώντας όμως να αναπαραστήσει τη δύναμη που προκαλούσε αυτή την αλλαγή σε διάφορα σημεία περί τον ευθύγραμμο αγωγό, διαπίστωσε ότι η αναπαράσταση που προέκυπτε είχε την μορφή ομόκεντρων κύκλων με κέντρο τον άξονα του αγωγού. Αυτός ο τρόπος απεικόνισης ενός μαγνητικού πεδίου χρησιμοποιείται ευρύτατα στον ηλεκτρομαγνητισμό: πρόκειται για τις γνωστές δυναμικές γραμμές.
Σημειώνεται ότι και ο όρος 'μαγνητικό πεδίο' ('magnetic field') αποδίδεται στον Faraday.
Βασισμένος στην παραπάνω διαπίστωση, ο Faraday κατασκεύασε τον ηλεκτρομαγνητικό στροφέα μία συσκευή που εκμεταλλευόταν την κυκλική μορφή του μαγνητικού πεδίου γύρω από τον ρευματοφόρο αγωγό και προκαλούσε την περιστροφή μιας μαγνητικής ράβδου.
Οπλισμένος με το 'εργαλείο' των δυναμικών γραμμών, ο Faraday συνέχισε τις έρευνες του στον ηλεκτρομαγνητισμό επιδιώκοντας να εντοπίσει κάποιο τρόπο να παράγει ηλεκτρικό ρεύμα με τη χρήση μαγνητών. Για αρκετά έτη οι προσπάθειες του παρέμεναν άκαρπες. Αναφερόμενος σε διάφορες πειραματικές διατάξεις, συμπληρώνει στο ημερολόγιό του μία σειρά από αναφορές που καταλήγουν σε σχόλια του τύπου 'δεν υπήρξε αντίδραση' ή 'κανένα αποτέλεσμα'
Κύκλωμα παρόμοιο με αυτό που χρησιμοποίησε ο Faraday στη μελέτη της ηλεκτρομαγνητικής επαγωγής
Η ημερομηνία της 29ης Αυγούστου του 1831 είναι η κομβικότερη για τις προσπάθειες του Άγγλου πειραματιστή, όταν αυτός στο μεταξύ εργαζόταν ως διευθυντής του εργαστηρίου του Royal Institution.
Η πειραματική διάταξη που χρησιμοποίησε ήταν απλή: είχε τυλίξει δύο σπείρες σύρματος αντιδιαμετρικά, σε έναν δακτύλιο από μαλακό σίδηρο. Διοχετεύοντας ηλεκτρικό ρεύμα στο ένα από τα δύο σύρματα, διαπίστωσε ότι στο άλλο σύρμα εμφανίζεται πράγματι ηλεκτρικό ρεύμα, αλλά μόνο όταν το ρεύμα στο πρώτο σύρμα εκκινεί ή διακόπτεται.
Θεωρώντας ότι το ηλεκτρικό ρεύμα 'επάγεται' στο δεύτερο σύρμα, η ονομασία που αποδόθηκε στο φαινόμενο ήταν 'επαγωγή'. Πολύ σύντομα, συνεχίζοντας τα πειράματα ο Faraday κατέληξε σε δύο σημαντικά συμπεράσματα:
- Πρώτον, η ύπαρξη του σιδηρού δακτυλίου δεν είναι απαραίτητη για να παρατηρηθεί το φαινόμενο.
- Δεύτερον, το ρόλο του πρώτου σύρματος μπορούσε να παίξει και ένας ισχυρός μαγνήτης. Αυτό το συμπέρασμα ήταν ιδιαίτερα αξιοσημείωτο, αφού σηματοδοτούσε τη δημιουργία ηλεκτρικού ρεύματος από μαγνήτη, δηλαδή τη μετάβαση από τον μαγνητισμό στον ηλεκτρισμό.(!!)
Ταυτόχρονα με τον Faraday έκανε την ίδια ανακάλυψη και ο Αμερικανός φυσικός συνάδελφός του Henry (1797 - 1878).
Την ανακάλυψη της ηλεκτρομαγνητικής επαγωγής που ήταν πλέον πραγματικότητα ακολούθησε εκείνη της ηλεκτρογεννήτριας.
Πρώτος διαπιστώνει τη δεξιόστροφη φορά του Μαγνητικού πεδίου σε σχέση με τη φορά του ρεύματος που το παράγει.
Επίσης ο Faraday επινόησε και τον μετασχηματιστή.
Ο Faraday εργάσθηκε και σε φαινόμενα στατικού ηλεκτρισμού.
Διαπίστωσε ότι κάθε υλικό χαρακτηρίζεται από τη δική του επαγωγική ικανότητα.
Επίσης, έδειξε ότι κατά τη φόρτιση ενός αγωγού το ηλεκτρικό φορτίο κατανέμεται στην εξωτερική επιφάνεια. Δηλαδή, οτιδήποτε βρισκόταν στο εσωτερικό του αγωγού δεν επηρεαζόνταν από το ηλεκτρικό φορτίο.
Το 1845 ανακάλυψε τον διαμαγνητισμό.
Οι σημαντικότερες συνεισφορές του στην Χημεία είναι:
Ο Faraday, επηρεασμένος και από την εργασία του Davy, ασχολήθηκε και με ερωτήματα που αφορούσαν τον τομέα της χημείας.
Παρασκεύασε τις πρώτες γνωστές ενώσεις άνθρακα και χλωρίου (C2Cl6 και C2Cl4) και κατόρθωσε να υγροποιήσει αρκετά αέρια.
Εργάστηκε πολλά έτη στη δημιουργία του ανοξείδωτου χάλυβα.
Το 1825, στα πλαίσια μιας εργασίας του για το φωταέριο, ανακάλυψε το βενζόλιο και έδωσε μια περιγραφή των ιδιοτήτων του.
Επίσης, επινόησε την έννοια του αριθμού οξείδωσης των χημικών στοιχείων.
Μεγάλο μέρος των πειραμάτων του Faraday σχετίζονταν με το φαινόμενο της ηλεκτρόλυσης.
Πέραν από την ανακάλυψη των νόμων της ηλεκτρόλυσης, ο Faraday διεύρυνε τη χρήση όρων που σχετίζονται με την ηλεκτρόλυση και χρησιμοποιούνται ευρέως μέχρι σήμερα.
Τέτοιοι όροι είναι οι άνοδος, κάθοδος, ηλεκτρόδιο και ιόν.
Ιδιαίτερη θέση στις δραστηριότητες του Faraday στο Royal Institution του Λονδίνου κατέχει μία σειρά από επιτυχημένες διαλέξεις χημείας και φυσικής. Σε αυτές τις διαλέξεις βασίστηκε η έκδοση "Η Χημική Ιστορία ενός Κηρίου (1861)".
Μέχρι την σύγχρονη εποχή, μία σειρά διαλέξεων δίνεται κάθε Χριστούγεννα στο Royal Institution, οι οποίες φέρουν το όνομα του Faraday.
Υποσημειώσεις[]
Εσωτερική Αρθρογραφία[]
Βιβλιογραφία[]
Ιστογραφία[]
 Κίνδυνοι Χρήσης
|
|---|
|
Αν και θα βρείτε εξακριβωμένες πληροφορίες "Οι πληροφορίες αυτές μπορεί πρόσφατα Πρέπει να λάβετε υπ' όψη ότι Επίσης, |
- Μην κάνετε χρήση του περιεχομένου της παρούσας εγκυκλοπαίδειας
αν διαφωνείτε με όσα αναγράφονται σε αυτήν
- Όχι, στις διαφημίσεις που περιέχουν απαράδεκτο περιεχόμενο (άσεμνες εικόνες, ροζ αγγελίες κλπ.)